until the cold city wind blows it all in our face

verandering van spijs doet eten. ik blog op een ander. welkom!

een mooie oogst in 2009-2010:

The term "slacker" is used to refer to a person who avoids work. It is also used to refer to an educated person who is viewed as an underachiever. Slackers, understood mostly as males in their twenties and thirties, may be regarded as belonging to an antimaterialistic counterculture, though in many cases their behavior may merely be due to apathy or laziness. (uit het alwetende Wikipedia)

Pavement, in de recensies omschreven als een icoon van de slackergeneratie, kwam verrassend sterk uit de hoek in de AB. Een zeldzaam geslaagde reünie? [range life, 18-05-2010]

aha, tussen vier muren, zoals gehoopt. The National speelt in de AB, en dat (bijna) stipt drie jaar nadat ze me op diezelfde plek deden overlopen van bewondering. er zijn nog zekerheden. en tickets ook, als u snel bent.

alleen al van de fragmentjes word ik laaiend enthousiast. de documentaire "Bedankt & Merci" werd vertoond tijdens Docville, begin deze week. hopen maar dat ze snel ook elders te bekijken valt.

info Docville:
"Bedankt & Merci" is een film over vijf volkscafés in de Belgische Westhoek, de streek van Flanders Fields. Een volkscafé is een café waar ooit veel volk naartoe kwam, maar waar De Tijd lelijk heeft huisgehouden. In het klantenbestand, maar ook in lijf en leden van de eigenaars: Gisèle, Alice, Julien en Lies. De jongste is 75, de oudste 89. Allemaal wachten ze, elke morgen opieuw, ongeduldig op hun eerste klant. Lucienne niet meer. Toen haar hart haperde, moest haar café dicht. De eenzaamheid. Het vasthouden. Het desondanks verliezen. De vriendschap en de humor. Dat zijn de verhalen. "Bedankt & Merci" legt voor één keer de schijnwerper op een stuk cultureel erfgoed. De muziek werd geschreven door Frank Vanderlinden.

(fragmentje op cobra.tv)

Frank Vander linden, de mens die bijzonder mooie teksten schrijft, draait plaatjes tijdens de zondagse brunch, en dat twaalf weken lang op radio 1. croissants met middagrood, ik kijk er naar uit!

we zijn niet meer dan
wegwaaiend stof
we kunnen niet veel
proberen toch
iets te bereiken
iets te zijn, en ik

ik ben een kruimeldief
ik heb haar kruimels lief

als ze me terugvindt
langs de weg
poetst ze me op met
wat ze zegt
ze kan me krijgen
ze heeft me al, en ik

ik ben een kruimeldief
ik heb haar kruimels lief
ik zie haar duivels graag

ze trekt haar nieuwe laarzen aan
alles heeft zijn plaats
ik ga naast de tafel staan

ik ben een kruimeldief
ik heb haar kruimels lief
ik heb haar duivels graag

(Kruimeldief, De Mens, afsluiter van het album Liefde.)

morgen luistert ze samen met mij. ik weet het zeker. met de beelden van Paris-Roubaix op de achtergrond, zonder geluid. zo is ze wel. maar dat is niet erg. frank is een verdraagzame mens.

terwijl de nieuwe nummers langzaam doorsijpelen, begin ik zeer koortsachtig te verlangen naar high violet, het nieuwe album van the national. ik zal het toegeven, ik ben maniakaal verzot op die groep. en ik wil ze binnenkort in een belgische zaal, verdorie. met 4 muren en geen festivalgras, dan ben ik gelukkig. als ik dat al niet was.

Abdulrahman Zeitoun groeide op in een stoffig vissersplaatsje bij de Syrische kust, maakte omzwervingen door oceanen en vond vasteland in de Verenigde Staten, waar hij een gezinsleven opbouwde. hij is een hardwerkend man en runt samen met zijn Amerikaanse vrouw een klus- en schilderbedrijfje in het zuidelijke New Orleans. vele stadsgenoten kennen Zeitoun als de bedrijvige en altijd behulpzame aannemer die hun huizen helpt opknappen.

eind augustus 2005 raast de orkaan Katrina in sneltempo richting New Orleans. de berichten op radio en televisie zijn onheilspellend, en het merendeel van de bevolking ontvlucht hun huizen. ook Zeitouns vrouw Kathy en de kinderen trekken na lang aarzelen naar veiliger oorden. Zeitoun blijft koppig achter in een spookstad, zijn stad, die hij wil behoeden voor die allesverwoestende storm.

het boek Zeitoun schetst het verhaal van een moedig man die weigert overboord te gaan. nadat de dijken zijn gebroken in New Orleans, peddelt hij met zijn kano door de ondergelopen en verlaten straten om hulp te bieden waar hij kan. de stad wordt letterlijk leeggeplunderd en stilaan overgenomen door een indrukwekkende politiemacht. het wordt voor Zeitoun steeds moeilijker om niet meegesleurd te worden in de heersende chaos.

ik heb enorm genoten van dit boek, dat je op een spannende manier confronteert met de rauwe werkelijkheid na de brutale natuurkracht van Katrina. maar meer dan dat is het een stille aanklacht tegen alweer een schandvlek op het overheidsapparaat in de VS.

meer lezen over Zeitoun

aanrader. aanrader. aanrader. nummertje vijftien heeft zich aan mij verankerd, en hoe. just like a mexican love.

1. nick cave - ramblin' mind
2. mark lanegan - constant waiting
3. the raveonettes - free to walk
4. debbie harry - lucky jim
5. lydia lunch - my cadillac
6. david eugene edwards - ramblin' mind
7. the sadies - constant waiting
8. mark lanegan & isobel campbell - free to walk
9. lydia lunch - st. marks place
10. crippled black phoenix - bells on the river
11. cypress grove - ramblin' mind
12. johnny dowd - constant waiting
13. nick cave & debbie harry - free to walk
14. mick harvey - the snow country
15. david eugene edwards & crippled black phoenix - like a mexican love
16. lydia lunch, dave alvin& the JLP sessions project - walkin' down the street (doin' my thing)

het betwiste hoogste punt van België lag er sneeuwwit bij. centimeters diep zakten we, enkele kilometers ver bewonderden we. Signal de Botrange, gisteren.

met een lijstje van stripromans dat ik rechtstreeks van de blog van bibman plukte, ging ik rondsnuffelen in de bakken van de bibliotheek. met een rijke oogst kwam ik thuis, verlekkerd om in de beeldrijke verhalen te duiken. eentje is voor mij alvast een mooie ontdekking: Rutu Modan en haar eerste grotere werk 'exit wounds', in het Nederlands vertaald als 'vermist'.

de Israëlische auteur schetst het verhaal van de jonge taxichauffeur Koby Franco en de mysterieuze vrouw Numi. zij vertelt hem dat zijn vader vermist is sinds de bomaanslag in de kantine van het busstation. de nieuwsuitzendingen maakten melding van één niet-geïdentificeerd slachtoffer.

door het plots opduiken van de onbekende vrouw wordt Koby geconfronteerd met de al jaren vertroebelde relatie met zijn vader. desinteresse in zijn vaders lot maakt stilaan plaats voor een sluimerende onzekerheid. Numi lijkt meer te weten, en overtuigt hem om samen op zoek te gaan naar een spoor van de verdwenen man.

'exit wounds' is opgebouwd uit vier hoofdstukken en speelt zich af in het moderne Tel Aviv, beducht voor meer terroristische aanslagen. toch slaagt Rutu Modan erin om tegen die achtergrond een sober en warm verhaal te vertellen, dat scherpstelt op menselijke relaties en de kleine geheimpjes die ieder van ons wel ergens heeft.

het voorbije weekend zette ik de kille winter even op pauze. we trokken een lentejas aan en waagden ons een kleine tweeduizend kilometer zuidwaarts. er was een pril zonnetje in Porto, en het warmde me op.

de Ribeira, het oude stadscentrum met zijn steile, smalle steegjes, is een kuitenbijter maar evengoed een aanslag op je oriëntatievermogen. de binnenstad van Porto is immers zo beperkt dat je alle toeristische trekkers al achter je hebt gelaten als je maar eventjes te enthousiast doorwandelt. het heeft charme.

mijn nog povere kennis van het Portugees doorstond wonderwel de eerste test. een klein glimlachje of stiekeme knipoogjes wanneer zij mijn woorden herhaalden, maar de klemtoon toch duidelijk op andere lettergrepen legden. de ideale leerschool.

en het architecturaal paradepaardje van de stad: casa da música ontworpen door Rem Koolhaas. we werden rondgeleid door een gedreven gids die ons alle kamertjes van het gebouw toonde, cirkelend rond de grote concertzaal, en popelend als een aasgier om ons 30 luttele seconden toe te laten op de concertstoeltjes. vooraleer de happige bewakers haar en ons vriendelijk zouden verzoeken op te krassen. dat heet dan passie.

Porto was een aangename driedaagse, en een welkome onderbreking van het leven zoals het is in februari.