until the cold city wind blows it all in our face

De stad van de lange wachtrijen voor het Salvador Dalí-museum. We passeerden er vluchtig de eerste week, en zouden er later –alweer onverwacht- terugkeren na een drietal lastige dagen van aanhoudende regenbuien op campings. Een verademing in die omstandigheden: familiehotel Europa. Het was er droog, je kon er horizontaal slapen en de host was –laat ons zeggen- bijzonder. (het ogentrekkende no no no wanneer hij hoorde dat we ons enkele minuten op de parking van het tegenoverliggende hotel hadden gewaagd. zijn parkeerkunstjes – achteruit de steile helling van de parkeergarage overwinnen. de grote sneden brood. de suikercroissant. en de pot Nutella die hij naar de ontbijttafel bracht.)

De vulkanische streek La Garrotxa was onze eerste stopplaats in de Catalaanse natuur, en zou de eerste vakantieweek onverwacht een vaste stek blijven. Verblijf achtereenvolgens op de ecologische camping Lava en camping La Fageda, allebei gelegen langs de ietwat bochtige en hellende weg tussen Olot en Santa Pau, die ons fietsend, autorijdend, wandelend en liftend zag voorbijkomen.

We huurden onstabiele fietsen om de streek te verkennen en ons oriëntatievermogen –toen al- de mist te zien ingaan. We volgden een mooi uitgestippeld wandelpad om het Parc Natural de la Zona Volcànica de la Garrotxa ten volle te leren kennen. Het spoor bracht ons door het beukenbos Fageda d’en Jordà en over de vulkanen Margarida en Croscat. Catalonië gaf het woord ‘vulkaan’ toch wel een andere –zeer groene- dimensie.

Olot zelf onthoud ik vooral als een uitvalsbasis: het hypermoderne busstation, de lekkere broodjes op het terrasje. Santa Pau daarentegen heeft karakter, al kan je er maximum een paar uurtjes rondhangen. Een middeleeuws stadje met forse hoogteverschillen en een zeer gezapig tempo, althans bij toen heersende temperaturen.