until the cold city wind blows it all in our face

En daar ben ik weer... Mijn blogfrequentie is hevig aan het schommelen, en toch komen hier nog dagelijks bezoekertjes over de vloer. Fijn! Ik doe mijn best om regelmatig iets neer te tikken, al hangt dat vooral af van a) de goesting om voor de pc te hangen -dat valt nogal mee- , b) de vraag: heb ik eigenlijk wel iets interessants te vertellen? -als ik de posts van andere bloggers bekijk, ligt de lat niet al te hoog, dus ook daar no worries - , en c) de gedachte: zou ik niet beter iets nuttigs doen -strijken ofzo, hoewel het nut daarvan mij wel eens durft te ontsnappen..

Voorbije week stond ik mij op de bovenste verdieping van een shoppingcenter in Frankrijk enorm te ergeren aan het vrouwelijk gegil van een groep overgevlogen Britse Kooks-fans die tijdens een mini-festivalletje al 3 bands van tevoren leken te gaan flauwvallen bij elke kwartdraai van een mannelijke figuur op het podium. Ugh.

Nog geen halfuur later stond ik tussen diezelfde individuen aan te schuiven voor een toiletbreak, en hmmm... heb ik mezelf al vervloekt omdat ik toen geen fototoestel bij de hand had. De perfect foto voor mijn neus, en ik stond daar gewoon met een volle blaas. Setting: een paar felle tl-lampen, grijze muren vol concertposters, een lavabo gevuld met (half)lege drankbekertjes en nog nasmeulende sigaretten, en 6 tienermeisjes in hun hipste outfit, een breezer in de ene hand en een gsm in de andere. Verdomme toch.

Oh en de concerten: Mumm-Ra: redelijk wisselvallig en zeer verleidelijk om op een hoop te smijten met bandjes als Futureheads, Hard-Fi, Kaiser Chiefs, The Bravery,... Dan Boy Kill Boy, nog zo eentje, al had deze wel een sound .. niet meteen een eigen sound (Maxïmo Park, nee?), maar toch een sound. Spinto Band kwam ongelooflijk rommelig over, al blijft 'Oh Mandy' een super song. En The Kooks zijn al een eeuwigheid op tour, de routine spatte eraf.

Maar het was leuk en we hebben ons goed geamuseerd! En daar draait het toch om tegenwoordig? Geen realityreeks of afvalrace op de televisie waar diegene die de wedstrijd moet verlaten uitbarst in een scheldtirade of bekent dat hij toch zo graag had willen winnen. Nee, ze vinden het allemaal goed zo en ze hebben zich toch geweldig geamuseerd. Nog iemand die dat zo irritant vindt?

Ik hoor het Justine Henin nog niet zeggen.. "Ik zie hier een titel aan mijn neus voorbij gaan, maar het was toch plezant." En Sportweekend slaagde er weer eens in om eerst iets over het veldrijden te lullen en pas dan naar die gewonnen Masters te switchen. De dag ervoor kreeg Clijsters' verschijning op het spelersfeestje ook al voorrang op Henins doorstoot naar de finale. Argh ja, ik kan er niet tegen!! Gelukkig is er nog Hugo Camps "Niet Eddy Merckx, maar Justine Henin is de echte kannibaal". Eat that!