maandag 28 december 2009

citaat

"Naar het schijnt is vluchten niets om trots op te zijn. Jammer, want het is ontzettend leuk. Van weglopen krijg je het ultieme vrijheidsgevoel. Je voelt je vrijer als je op de vlucht bent dan wanneer je niets hebt om voor te vluchten. De beenspieren van een voortvluchtige staan op scherp, zijn huid tintelt, zijn neusvleugels trillen, zijn ogen zijn groter dan normaal."

|de verloofde van Sado, bladzijde 223, Amélie Nothomb|

zondag 13 december 2009

charlotte

Juffrouw Gainsbourg, ze weet haar mensen wel te kiezen.

zondag 6 december 2009

droom

er verandert veel op een jaar tijd. en nochtans, ik heb nog steeds dezelfde dromen. het wordt zo ongeveer tijd.

"What you got in your heart is dying every day
You’re scared to let go, though your mind is made

Just pack your soul and don’t stay

You’re feeling down and low

You’re dreaming, of how it should feel
Staying will set your soul on fire"

Stereophonics - stuck in a rut

woensdag 2 december 2009

winterschop

een klein winterprikje deed me vanavond even rillen op mijn tweewielige stalen ros. en ik dacht, waar is de tijd? van toen ik na schoolse zwemuurtjes, haastig en recht op de trappers, de bittere kou tegemoet ging. naar een overvolle keukentafel zeven kilometer verder, waar de winterkost etensklaar lag te dampen in mijn bord.

dat ik eerst de kleine ijspegeltjes uit mijn nog natte haren moest schudden. en wel twaalf keer goed moest hoesten, om die ingeademde vrieslucht uit mijn longen te bannen.
het kleine nostalgische monstertje in mij ziet het dit jaar nog niet gebeuren. daarom alleen al, vind ik dat ze zich daar in kopenhagen toch eens serieus mogen inspannen.

gisteren liet activiste Annie Leonard 'the story of cap and trade' op de consumerende wereld los, een vervolg op haar fel bediscussieerde project 'the story of stuff' uit 2007.

donderdag 5 november 2009

apenverdriet



Gij zit zo gelijk vastgelijmd aan ik weet niet wat.

Ik zou u willen losweken.
Alles is rood Juliette!
Klaar om op groen te springen.

Midden in de nacht, na een klassevol feest, blijven twee vrouwen achter in een leeg roodkleurig appartement. De gastvrouw, moegestreden. Een onbekende jonge vrouw, amper opgewarmd.

"Fijn feestje", zegt die laatste. Ze dringt aan om nog een glas te drinken. Een laatste. Ze dringt zich op, weet van geen wijken. De ander denkt: wie is die gaste, en hoe borstel ik haar buiten?

Marijke Pinoy en Wine Dierickx vertolken de pijn, de woede en de angst van twee vrouwen. De ene kijkt terug op haar leven, de andere zoekt onwennig een houvast. "Gij zit niet in het leven", zegt mijn moeder, "ge loopt er altijd zo een beetje naast."

Apenverdriet, de nieuwe voorstelling van Compagnie Cecilia. Mooi en intens. Verbluffend hoe een voorstelling gebouwd op dialogen zo veel om het lijf kan hebben. Gisteren gezien in de Minardschouwburg. En de komende dagen hopeloos uitverkocht.

dinsdag 27 oktober 2009

flying inside

We hebben ons amper aangepast aan het winteruur, en ik zie in de verte het jaar 2010 al deze richting uit huppelen. En dat belooft een muzikaal fijne start te nemen, als ik dit nieuwsje lees. Op 19 januari komt, niet lang na Hombre Lobo, alweer een nieuwe Eels-plaat uit: End Times. Mr. E is intussen een stamgast in mijn muziekrekjes. Beautiful Freak dateert alweer van 1996, toen ik tijdens oersaaie schooluren nog lustig songteksten in ringmappen neerpende. i bet you are flying inside.

zondag 25 oktober 2009

fish tank

Andrea Arnold wist me al te verbazen met haar debuutfilm ‘Red Road’. Op het filmfestival van Gent zag ik opvolger ‘Fish Tank’, daarin schetst ze het leventje van de puberende Mia. Het meisje woont met haar moeder, die amper belangstelling toont voor haar dochters, in een kansarme buurt in Engeland. Weinig ambitieus, agressief en grofgebekt doorloopt Mia de dagen. Soms oefent ze break dance in een leegstaande flat, een kwaliteit en stiekeme passie die ze aan niemand durft te tonen. Wanneer Connor -de nieuwste liefde van haar moeder- in hun woelige gezinsleven opduikt, wint hij beetje bij beetje Mia’s vertrouwen en laat ook zij voor het eerst iemand toe in haar broze leefwereld. Fish Tank is een rauwe, indrukwekkende film die stilletjes in je hoofd blijft hangen.

zondag 18 oktober 2009

wintervuur

het kwik mag duiken, denk ik dan.

dinsdag 25 augustus 2009

cadaques - cap de creus

Het plaatsje aan de Costa Brava dat volgens mijn trottergids nog niet aangetast is door gigantische betonitis en ook niet kampt met een Blankenbergse uitstraling. Cadaqués. Wel gelegen achter de bergen en dat maakte het een beetje moeilijk. Een eerste poging om er te stranden mislukte –laat ons de warme ontvangst door de Franssprekende receptioniste op camping Cadaqués verantwoordelijk stellen.

Later lukte het toch als busrijdende dagjestoerist, en gelukkig maar. Een mooie en kilometerlange wandeling loopt langs de rotsige kust van Cadaqués via Port Lligat naar Cap de Creus. Weinig schaduwrijk uiteraard en dat droeg ertoe bij dat ik snakkend naar frisdrank en een beetje oververhit in een kreekje ging dobberen. Jammer genoeg kwamen we er toen mijn reiskriebels al eventjes waren gaan liggen, maar toch genoten van het Middellandse Zeegevoel.

De stad van de lange wachtrijen voor het Salvador Dalí-museum. We passeerden er vluchtig de eerste week, en zouden er later –alweer onverwacht- terugkeren na een drietal lastige dagen van aanhoudende regenbuien op campings. Een verademing in die omstandigheden: familiehotel Europa. Het was er droog, je kon er horizontaal slapen en de host was –laat ons zeggen- bijzonder. (het ogentrekkende no no no wanneer hij hoorde dat we ons enkele minuten op de parking van het tegenoverliggende hotel hadden gewaagd. zijn parkeerkunstjes – achteruit de steile helling van de parkeergarage overwinnen. de grote sneden brood. de suikercroissant. en de pot Nutella die hij naar de ontbijttafel bracht.)

Maar Figueres zelf is een klein stadje, toeristisch maar toch aangenaam. Een kleine Rambla, een stationsbuurt waar je misschien beter niet te lang rondzwerft (alhoewel: falafel!) en de plaats waar we onze Seat Ibiza mochten afhalen. En uitgebreid gingen tafelen, een paar middagen en avonden op rij. En dat terwijl de spaghetti, rijst en patatjes in onze koffer lagen te wachten op camping gaz avontuur..

De vulkanische streek La Garrotxa was onze eerste stopplaats in de Catalaanse natuur, en zou de eerste vakantieweek onverwacht een vaste stek blijven. Verblijf achtereenvolgens op de ecologische camping Lava en camping La Fageda, allebei gelegen langs de ietwat bochtige en hellende weg tussen Olot en Santa Pau, die ons fietsend, autorijdend, wandelend en liftend zag voorbijkomen.

We huurden onstabiele fietsen om de streek te verkennen en ons oriëntatievermogen –toen al- de mist te zien ingaan. We volgden een mooi uitgestippeld wandelpad om het Parc Natural de la Zona Volcànica de la Garrotxa ten volle te leren kennen. Het spoor bracht ons door het beukenbos Fageda d’en Jordà en over de vulkanen Margarida en Croscat. Catalonië gaf het woord ‘vulkaan’ toch wel een andere –zeer groene- dimensie.

Olot zelf onthoud ik vooral als een uitvalsbasis: het hypermoderne busstation, de lekkere broodjes op het terrasje. Santa Pau daarentegen heeft karakter, al kan je er maximum een paar uurtjes rondhangen. Een middeleeuws stadje met forse hoogteverschillen en een zeer gezapig tempo, althans bij toen heersende temperaturen.

Citytrippen op z’n best. Barcelona kwam op me af als een aangename zuiderse stad met een kloppende ader, de Rambla. Daar: een allegaartje van verkleedpartijtjes, circusacrobatie en souvenirkraampjes. Gaudí heerst in deze Catalaanse stad aan de Middellandse Zee met zijn exuberante architectuur – we kozen voor een bezoekje aan de Sagrada Familia, Park Güell en Palau Güell. (die eerste aan kortingtarief met dank aan een pseudo-studentenkaart. Stoer.) Voor meer Gaudiaans bekijks kocht ik een visueel naslagwerkje. Nog steeds blij met mijn toeristenaankoop.

Ik was in Barcelona onder de indruk van het volkse La Bocqueria, een grote marktplaats waar verse eetwaren aan tientallen kramen wordt verkocht. Vlees en verse vis in geuren, groenten en massa’s fruit in kleuren, lokaal gebruikelijke kruiden en daartussen eetkraampjes waar je tooghangend je ter plekke gefrituurde inktvis of ovengebakken pizza kan eten en verteren.

Nog een verkwikker: de moderne haven en de kuststrook. Het typische stedelijke gevoel verdwijnt daar door de open ruimtes en het havengebied | de kust die steeds in het vizier ligt.

zaterdag 4 juli 2009

yasmine

er is geen dag voorbij waarop ik er nog niet aan dacht. telkens weer, in een stil en ruisloos moment sluipt het, in gedachten. ze stapte uit het leven. plotseling. moeilijk te vatten, en schrijnend. vanuit de winkelrekken schreeuwen de boekjes dat het een zwarte dag was. riolen moeten zwijgen. de vrouw die per televisieavond met gemak infiltreerde in zovele woonkamers, met haar stiekeme knipoog, had het onoverbrugbaar moeilijk. in haar donkerste gedachten volgde niemand meer. rust zoeken, het kent soms extreme vormen. verdorie.

dinsdag 23 juni 2009

zuidoost


de documentaire "the philippines... in search of liberation". en binnenkort het boek 'de filippijnen. vriendschap en moord in de cordillera'. ze prikkelen mij. omdat de frustratie er al meer dan even is: nieuwsitems over de eilandengroep zijn schaars in onze contreien. een ravagefoto in de krant na een voorbijgestormde tyfoon. of tien seconden beeldmateriaal van een te zwaar geladen en gezonken ferry. of de schoenencollectie van imelda marcos, godbetert. er valt veel meer te rapen. want het zit scheef in dat land. al veel te lang.

maandag 15 juni 2009

slakkenhuis

tussen moeders en dochters: het is sterk, maar soms evenzo fragiel. als baby kon ik uren liggen schreien in haar armen. sussen deed ze. gisteren zag ik nog maar een druppel in haar ooghoek, en ik repte me al de kamer uit. 'wil je ook iets drinken, mama?' gelukkig zei ze ja.

vandaag ligt ze op de operatietafel, terwijl ik hier tandenbijtend zit. nu voor m'n laptop op het werk. straks gebogen over m'n examen in de avondles. en vanavond nagelbijtend in de sofa. tot ik hoor dat alles goed is.

wachten, het is soms zo verdomd zenuwvretend lastig.

maandag 18 mei 2009

minuut één

soms realiseer je je vanaf minuut één dat je op een fantastische plaat gestoten bent. ik ben een late ontdekker van deze intussen al een paar maandjes oude 'keep it hid'. dan auerbach is de zanger en gitarist van the black keys.

zondag 5 april 2009

onsamenhang

het was het plotsklaps horen van dit nummer. zo gek, dat sommige muziekjes je moeiteloos katapulteren naar zoveel tijd terug. en dat bijhorende momenten dan zeer helder komen boven drijven. zoals: ik zat op de bus, onderweg naar acht uur enerverend labeur. elke weekdag, op die bus. en vaak datzelfde plaatje. toen kon ik er wel in verdwalen. nu doet het amper nog iets met mij. als ik losse woorden plak op die lange weken, dan kies ik: gejaagd, ondoordacht en rusteloos. en een klein beetje mistevreden. stiekem, diep vanbinnen. 2007, dat is verdorie nog niet eens zo lang geleden.

het galmde uit de luidsprekers op restaurant. vanmiddag in familiekring, letterlijk aan een ronde tafel. wie betaalt, kiest de locatie, zo gaat de traditie. en daarom zat ik daar een beetje verloren in een etablissement waar de tijd wel leek stil te staan. m'n tante, verpakt in een trui met bloemetjesmotief, verdween bijna in het interieur. ik vond het grappig. ik stootte mijn broer aan, en hij wist het ook. zo fout. maar ook: ergens klopt het wel, en we berusten erin. althans, op zondag.

vandaag is een dag van simpel contentement.
en weinig samenhangende teksten, zo blijkt. jeej!

maandag 23 maart 2009

uitkijken naar


a woman a man walked by.
het interview, deel twee.

vrijdag 20 maart 2009

gedachtestreepjes

terwijl de lentezon mij gijzelde op een bankje, wandelde de-wereld-in-het-klein aan mij voorbij. hartverwarmend, om dat allegaartje aan tweevoeters stiekem te mogen observeren. er is de moeder met een speelgoedverpakking zo breed dat haar armen er amper omheen passen. ze zeult achter haar zoontje aan. hij kijkt zijn fiere ogen uit. er zijn de twee dametjes die een pitstop maken tijdens hun drukke werkdag. ze leveren commentaar bij de ingegooide autoruit van voorbije nacht, en breien er -om de hersenen warm te houden- nog een lijstje van gelijkaardige-feiten-uit-het-verleden aan vast. de mannen van 't stad voorzien de poubellekes routineus van gloednieuwe vuilniszakken. de sterk-gebronsde-man-met-stoppelbaardje tokkelt een spaans ritme op zijn gitaar. en de oude man die zich naast mij neerplofte geniet met de ogen dicht en gulzig van het zonnetje. je zou het er warm van krijgen.

dinsdag 3 maart 2009

dark night

verplichte kost, dit plaatje. dark was the night zijn twee schijfjes gevuld met exclusieve nummertjes van een hele rits muzikanten die hun stekje tussen mijn twee oren mogen opeisen op zowat elk moment van de donkere nacht. het lijstje met de deelnemers is indrukwekkend, en één of twee luisterbeurten later bent u misschien ook verkocht. en dat is geen schande, want de opbrengst van dit alles gaat naar the Red Hot Organization in hun strijd tegen hiv en aids.

donderdag 19 februari 2009

droomjob

vroeger, in tijden van vriendenboekjes en poweezie albums, was er al die serieuze vraag: wat ik later worden wil? verstopt tussen luchtige weetjes (je lievelingskleur?) en saaie feiten (je schoenmaat?) zat een dooddoener. toen al. sommigen schreven 'kok' of 'boerin' of 'brandweerman'. de meer avontuurlijke types penden 'bankbediende' of 'directeur' neer. of 'gewoon gelukkig', de snoodaards. ik liet de stippellijntjes onbeschreven, of vulde zomaar iets in.

een droomjob had ik niet. niet toen, niet toen ik verder studeerde, en nog minder toen ik zelf in het werkcircuit belandde. vandaag heb ik er wel één, een droomjob, in mijn hoofd althans. in de bittere realiteit vraagt het nog wat bijscholing, tijd, durf en een spaarpot. de eerste letter is een D. en het is niet 'drummer'. misschien is dat mijn droomhobby, bestaat dat ook?

maandag 16 februari 2009

overvloed

het vergde de voorbije week een serieus ritje in een prille voormiddagzon om mijn bewolkte hoofd op te klaren. tijd is nog altijd mijn zoete vijand. soms heb ik er geen. soms heb ik er een overvloed. maar pieken en dalen, ik ga ze het liefst te lijf als ik weet waar het heen gaat.

mijn kort, maar stroef telefoontje met het thuisfront bracht dan weer een reeks overpeinzingen met zich mee. het is immer een brute confrontatie: een meningsverschil met mijn stamboom. ik kan me opwinden over die flauwe en toch muurharde karaktertrekken, en dan doodleuk beseffen dat ik in de spiegel soms iets gelijkaardigs durf zien. de genen kruipen waar je ze niet hebben wil. mijn papa krijgt graag zijn zin.

en ook: mijn lief zegt plagerig dat ik traag wakker word. ik ontken. ik zeg dat ik het ook sneller kan, als het moet. maar soms maken ze de dag: die luttele minuten soezen tussen slapend en klaarwakker.

there is a place that i have seen
somewhere between waking and sleeping
(Air)

maandag 2 februari 2009

veelbelovend


to lose my life. white lies

"Als kind betekende luxe voor mij bontjassen, lange jurken en buitenhuizen aan zee. Later geloofde ik dat het een luxe was te kunnen leven als een intellectueel. Nu geloof ik dat het ook een luxe is wanneer je een passie kunt beleven voor een man of een vrouw." (De allerlaatste alinea uit 'Alleen maar hartstocht' van Annie Ernaux.)

dinsdag 27 januari 2009

zwijg luid

aan de rand van de woestijn was ik. gearriveerd in een tentenkamp, languit in een pril ochtendzonnetje. er stond een heuse rondrit in de wadi rum te wachten. maar de wolkloze lucht, de warme zandkleur en de stoere rotsen rondom zeiden genoeg. ze praatten stilte. ik probeerde het te vangen met mijn breedhoeklens. het lukte amper. 'het is mooi hier', sms'te ik dan maar met te veel woorden. ze was plots hartverwarmend dichtbij.