until the cold city wind blows it all in our face

Gisteren The Fratellis in de ABBox. Nog maar eens zo'n britpopband waarvan ze aan de andere kant van het Kanaal wekelijks een nieuw blik opentrekken. Drie makkers uit Glasgow, bedreven in het naadloos spelen van hun nummers zoals ze op het plaatje (Costello Music) staan. Naar België gekomen met in hun voetsporen een vracht teenager landgenoten. Een accent waarbij je gewoon een pint moét vastgrijpen- als het even kan in elk hand één. Een immens hoge feelgoodfactor en veel kans op een rommelige set wegens té veel fun op en voor het podium.

Ik moet mijn zondagse activiteiten

-toekijken hoe Roger Federer op indrukwekkende wijze nog maar eens een Slam aan zijn palmares toevoegt. Zou het eenzaam zijn, daar aan de top?

-de weekendinterviews verslinden.
1. Subtiele interviewtechnieken in Zeno: ‘U hebt een nogal hoge, gevoelige stem, ze klinkt een beetje schor’ (Marijke Libert interviewt Eddy De Mey). Het zit in de familie volgens mama De Mey.
2. Kele Okereke (van Bloc Party) die uit de doeken doet wat hem aanspreekt in een zanger: “Ik wil in zijn ogen zien dat hij bang is. Ik wil zien dat hij gedreven wordt door iets wat hem angst inboezemt.” Kele’s ogen zijn anders ook niet mis.
3. Nog iets gelezen met Lilly Allen: “De jongerencultuur wordt beheerst door een intense woede, weet je wel?” En dat ze medelijden heeft met haar generatie. Maar ‘Smile’ zingen voor 10 000 meelippende jongeren was dan toch nog het mooiste moment uit haar leven.

-de keuken induiken en er weer uit komen met verrassend lekkere pannenkoeken. En niet instant!

-Reus. Nog maar eens. Van voor naar achter, van achter naar voor.

onderbreken om te vertellen dat mijn soundtrack bij dit alles –de befaamde luisterpaal- momenteel enkele redelijk fantastische platen achter het virtuele venster heeft liggen, en dat jullie je daar misschien ook maar eens moeten aan warmen.

Soms kunnen mensen toch schaamteloos openhartig zijn. Dat begint mij hier de laatste tijd nogal te dagen. Met als voorlopig hoogtepunt de uitzending van 'Het Beste Moet Nog Komen', vorige week, met Karel De Gucht. Bijgenaamd: het ijskonijn, weet u wel. En hij koos plaatjes als Paradise by the Dashboard Light, en brabbelde iets over seks in de auto. En daarna draaiden ze op zijn verzoek Je t'Aime Moi Non Plus van Serge Gainsbourg, een zeer erotische song toch wel. En toen vroeg Fried'l waarom hij die plaat gekozen had. Ik heb het antwoord niet meer afgewacht, echt, ik ben gillend naar de radio gelopen, om dat apparaat zo snel mogelijk tot stilzwijgen te brengen. Brrr. Sommige dingen wil ik écht niet weten.

Ik ben op nog meer onverwachte openhartigheid gebotst de laatste week, maar dat ga ik voor mezelf houden. Ahja, want dat wil ú dan weer niet weten. Of ik wil niet dat jullie dat weten. 't Is maar hoe je 't bekijkt.

Trouwens, ik heb vandaag paaseieren gespot in de GB. Paaseieren!!

Nog maar 10 dagen! En dan pakken ze ons Eddy De Mey af!! Of nee, hij zet zelf een stap opzij, de snoodaard. Maar Eddy De Mey! Ik word daar toch een beetje stil van. Want Eddy, die heb ik toch altijd graag bezig gezien. Een stiekeme fan, jawel.

Eddy De Mey, dat is nu eens echt een volkse mens. Buitenbeentje naast de andere, vlot gestylede weermannen- en vrouwen te lande. En een nachtmerrie voor talrijke stemcoachen waarschijnlijk. En schminksters. En producenten van anti-zweetproducten. Wat een rebel, die Eddy.


Geweldig hoe hij maar blíjft doorratelen, en dat zelfs secondenlang zonder naar verse lucht te happen. Dat ik denk, breathe Eddy, voor het verkeerd afloopt! En dat hij dan midden in zijn zin stilvalt, en ik denk: shit, nu draait hij van zijn sus. Maar dan, uit het niets, een verse woordenstroom aan klimatologische info! Respect. Of hij een goeie weerman was, dat moet je mij niet vragen. Ik was altijd meer geboeid door zijn stijl dan door zijn boodschap. Wat een entertainer, die Eddy.

En jullie verdenken mij misschien van zware ironie, maar ik meen het echt. Echt! Ik ga 'm missen.

En nu we toch bezig zijn, hebben jullie toevallig ook zeer foute helden?

Wel, dít is nu eens wat ik noem: een très sympathieke videoclip.

Ze staan binnenkort ook op De Nachten, die Zweden van I'm from Barcelona. Beetje verwarrend maar.

Ahum. Ik kan het niet helpen, maar telkens als ik foto's zie van Saddam's halfbroer Barzan Ibrahim al-Tikriti (van vóór de executie, ja dankjewel), dan verschijnen er beelden uit de laatste van Lieven Debrauwer op mijn netvlies.

Barzan Ibrahim al-Tikriti, u weet wel, die gemene mens die in twee stukken uit elkaar viel tijdens de ophanging (of ehm, onthoofding). Enfin, dat wordt beweerd. Nu zijn er waarschijnlijk mensen die als gek het internet afspeuren naar videofilmpjes die dat kunnen bewijzen. Uck.

En dan had ik mezelf wijsgemaakt dat het met de releases van de nieuwe Bloc Party - A Weekend In The City (5 februari), Air - Pocket Symphony (5 maart) en Arcade Fire - Neon Bible (5 maart) al een wonderschoon voorjaar zou worden. En dan surf ik eens verder dan mijn bankrekening groot is, en wat leer ik:

Clap Your Hands Say Yeah - Some Loud Thunder (30 januari)
Beirut - Lon Gisland (30 januari)
The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are The Dark Horse (20 februari)
Explosions In The Sky - All Of A Sudden I Miss Everyone (21 februari)

en vooral !!
Patrick Wolf - The Magic Position (26 februari), waaruit single Bluebells hieronder.

Gelukkig is't binnen een kleine twee maand Geburtstag. Phjew.

De eerste keer dat ik foto's van Ed Templeton onder mijn neus kreeg geduwd, goed anderhalf jaar geleden, was mijn reactie: "shit, ik wil dat fotoboek ook." Vreemde reactie misschien, want de anderen die erbij stonden hadden meer zoiets van "oei, dat zijn misschien wel iets té expliciete foto's". Sindsdien ben ik een fan.

Ed Templeton is professioneel skateboarder en runt zijn eigen bedrijfje Toy Machine Bloodsucking Skateboard Company. Hij reist de wereld rond, van skateramp naar skateramp, en documenteert dat leventje met foto's en grafisch werk. Hij zit letterlijk ín die subcultuur en staat dan ook op de eerste rij om foto's te maken van jongeren -vaak ook z'n eigen vrienden- op hun kwetsbaarst. Onbezonnen tieners die experimenteren met het leven (seks en drugs) zijn zijn thema, maar evengoed de harde realiteit van de straat, blauwe plekken, wanhoop.

Vorig jaar werkte hij nog mee aan de groepstentoonstelling Beautiful Losers in Rijsel, nu exposeert Templeton voor 't eerst solo in België. In Antwerpen, in de Tim Van Laere Gallery. En Gratis! Dus als u deze week langs de Verlatstraat passeert, ga kijken!

Zijn manier van exposeren alleen al is de moeite. De typische witte muren beschildert hij met kleurige (regen)wolken, en daartegen hangt hij een aaneenschakeling van ingelijste foto's: kleine, grote, zwartwit, kleur, in zwarte kaders, houten kaders, met af en toe een schilderwerkje ertussen, maar vooral to the point foto's. Snapshots, met handgeschreven teksten erop. Soms oppervlakkig, dan weer helemaal raak.

Terwijl ik hier in alle rust en kalmte (eentje onder water voor de blokkende studenten) aan de lay-out van dit blog zit te sleutelen (merkt u al iets?), sijpelt het nieuwe plaatje van The Shins, getiteld Wincing the Night Away, langzaam naar binnen. Tussen mijn oren, waar ze nog lang gaat rondhangen, geloof ik.

Wat een heerlijke popplaat is me dat. Na de donkere, hartverscheurende postrockplaten en geflipte vrouwen met chaotische punkrock die ik de laatste weken heb verteerd, doet dat al eens deugd, zo'n ongegeneerde popdeuntjes. Dat het een grote doorbraak mag worden voor The Shins. 't Is hier lente, trouwens.

Op 23 januari ligt het album in de winkel. En de single, dat is deze Phantom Limb:

Deze cybermens heeft een goeie smaak. En hij heeft nog eens volkomen gelijk ook. Theo Maassen, cabaretier uit Eindhoven, steekt -ook wat mij betreft- met kop en schouders boven de hele meute Nederlandstalige comedians uit. Dat zijn laatste show al op google video staat! En nog meer stukjes hier!

En het zou helemaal in orde zijn, als hij eens wat meer richting België zou afzakken. Met of zonder wegenvignet.

We staan aan de kassa van een Zweedse meubelgigant. En de mama haalt twee grote plastic zakken boven. Van andere winkels! Felgekleurde zakken met veel te opvallende letters. "Want ge moet hier betalen voor zakken he." Ze is wel altijd op alles voorzien, mijn mama. Maar ik zie die zakken en ik schaam mij dood.

Waarom is dat eigenlijk? Het zijn Idiote Plastic Zakken. Echt he. Mama's, die zetten je soms gewoon weer knalhard met beide voetjes op de grond. Gelukkig maar.

"90-jarige man schiet 66-jarige schoondochter dood na familieruzie".

Ik weet nog, dat was in het nieuws op nieuwjaarsdag en ik vond dat behoorlijk grappig. Gevolg van de rijkelijk vloeiende alcohol de nacht ervoor, en de dag zelf, waarschijnlijk. Maar toch! En een paar dagen later dit: "Bejaarde winkeldievegge (84) opnieuw betrapt!" Waar gaat dat naartoe met die oudjes? 2007 klinkt veelbelovend, nu al.

Ik heb een week lang niet in de blogwereld vertoefd, niet op de mijne, niet op die van anderen. En ik miste niks. Waar heb ik wel uitgehangen: op een familiefeest, uiteraard. De oudste van de troep, de bompa, werd 83, op nieuwjaarsdag! En zoals de traditie het wil, probeerde hij ook dit jaar zijn duivensport-hobby te verpatsen aan mijn hippe broer (17). En niet lukken hé. Ik vond dat allemaal vrij amusant. Alweer, alcohol en vermoeidheid.

En dan was het 5 januari, en ik stond al uit te waaien op het noordzeestrand. Die vuile plas water doet iets met mij. Ooit, dan heb ik een appartement aan zee, en eet ik alle dagen appeltaart met ijs op de zeedijk. Jaja.

En dan nog iets, dat Vonken & Vuur, dat had evengoed van Bono en aanhang kunnen zijn, niet? Of is dat een grove belediging voor de één, slash, een te schoon compliment voor de ander? Voor wie wat is, dat mag u zelf kiezen.

Morgen! Dan ben ik er weer. Om te bloggen. Of overmorgen. Bloggen staat niet op mijn prioriteitenlijstje voor 2007, denk ik.

Hou u intussen zoet met deze quote:

"I've got a peculiar weakness for criminals and artists -
neither takes life as it is"