until the cold city wind blows it all in our face

Die truc met het televisiestiftje doe ik eigenlijk al langer dan ik mij kan herinneren, maar echt doeltreffend werkt dat aan deze kant toch niet. Ik mag al tevreden zijn als ik 5 procent gezien heb van wat ik de week tevoren heb aangeduid. En videocassettes, dat is zeker hopeloos. Goed mogelijk dat ik nog tapes heb liggen van een Terzake met Walter Zinzen of een Frank Focketeyn als de pappie. 'Nog kijken' plakt daar dan een verrimpeld post-itje op.

Maar we blijven proberen, en daarom voor komende week dit:

• Onder het motto "een goeie film is de tweede (derde, vierde) keer nóg beter" kijk ik uit naar: The Straight Story(Canvas, vrijdag), Historias minimas (Nederland 2, zaterdag), Goodbye, Lenin (Duitsland 1, dinsdag) en Lost in Translation (Canvas, woensdag)
• Friday Night with Jonathan Ross (BBC, vrijdag), Born in the USSR: 21 Up (Canvas, dinsdag)
• Tragger Hippy (Kanaal Twee, woensdag), Jiskefet -de afgelopen jaren (Nederland 3, woensdag) en The IT-Crowd (Canvas, dinsdag)
• En buiten categorie: Stanley's Route (VT4, maandag) -want echt énorm curieus naar ons Damienne- en uiteraard Wittekerke (VTM, dinsdag en donderdag) -reddingsboei in hectische weken.

Als ik iets vergeet?

Vanavond nog eens naar de les geslenterd. Met deze foto als matig resultaat. De goesting is er momenteel een beetje af hier. Elke week een opdracht en de onmogelijke taak om rolletjes vol te schieten met fijn materiaal... het begint een beetje te vervelen. Gericht zoeken naar een target, moi je n'aime pas. Ik loop echt gewoon liefst door onbekende straten in de stad, om dan toevallig iets of iemand tegen het lijf te lopen, de moeite waard om een paar snapshots te nemen. Of helemaal niet te fotograferen, en gewoon een beetje ronddwalen.

Als ik geen tijd of zin heb om foto's zelf af te drukken, als ik te lui ben om naar de fotograaf te lopen en uit te leggen wat ik juist verwacht, of als ik toevallig in de buurt ben en geen al te belangrijke fotorolletjes op zak heb, spring ik al eens binnen bij Kruidvat, Hema of andere ketens die er prat op gaan óók perfecte prints te kunnen maken.

Altijd met een bang hartje dus, en al voorbereid op pure ontgoocheling bij het resultaat. Al durft er soms een onverwacht fijn fotootje uit te komen. Zoals deze. Fletse kleuren en toch sfeervol.

Europäischer Monat der Fotografie 2006. Mijn tong plooit al dubbel als ik er nog maar aan denk het te moeten uitspreken. Gelukkig staat fotografie los van taal. Iemand zin in een citytrip Berlijn?

Vanochtend tijdens de ochtendfile weer iets bijgeleerd via de grote Peter van de Radio: mensen die in een vliegtuig tégen de richting in zitten, verkleinen het risico om gehavend uit een onstuimige vlucht of noodlanding te komen. En nog iets: als er tijdens een naderende vliegtuigcrash wordt aangeraden om het hoofd tussen de benen te steken, heeft dat niks te maken met overlevingskansen. Maar het maakt het wel makkelijker om je achteraf te identificeren aan de hand van je gebit!

Zalig toch. Wat zou een mens zijn zonder ochtendradio?

Geweldig weekend tot nu toe. Een muisstille handelsbeurs voor een impressionante Joan. En een hyperenthousiaste Spiroudome voor 2 kleine vechtjassen. Maandag start mijn laatste interimweek tussen de plaatjes en dvd'tjes. Voorbije week ontdekt dat ik een instant collega ben van Sutrastore's drummer. Binnenkort opklimmen van webredacteur naar eindredacteur reportages. Spijtig genoeg enkel buiten de werkuren. Och ja, we'll be fine. Voor nu: happy happy happy!

Nog even en mijn mp3-speler vertoont roestplekken. Ergens ter hoogte van Midlake; een groepje uit Denton, Texas. Zwerft dan ook al dágen door mijn hoofd, de lyric "whenever I was a child I wondered what if my name had changed into something more productive like Roscoe". Deze zomer nog op Pukkelpop gespot, midden november in de AB, maaaar enkele dagen ervoor ook op het onweerstaanbare Festival des Inrocks in L'aéronef. Samen met o.a. The Kooks, The Spinto Band en The Guillemots. (Max, j'arrive!)

Op zondag onderneem ik meestal een poging om in te halen wat ik in de loop van de week door tijdsgebrek van mijn "to do-lijstjes" heb geschrapt. Daar durven wel eens dingen tussen zitten à la:

• dat opiniestuk in de krant van dinsdag beetje grondiger doornemen
• die 12 weblinks die ik bijeen heb gescharreld eens een beurt geven
• boekskes die ik heb gekocht bij de krantenboer ook eens effectief openslaan
• post sorteren in 3 stapeltjes: "brol", "tiens, heb ik daar nu nog altijd een abonnement op" en "aha, eindelijk!"

Veel lettertjes dus. Allemaal om snelsnel te screenen, diagonaal door te nemen, of beginnen te lezen en daarna weer opzij leggen omdat het volgende in de rij toch wat interessanter lijkt. En omdat het vooruit moet gaan. We zijn de zap-generatie for a reason.

Maar er is er eentje waarin ik ben blijven plakken, dat ik in één ruk heb gelezen, en dan nog eens opnieuw: het voorwoord dat Phara de Aguirre schreef voor het boek van Frieda Joris. Ze gaat van start met: "Er zijn twee soorten dagen. Dagen die ik wil onthouden en dagen die ik niet zal vergeten." Over de borstkanker die bij haar werd vastgesteld.

Ik ben geen fan van bekende koppen die vertellen over hun kanker, hun scheiding, hun villa, hun bastaardzoon of weet ik veel wat. Maar ik ben wel fan van een sterke, vlotte tekst. En dat was er zo één. Volgende keer een volledig boek, Phara?

In de aanloop naar 0110 haalt Artsen Zonder Grenzen een affiche uit 1991 van onder het stof.

Minder dan een maand, people! Begin almaar eens grondig na te denken. Of waag jullie ook eventjes aan "puberaal gedrag" à la Kristien Hemmerechts! Daarvan kruipt mijn sympathie voor mevrouw de schrijfster weer een tikkeltje uit het dal.

• Er krijgt er eentje billenkoek vanavond. De betere thrillers blinken uit zonder belabberde soundtracks. Too much is too much, Van Gils.
• In het nieuws getuigt een bendelid van de neonazigroep. Faroek Özgünes nam het interview af. Respect.
• Nog 7 dagen en een merkverslaafde Brit houdt vuurtje stook. Al zijn merkproducten, van Adidas over l'Oréal tot Apple, ze gaan allemaal de brandstapel op. Engeland is lichtjes in de ban van deze prettig gestoorde man, wij volgen op zijn blog.

Over the Hedge. Nederlandstalige versie met de stemmen van Stany Crets, Tom Van Dijck, Sven De Ridder, Els De Schepper, Katerine. Version francophone avec les voix de Clovis Cornillac, Laurent Gerra, Jérôme Pauwels, Michel Vigne, Jenifer. Er groeit een dikke, hoge haag dwars door ons land, me dunkt. En waarom is Selon Charlie (nieuwe film met o.a. Benoît Poelvoorde) in geen enkele Vlaamse bioscoop te bespeuren? Ook snel voorbij geraasd deze week: het nieuws dat filmmaker Rémy Belvaux onverwacht is overleden.

"20 years asleep before we sleep forever" (Stars)

Sprak Dietmar Ecker van het pr-bureau:
"We begrijpen dat het verhaal van Natascha mensen wereldwijd interesseert. Natascha is een fenomeen. Daarom hebben we voor haar eerste interview een medium gekozen dat mensen overal in de wereld kan bereiken. Maar de topprioriteit blijft Natascha zelf. We moeten haar beschermen."

Zeer originele opvatting van 'beschermen' heeft die mens.
Morgen het eerste interview voor televisie. De Oostenrijke openbare omroep krijgt het gratis. Ze heeft intussen de rechten wel al verkocht aan RTL voor een slordige 200.000 euro. Daarna volgt een tabloid, een tijdschrift, ... De plannen voor een film en een boek zijn ook volop aan het rijpen.

Topprioriteit blijft Natascha zelf...
Tuurlijk.

Net gehoord op de radio: er komt prettig najaarsweer aan komende week. Tiens, als iemand sneeuwbuien had aangekondigd, ik zou het óók geloven. Wat krijgen we nog vanaf morgen: een nieuw televisieseizoen! Al ben ik nog hard op zoek wat er precies zo 'nieuw' aan is. Man bijt hond en Tragger Hippy hou ik zeker in de gaten, en intussen blijven hopen dat die herhalingen van Kijk eens op de Doos er effectief doorkomen.

"Nothing on the tv, nothing on the radio that means that much to me ... nothing on the tv, nothing on the radio that i can believe in" (America, Razorlight)

Nu wil ik gerust een halfuur aanschuiven voor een abonnement - ik doe soms niks liever dan uren nutteloos doorbrengen, rondturen, mensen observeren die mensen observeren (vooral dat!) - maar als er iemand in de rij staat die er niets beters op weet te vinden dan haar wachttijd te vullen met oeverloos gemekker, en dat dan nog binnen mijn gehoorsafstand .. dan krimpt mijn geduld ineen. Arff!

Dan maar gecrasht in een bioscoopzetel om een kleine twee uur later United 93 hetzelfde te zien doen ergens in het groen van Pennsylvania. Nu sta ik waarschijnlijk redelijk geïsoleerd met die mening, maar die telefoontjes naar het thuisfront door paniekerige passagiers die hun einde zien naderen.. ik snap dat echt niet. Genre "Zeg mama dat ik van haar hou" en "mijn testament zit in de kluis, de code is xxxx" (humor van de scenaristen?), het zijn weinig flatterende momenten in de film. Geen idee hoe ik zelf zou reageren op zo'n moment, maar een belletje plegen lijkt mij echt wel het laatste. Raar?