until the cold city wind blows it all in our face

voor een perfecte avond ontbrak een mistig rookgordijn en klinkende ijsblokjes in een op de bodem gevuld glas. maar ze raakten er dichtbij, The National, in Ancienne Belgique.

een band die ik een paar jaar terug leerde kennen doordat ze in één of ander artikel -verkeerdelijk, toch- gedumpt waren in een rijtje uit de grond schietende paddestoelen, waaronder Franz Ferdinand, The Strokes en Interpol.
nooit echt tot een hype uitgeroepen en stilletjes gegroeid in de schaduw. Subtiel. Niks hoekige ritmes, geen hip verknipte kapsels of owee-onze-generatie-gejammer. Donker, dat wel. Maar tegelijk ook warm.

voorgerecht Hayden vroeg het nog als een gunst aan het publiek. The National deed het gewoon. "Make me feel good. better. nice. warm and fluffy."

met een heel heel mooie versie van mr. november.

we're half awake in a fake empire..