until the cold city wind blows it all in our face

Fijn hoor, avondschool. Kom je aan een verbluffend tempo toegesneld na een alweer spannende werkdag. Eén waarop de kopieermachine tilt sloeg. Er voor koos om het papier dan maar ritmisch in het rond te spuwen. En wij met z'n allen een hysterisch danspasje op de werkvloer waagden.

Blijkt -in de avondles- dat we op een drafje het hele layoutprogramma gaan herhalen. Want dat er volgende week een examen te verwachten valt. Eh? Ik zie wenkbrauwen in alle richtingen manoeuvreren. En mensen die naar hun balpen grabbelen. Want schaars waren de momenten waarop we klassikaal aan de leerkracht z'n lippen hingen.

En in een drie uur durende flits zag ik dialoogvensters open en dicht klappen. Paletten die over het scherm dansten. Sneltoetscombinaties die werden aangeraden. En tientallen previews die voorbij zoefden na aan- of uitgevinkte optievakjes.

Ik hoorde twee bankjes verder iemand in paniek gillen dat haar notitieboekje vol was. En er rinkelde een mobiele telefoon, die pas na zes tellen werd beantwoord. Waarop we in koor 'ssssshhh' sisten, terwijl we in normalere omstandigheden allemaal stiekem meeluisterden. Zelfs al was het gesprek in het Turks.

Het doet rare dingen met een mens, zo'n paar graden examenkoorts... Succes aan de échte studenten hier.