until the cold city wind blows it all in our face

Phoenix is een Franse band, maar de Fransen zijn er niet wild van. Wij Belgen lusten ze wél, bij het ontbijt (opstaan met softpop) , als vieruurtje (die zoete melodieën) , of als een pittige hoofdschotel (ritme! beats! feest!). Phoenix was in Brussel gisteren, en dat we daar veel te lang hebben op moeten wachten, maakte een lichtjes uitzinnig publiek al snel duidelijk.

De boodschap is overgekomen. Amper een kwartier moet het geduurd hebben voor de zaal ontplofte. In I’m an actor bouwde Phoenix tot tweemaal toe een minuut stilte in, die moeiteloos werd gevuld door een enthousiast schreeuwend publiek. Frontman Thomas Mars was toen al onder de indruk. Hitje Everything is everything volgde en daarmee was de toon gezet. Eén groot feest daar in de Ancienne Belgique.

Geen overuren op het podium, de Franse jongens tekenden voor 80 intense minuten aanstekelijke pop. Een strakke set -vooral geput uit hun laatste album It’s never been like that - waaruit de aandacht geen moment verslapte. Tijdens het instrumentale North ging Mars languit op het podium liggen genieten en in de bisronde (met een akoestisch Playground Love) doorkruiste hij de helft van de zaal en bracht slotnummer Napoleon Says tussen de springende mensenmassa door.

Phoenix’ plaatjes zijn ideaal voor lome (zomer)avonden. Frisse sound, licht verteerbaar en je wordt er bijzonder goedgemutst van. Maar als het plaatje over is, lijkt een dikke waas van melancholie je in zijn greep te krijgen. Gisteren een zwoele maandagavond. Vandaag een druilerige dinsdagmorgen. Mmm :-)