until the cold city wind blows it all in our face

Het begint te korten. Nog even en we worden weer overstelpt met kerstmutsen en gevelklimmers. Er groeien al ijsbanen in de stedelijke straten. Legers van radeloze cadeaushoppers staan klaar. Eindejaarslijstjes worden klaargestoomd. Goede voornemens van onder het stof gehaald, want wie weet recycleerbaar. Daar gaan we dan.. ho ho ho, iedereen klaar?

wegen splitsen. toen we klein waren al. op de hoek van de straat. na een halve woensdag met een kwartiertje chocomelk. veel gefezel op de schoolbanken. en dan nog niet uitgepraat. want we stonden er soms uren. op die hoek.

ik woonde rechts, zij links. nog vijf minuutjes. nog tien auto's. nog tot die wolk boven dat huis daar hangt. tot de mama's in de verte stonden te wapperen.

en jaren later. opnieuw, op diezelfde hoek. gelijktijdig op visite. zij links, ik rechts. maar die praatgrage uren, die zijn weg. dat bleek, na vijf minuten. twee auto's. een dikke wolk en veel adempauzes. wegen splitsen.

In alle verschillende dingen die ik doe: columns schrijven, een reportage regisseren of een nieuw nummer maken, zie ik maar één constante. Ik kijk om me heen en blijk af en toe iets op te merken dat anderen misschien ontgaat. We zitten de helft van ons leven naar schermpjes te staren: naar tv, computer, gsm, games, gps. En hoe meer we kijken hoe minder mensen blijken te zien. Ik ben een waarnemer die met gretigheid en verwondering naar de dingen om zich heen kijkt en roept: 'Shit mannen, heb je dát gezien?'

..(Stijn Meuris)

De zomer lijkt intussen al zo immens lang geleden. November is de somberste maand van het jaar. Januari ook een beetje, maar dan zijn we nog in een roes. Ik sukkel met een maagontsteking. Dubbel plooien van de pijn bestaat echt. Krioelen ook. En ik lijk op mijn ouders. Soms toch. En dat doet raar. Plus, ik prop weken vol om weg te zijn van dit en dat. En daarna moet ik bekopen. En dan is er opeens tijd. Zeeën. En ik wil je iets vragen, maar ik durf niet. We denken te veel. En ik heb zin in pannenkoeken.

voor een perfecte avond ontbrak een mistig rookgordijn en klinkende ijsblokjes in een op de bodem gevuld glas. maar ze raakten er dichtbij, The National, in Ancienne Belgique.

een band die ik een paar jaar terug leerde kennen doordat ze in één of ander artikel -verkeerdelijk, toch- gedumpt waren in een rijtje uit de grond schietende paddestoelen, waaronder Franz Ferdinand, The Strokes en Interpol.
nooit echt tot een hype uitgeroepen en stilletjes gegroeid in de schaduw. Subtiel. Niks hoekige ritmes, geen hip verknipte kapsels of owee-onze-generatie-gejammer. Donker, dat wel. Maar tegelijk ook warm.

voorgerecht Hayden vroeg het nog als een gunst aan het publiek. The National deed het gewoon. "Make me feel good. better. nice. warm and fluffy."

met een heel heel mooie versie van mr. november.

we're half awake in a fake empire..

Ik bof met wat ik van het ocmw krijg, zei hij. Want hij hield op goeie dagen al eens iets over. drinkgeld. 3 euro per dag is zijn budget. en dan kies je uiteraard voor een blik cara pils (35 cent) en niet voor een flesje water (45 cent).

Ik las dakloze Gilbert zijn verhaal in de witte letters onderaan het scherm. Geen klank, enkel de pompende beats in de zaal. Twee televisieschermen verder maakte de zangeres met het rode haar wulpse bewegingen. Zoals dat blijkbaar hoort in videoclips.

Ik rook het zweet van hevig sportenden rondom mij. En ik zat daar, op mijn mechanische roeiboot. Te drijven in witte letters.

'Het leven zoals het is: de Marollen' is er weer. En ik heb een fitnessabonnement ter waarde van heel veel cara pils.

hoe de stofzuiger vandaag een onschuldig lieveheersbeestje naar binnen zoog. hoe ik binnensmonds vloekte. en hoe 1 november gewoon de meest doodse dag van het jaar is. hoe ik kortstondig de muren opliep, de lege straten plezierde met een paar van mijn kilometertjes, en na veel warm water horizontaal rust vond. het kan eens deugd doen, zo'n dag van niets.