een strakke, venijnige wind net voor tien uur zodat mijn ticketje verdorie bijna uit mijn handen vloog. en dan de hemelsluizen die het niet meer hielden tegen half twaalf. hoeveel symbolischer en mooier kan het zijn. tussenin, een storm van ruim negentig minuten in de concertzaal van de vooruit: editors.
ik zou tom smith eens een onze vader'tje willen horen zingen. of de woorden beminde parochianen op z'n minst. eens kijken hoe vol de gelovige bankjes dan zouden zitten. feit is: editors is bezwerend, sussend én weerbarstig. ze voelen perfect aan hoe kort het lontje is, en zijn volgens mij dan ook één van de actueelste bands van het moment.
teren op de tijdsgeest. ik heb mij eind vorig jaar -toen ik 'an end has a start' in mijn eindejaarslijstje op twee neerplofte- de bedenking gemaakt: als ik nu ergens in een godvergeten kalm stadje in de midwest zou wonen, hoe vaak zou ik editors dan draaien? anno 2008 in west-europa: veel. zeker als we weer eens doorheen de week spurten.
maar hoe explosief ook het concert, er hing een warme gloed over de zaal. en de diepe stem van tom smith heeft alweer eens indruk gemaakt. om over die teksten nog maar te zwijgen.
0 reacties:
Een reactie posten