until the cold city wind blows it all in our face

Dit weekend:

• Opstaan met new wave. Was het nu 70, 80 of 90 doet twee ochtenden een beetje anders.
• Als we dan toch bezig zijn, ik moet dringend Control van Anton Corbijn gaan kijken.
• Naar wekelijkse gewoonte, de puinhoop van de voorbije vijf dagen wegwerken. Prioritair: een berg 3 seconden gedragen kleren (waarvan 1 seconde bedenkelijke blik in de spiegel) terug de kast in moffelen. Gelijkaardig scenario in de woonkamer (post, kranten, prints) en de keuken (met dreft).
• Poging tot zoete wraak bij het squashen. De tegenstand heeft zijn allereerste weekje als Gent-student wel zeer feestelijk ingezet, dus het zou mij moeten lukken.
  
• Mijn jaarlijks terugkerend 'waaa-ik-wil-weer-gaan-studeren' fenomeen niet langer de kop indrukken, en eens uitvissen hoe dat kan lukken, zo deeltijds werk deeltijds school.
• Het bovenstaande vraagstuk combineren met de 'wil je niet voor ons blijven werken'-vraag die al een tijdje op mijn baas zijn lippen ligt, maar die ik al een paar keer vakkundig heb ontweken.
  
• Waarschijnlijk geweldig beginnen panikeren bij al die moeilijke denkstof.
  
• Dan maar vriendjes bellen om pintjes te gaan drinken en de magische woorden 'we zien wel' lallen.
  
• Niet vergeten Gent te ontvluchten op zondag, want dit komt eraan.
  
• Een ticketje voor Editors in de Hallen van Schaarbeek opsporen, want 'An End Has a Start' is zeer goed op weg om mijn plaat van het jaar te worden. Iemand?
  

Mijn favoriete je m'en fous-schoenen hebben vandaag hun laatste adem uitgeblazen. Het is nochtans goed geweest, wij samen. Begin juli uit een soldenbak gegrabbeld voor luttele euro's, en vandaag gesneuveld tussen kasseien en regenplassen in de stad.

Maar in de weken ertussen! Wat we niet allemaal meegemaakt hebben..

Er waren de vele Europese kilometers weg van huis, waar mijn nonchalante baskets moesten concurreren met de zorgvuldig uitgekozen wandelschoenen van de reismakker. Ze hielden stand. Er waren veel doelloze stappen hier, daar en overal. Er was geslenter en er was gerush. Een paar dagen geleden nog stonden we bovenop Cap Blanc Nez uit te waaien en een beetje te drogen. Want hoe fijn ook, zanddicht waren ze niet. En waterdicht ook niet. Maar de zon scheen en er was tijd.

Stilaan ontelbaar werden de ochtenden waarin ik mijn je m'en fous schoenen blindelings vond. Met nog slaap in de ogen. Te lange jeans omplooien en schoenen aan. De deur uitstappen en de werkvloer op. Waar we al eens weggelachen werden door kleerkastcorrecte burgertrutten. Zij die vinden dat dat niet past op het werk. (en als we andere schoenen aanhebben, verkopen we weer te veel show. en als ons shirtje te ver open staat, is het ook niet goed. ugh, bitches)

En op de bus was er appreciatie van drie madammetjes op leeftijd. Die tijdens een wilde busrit (als daar is, een rit met bochten) een ware survival beleefden om een zitplaats te bemachtigen. Naast mij. Waarna ik nog met één van hen moest switchen, want tegen de rijrichting zitten, dat was haar net iets té avontuurlijk. Maar toen we anderhalve kilometer verder allemaal gezellig op ons plekje zaten uit te hijgen, giechelde er eentje: "nog goed dat we op sportschoenen zijn vandaag". En ze keken naar elkaars voeten, en naar de mijne. En ik gaf hen een vette knipoog terug. Oma's zijn cool.

Zach Condon van Beirut deze week in een overschat weekblad:

Na al mijn omzwervingen vraag ik me steeds meer af: verándert het je wel, reizen? Op mijn vorige plaat heb ik allemaal plaatsnamen -Brandenburg, Bratislava- als songtitels gebruikt, en dat waren eigenlijk vraagtekens. Want die namen roepen iets op, maar klopt dat beeld met de werkelijkheid? Het is zoals met de rorschachtest bij de psychiater: waar doet deze inktvlek je aan denken? De ene zegt 'mijn moeder', de andere 'mijn vader', nog een andere 'een moord'. Wat betékent het om de wereld te zien? Mij heeft het alleszins nog verwarder gemaakt dan ik al was. Hoe meer ik zie, hoe meer ik mezelf een outsider voel en hoe minder ik mensen begrijp. Hoe minder ik wat dan ook begrijp.

Weer een optie minder om de hardnekkige onrust te versmachten. Genekt door een muziekgod in wording.

wat hij zegt.

Ultima Vez bestaat twintig jaar. Toch, Wim Vandekeybus is meer dan dans. Vlaams-Nederlands Huis deBuren pakt uit met beelden.

U dacht dat Wim Vandekeybus alleen als choreograaf het mooie weer maakte? Dan heeft u het mis. De tentoonstelling 'Gallop' zal u ervan overtuigen dat Wim Vandekeybus ook als fotograaf over een méér dan middelmatig talent beschikt. Op donderdagavond 13 september opent de tentoonstelling 'Gallop' van choreograaf Wim Vandekeybus. Hij maakte de foto's van deze tentoonstelling terwijl hij door Chili en Marokko reisde ter voorbereiding van zijn volgende langspeelfilm, die naar eigen zeggen helemaal niets met dans te maken zal hebben. Het moment om even mee te lopen in zijn ‘Galloping Mind’.

14 september tot 9 november bij deBuren

virtuele versie

9 oktober in de winkel. 14 november in de botanique. Nu al op het internet. En mooi. Check vooral flyingclubcup.com

Thou is terug! Met drie wondermooie songs, die ze exclusief via het internet verpatsen. En in de komende maanden herhalen ze dat trucje nog eens, en nog eens. En dan nog eens. Tegen komende zomer zullen de Gentenaars dan 12 nummers op ons, lustige downloaders, losgelaten hebben. Maar geen ceedeetje. Waarom de keuze voor een exclusieve internetrelease, hoor je hier. Voor tekst en uitleg bij Cold Cold Heart, Leaving This Town, en Cramps klik je hier. En de fijne muziekjes door die boxen laten schallen gebeurt via hun myspace.

September. Met de S van 'shit maatje, morgen moet ik alweer fris en monter op mijn werk zitten'. De tijd vliegt snel, als ik kon, ik bond 'm vast met een touwtje.

Slovenië was meer dan fijn. Een mooi land dat nog niet is platgelopen door toeristen. Al moet je je stilaan gaan reppen als je't nog in de huidige vorm wil zien. Asfalt wordt er naar lieve lust uitgerold tot nieuwe wegen. Idem dito met het neerplanten van luxehotels aan de kust. Allemaal gesponsord door grote reus, de Europese Unie. En ik intussen maar Sloveense euromuntjes verzamelen voor de mama back home. Jaja..

Een weetje over de Sloveense medemens: hij begaapt je op straat eerst van kop tot teen voor er een begroetend knikje van af kan. Best wel geestig, zeker als je met een 'ze-kennen-mij-hier-toch-niet'-mentaliteit op reis bent en 's morgens gewoon in de kleren stapt die als eerste -én verkreukeld- in je rugzak komen bovendrijven. Maar wel sympathiek, die Slovenen, we moesten nog maar in de verte komen aanwaggelen of ze hingen al aan de lijn met de andere kant van het dorp om ons een slaapplaats te fixen.

En voorts..

.. ging ik in een meer ploeteren terwijl het donderde in de omringende bergen en de regen in bakken naar beneden kwam. hoe zalig..
.. zat ik in de stralende zon op wat rotsen langs de Adriatische Zee in de verte te turen terwijl duizend kilometer verderop mijn opa werd begraven, hoe absurd..
.. heb ik kilometers gewandeld tot het eindelijk een beetje stil werd in mijn hoofd. hoe dat ferm deugd deed..
.. was deze mens een heel fijne reisgenoot. merci!