until the cold city wind blows it all in our face

Tupac leeft! Ik zag hem vanmorgen op de biceps van een ingeweken Gentse rapper. Terwijl ik mij na een wilde (vijf beaufort) voettocht naar de bushalte wilde fatsoeneren, stond hij plots voor mij. Kuda was zijn naam, Tupac zijn held en laaghangend zijn broek. Op zijn andere arm stond ook iets getatoeërd, iets met god. Of ik ook in god geloof, vroeg hij. Ik zei dat ik het nog niet wist. Die 'nog' heeft mij gered -of genekt, wie zal het zeggen- want twee gemiste bussen later stonden we daar nog te kletsen. Waar hij vandaan kwam, mocht ik niet vragen ("don't you feel alienated when people ask that?"), waar hij geboren was wel.

Zijn schoenmaat wou ik niet weten, hij mijn leeftijd wel. Toen ik zei dat ik 24 was, ontsnapte hem een enthousiast "that's a good age". Waarop ik smalend antwoordde: "a good age for what?" Als hij niet zo'n donkere kleur had, was hij vast gaan blozen. Maar rappers laten zich niet onder de voet lopen, en toen gooide hij er maar een compliment tegen aan. Dat ik een slimme was.- Dat ik dat niet over mezelf kon zeggen. - Dat ik plots besefte dat ik aan het flirten was. - En dat mijn laatste kans op een-bus-waarmee-ik-tijdig-op-het-werk-zou-zijn net uit de bocht kwam gevlogen. En toen heb ik beloofd om te bellen. Omdat "I know girls usually don't call, but can you promise me you will" er zo koddig uitkwam. Ow shit!