woensdag 30 mei 2007

next stop: bed

Fijn hoor, avondschool. Kom je aan een verbluffend tempo toegesneld na een alweer spannende werkdag. Eén waarop de kopieermachine tilt sloeg. Er voor koos om het papier dan maar ritmisch in het rond te spuwen. En wij met z'n allen een hysterisch danspasje op de werkvloer waagden.

Blijkt -in de avondles- dat we op een drafje het hele layoutprogramma gaan herhalen. Want dat er volgende week een examen te verwachten valt. Eh? Ik zie wenkbrauwen in alle richtingen manoeuvreren. En mensen die naar hun balpen grabbelen. Want schaars waren de momenten waarop we klassikaal aan de leerkracht z'n lippen hingen.

En in een drie uur durende flits zag ik dialoogvensters open en dicht klappen. Paletten die over het scherm dansten. Sneltoetscombinaties die werden aangeraden. En tientallen previews die voorbij zoefden na aan- of uitgevinkte optievakjes.

Ik hoorde twee bankjes verder iemand in paniek gillen dat haar notitieboekje vol was. En er rinkelde een mobiele telefoon, die pas na zes tellen werd beantwoord. Waarop we in koor 'ssssshhh' sisten, terwijl we in normalere omstandigheden allemaal stiekem meeluisterden. Zelfs al was het gesprek in het Turks.

Het doet rare dingen met een mens, zo'n paar graden examenkoorts... Succes aan de échte studenten hier.

dinsdag 29 mei 2007

...



zaterdag 26 mei 2007

senseo

Oeh. Het was zo'n week, deze week. De voormiddagen doorspartelen met koffie, koffie, koffie. De namiddagen kwiek en productief van hier naar daar hossen. De avonden even wegzinken in de huiselijke schoot. En dan 's nachts weinig uren slaap door die koffie, koffie, koffie. Ik heb het woord woelen een nieuwe dimensie gegeven deze week.

Veel uren en overuren kloppen. Zeer vlotjes centen binnenhalen, maar amper tijd om ze kwistig in het rond te strooien. Het is hier 180 graden aan het keren. Maar nu is er weekend, lang weekend.

En Kent ge deze nog? Hmm, heb ik die zotgedraaid indertijd..



Speak. I don't need to speak. You're satisfied with silence.
Scream. I won't speak. I'll scream. My conscience walks behind me.
If you were here.
If you were here.
If I was there.
If you were here today.
This day. Today.

maandag 21 mei 2007

en in gent

En in Gent staken de postbodes lustig verder. Tien dagen een lege brievenbus, dat is niet goed voor mijn ochtendhumeur. Ik waggel elke morgen slaapdronken de trappen af en kom met een beteuterd gezicht terug het appartement binnen. Ik wil mijn kranten, verdorie. En tijdschriften. En al die andere paperassen. Dikke brieven wil ik. Ik denk dat het sinds pennenvriendinnen X, Y en Z is geleden dat ik nog zo naar post heb gehunkerd. Hunkeren is een veel te straf woord voor opgevouwen vellen A4. Maar toch.

Ik ben uit pure miserie dan maar door een verkiezingsprogramma beginnen te freewheelen. Ik las al over voedselkilometers, klimaatvluchtelingen, overshoot day, slow food en ecologische voetafdrukken. Eigentijdse woorden, soms ook nogal holle woorden.


Het gebeurt al eens dat ik warm word van woorden. Dat is als ze mooi zijn. Mijmeren. Gulzig. Tumult. Zwermen. Turen. Morsig. Schroeien.

Als ik kon kiezen, dan was ik nu in Cannes. Waar op het filmfestival nieuw, hard labeur van Michael Moore, Quentin Tarantino, Wong Kar Wai en Fatih Akin te zien is. Om er maar een paar te noemen.


En voor de mensen die hier graag muzikaal komen ontdekken: Autolux is mijn recentste.

donderdag 17 mei 2007

Hornstra


foto- Rob Hornstra

Wie graag naar prentjes tuurt en er al eens minutenlang durft in ronddwalen, moet het werk van fotograaf Rob Hornstra eens proberen. Geboren in 1975, afgestudeerd in 2005 met de fotodocumentaire Communism & Cowgirls. Over de eerste generatie Russische jongeren die opgroeien na de val van het communisme. Puberen terwijl je heen en weer wordt geslingerd tussen de invloed van het Westen en de erfenis van het Oosten. En ook IJsland. Visserij. Industralisering. Georgisch conflict. Klik.

dinsdag 15 mei 2007

the click of the light



Mijn bloginspiratie wordt onderdrukt door mijn poging om mezelf weer in een werkmensritme te wringen. En het lukt. Maar dit filmpje is ook leuk. Voor mensen met mijn muzieksmaak toch. Canadezen die hun album opnamen in hun eigen kerk. Drie weesgegroetjes dat ze deze keer hun Belgische doortocht niet annuleren. En ze coveren The Clash!
Arcade Fire dus. En ik weet ook wel dat niemand dat filmpje ooit helemaal gaat bekijken. Het is allemaal maar Show, zo'n blog. Wekker loopt af. Spots gaan aan. 3. 2. 1. Go.

zaterdag 12 mei 2007

1986


Toen al op mijn coolst. De rechtse ja, wie anders.
En jammer voor de drie anderen dat zij niet incognito op de foto staan.

zaterdag 5 mei 2007

moeders dochters

En hebben jullie al hippe schoenen met motiefjes gekocht? Ik kwam daarstraks de schoenwinkelstraat uit en het duizelde bijna motiefjes voor mijn ogen. Horizontale streepjes, zwartwitgrijs vierkantjes, sterretjes in alle regenboogkleuren, doodshoofden zelfs. Gestempelde schoenen. Ik deed dat graag in de kleuterschool. Hoor mij. Volgende maand loop ik er ook mee rond.

Maar ik was met mijn mama in een ministad, en ze duikelde al eens een schoenwinkel of twee, drie, vier binnen. Ik had geen zin in winkelen. Ik moest in die ministad zijn om fotovergrotingen op te pikken. Bij een goeie fotograaf. Maar in een menslievende bui had ik haar meegevraagd. Je kent dat wel, moeders en dochters onder elkaar. Een voormiddag in een ministad vol winkelende mensen. Heel af en toe moet dat kunnen.

En het was er evenementendag. Zodat elke zichzelf respecterende winkel ook een tafeltje op de straatstenen had staan. Met koopdingen. Waardoor de straatjes nog smaller werden, en de mensenmassa nog omvangrijker leek. Drukte. Geen zin in.

Ze paste elke schoen die mogelijk om haar voet zou passen. Ik draaide maar wat verveeld in het rond. En iedere spiegel trok mijn aandacht. Want ik heb gisteren de schaar een beetje in mijn kapsel gezet. Het zag er zo goed uit, gisteren. Vandaag zinde het mij niet. 'Straks een bus haarlak kopen', zei ik. 'Ja goed, maar wat vind je van dít?', glunderde mama. Ik gaf haar een 'yeahyeah whatever'-blik.

Iets daarna stonden we in een levensloze discountshop waar de lokale radio veel te luid door boxen knalde. Ze zag iets leuks, wat uiteraard net ónder die boxen stond. Reiskoffers, voor onze langverwachte reis naar de roots. 'De wieltjes moeten stevig zijn..' overstemde ze de radio. Ik hoorde haar nog vanalles mompelen, maar ik was al gevlucht in mijn inner peace wereldje, want die luide Willy Sommers-adepten en fluogele prijskaartjes, dat is toch écht niets voor mij.

Ik moet daar vijf minuten gestaan hebben en toen gilde ze: 'Wil je die koffer nu of niet!?' 'Mama, je roept', zei ik. 'Jamaar, jij hoort mij niet.' Ze haalde horen en luisteren weer door elkaar. 'Ik met zo'n koffer, kent ze mij nu nog niet beter', dacht ik. Ik zei: 'Nee, ik neem wel gewoon mijn trekzak mee, heb ik dat niet gezegd?' Als het kon, ze had mij ter plaatse ingeruild voor een andere dochter.

We kwamen een lang niet geziene vriendin van haar tegen. 'Oh, is dat je jongste zus?' vroeg die, en ze keek in mijn richting. Mama vond het grappig. Ik iets minder. 'Mama, ik moet haarlak, nú.'

Ik sleurde haar nog mee een kledingwinkel binnen. Een fijne, die we niet hebben in Gent. Ze protesteerde even, want de prijsklasse was haar toch een beetje te hoog. Tien minuten later stond ze met 4 stuks in een pashokje naast het mijne. En ze zwaaide mijn deur open toen ze klaar was. 'Dat is mooi', zei ze. 'Ik weet het', zei ik. Ik paste het in twee maten en wist niet goed welke kiezen. 'Ik zou toch die 38 nemen', zei ze. 'Ja, dat weet ik, je past niet in die 36.' Ik wilde haar terugpakken voor dat zussenincident. 'Ook waar', zei ze droog. Pff, moeders.

Ik graaide nog een bus haarlak mee -hoera- en m'n haar lag goed nog voor ik aan de kassa stond. Veel beter. 'Is dat nu zoveel beter?' vroeg ze, 'ik zie amper verschil.' 'Jaja, het ís beter zo, mama.' Ze keek mij niet begrijpend aan. 'Het voelt gewoon beter, okeee?'

Ik heb een rare dochter, zag ik haar denken. En ik wees naar haar navel. 'Ik kom uit díe buik.' Ik probeerde het zo fier mogelijk te zeggen. 'Gaan we een ijsje eten?' glimlachte ik breed. Ze knikte.

Radio 1 deed van muziekmadammen. Ik doe ook al eens graag van muziekmadammen. En van YouTube. De ongeschreven regel 'niet-te-veel-YouTube-op-uw-blog' heb ik tóch al ruimschoots overtreden. En wat dan nog. Ik zeg soms graag eens foert. En soms is soms een understatement.

Laura Veirs en Frida Hyvönen.