until the cold city wind blows it all in our face

aanrader. aanrader. aanrader. nummertje vijftien heeft zich aan mij verankerd, en hoe. just like a mexican love.

1. nick cave - ramblin' mind
2. mark lanegan - constant waiting
3. the raveonettes - free to walk
4. debbie harry - lucky jim
5. lydia lunch - my cadillac
6. david eugene edwards - ramblin' mind
7. the sadies - constant waiting
8. mark lanegan & isobel campbell - free to walk
9. lydia lunch - st. marks place
10. crippled black phoenix - bells on the river
11. cypress grove - ramblin' mind
12. johnny dowd - constant waiting
13. nick cave & debbie harry - free to walk
14. mick harvey - the snow country
15. david eugene edwards & crippled black phoenix - like a mexican love
16. lydia lunch, dave alvin& the JLP sessions project - walkin' down the street (doin' my thing)

het betwiste hoogste punt van België lag er sneeuwwit bij. centimeters diep zakten we, enkele kilometers ver bewonderden we. Signal de Botrange, gisteren.

met een lijstje van stripromans dat ik rechtstreeks van de blog van bibman plukte, ging ik rondsnuffelen in de bakken van de bibliotheek. met een rijke oogst kwam ik thuis, verlekkerd om in de beeldrijke verhalen te duiken. eentje is voor mij alvast een mooie ontdekking: Rutu Modan en haar eerste grotere werk 'exit wounds', in het Nederlands vertaald als 'vermist'.

de Israëlische auteur schetst het verhaal van de jonge taxichauffeur Koby Franco en de mysterieuze vrouw Numi. zij vertelt hem dat zijn vader vermist is sinds de bomaanslag in de kantine van het busstation. de nieuwsuitzendingen maakten melding van één niet-geïdentificeerd slachtoffer.

door het plots opduiken van de onbekende vrouw wordt Koby geconfronteerd met de al jaren vertroebelde relatie met zijn vader. desinteresse in zijn vaders lot maakt stilaan plaats voor een sluimerende onzekerheid. Numi lijkt meer te weten, en overtuigt hem om samen op zoek te gaan naar een spoor van de verdwenen man.

'exit wounds' is opgebouwd uit vier hoofdstukken en speelt zich af in het moderne Tel Aviv, beducht voor meer terroristische aanslagen. toch slaagt Rutu Modan erin om tegen die achtergrond een sober en warm verhaal te vertellen, dat scherpstelt op menselijke relaties en de kleine geheimpjes die ieder van ons wel ergens heeft.

het voorbije weekend zette ik de kille winter even op pauze. we trokken een lentejas aan en waagden ons een kleine tweeduizend kilometer zuidwaarts. er was een pril zonnetje in Porto, en het warmde me op.

de Ribeira, het oude stadscentrum met zijn steile, smalle steegjes, is een kuitenbijter maar evengoed een aanslag op je oriëntatievermogen. de binnenstad van Porto is immers zo beperkt dat je alle toeristische trekkers al achter je hebt gelaten als je maar eventjes te enthousiast doorwandelt. het heeft charme.

mijn nog povere kennis van het Portugees doorstond wonderwel de eerste test. een klein glimlachje of stiekeme knipoogjes wanneer zij mijn woorden herhaalden, maar de klemtoon toch duidelijk op andere lettergrepen legden. de ideale leerschool.

en het architecturaal paradepaardje van de stad: casa da música ontworpen door Rem Koolhaas. we werden rondgeleid door een gedreven gids die ons alle kamertjes van het gebouw toonde, cirkelend rond de grote concertzaal, en popelend als een aasgier om ons 30 luttele seconden toe te laten op de concertstoeltjes. vooraleer de happige bewakers haar en ons vriendelijk zouden verzoeken op te krassen. dat heet dan passie.

Porto was een aangename driedaagse, en een welkome onderbreking van het leven zoals het is in februari.