het is vreemd hoe lang vergeten momenten opeens weer komen bovendrijven. af en toe sijpelt een herinnering aan haar door, en dat zet het alledaagse non-stop in-de-weer-zijn even stil. ik nam afscheid. in een warme kring rondom de kist, waarin ze -voorgoed- sliep. onder massale aanwezigheid van haar familie en vrienden, gebroken. achterblijvers, met pijnlijke vragen. waarom de politie haar vond, en niet iemand anders. eerder, bezorgder. en wie het haar aandeed, en waarom. ik denk terug aan die gedeelde passie, met ons. die het warm maakte, telkens opnieuw. lang vervlogen tijden, maar nu toch bijzonder dichtbij. ik weet nog hoe ze uit die stoel kroop, recht naar de eerste rij.
Posted by:
coldcitywind
2
reacties