het is vreemd hoe lang vergeten momenten opeens weer komen bovendrijven. af en toe sijpelt een herinnering aan haar door, en dat zet het alledaagse non-stop in-de-weer-zijn even stil. ik nam afscheid. in een warme kring rondom de kist, waarin ze -voorgoed- sliep. onder massale aanwezigheid van haar familie en vrienden, gebroken. achterblijvers, met pijnlijke vragen. waarom de politie haar vond, en niet iemand anders. eerder, bezorgder. en wie het haar aandeed, en waarom. ik denk terug aan die gedeelde passie, met ons. die het warm maakte, telkens opnieuw. lang vervlogen tijden, maar nu toch bijzonder dichtbij. ik weet nog hoe ze uit die stoel kroop, recht naar de eerste rij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 reacties:
"...Ik had een leven in een onverslijtbaar nu. Ik wist niet dat de mensen doden hadden. Ik had die niet. Nu heb ik er een handvol van. En de andere hand die zich klaar houdt. Soms maken ze in mijn hoofd meer leven dan mijn kinderen in de woonkamer. Soms is mijn hoofd een woonkamer voor mijn doden. Soms hebben we het daar goed, soms stuur ik ze weg, terug naar een donker daar."
Uit 'Prospectie' van Bernard Dewulf.
Bij toeval gelezen een half uur voordat ik je blog las..
By: RE: on 16:03
mooi, en merci.
By: coldcitywind on 23:14
Een reactie posten