until the cold city wind blows it all in our face

Ik moet mijn zondagse activiteiten

-toekijken hoe Roger Federer op indrukwekkende wijze nog maar eens een Slam aan zijn palmares toevoegt. Zou het eenzaam zijn, daar aan de top?

-de weekendinterviews verslinden.
1. Subtiele interviewtechnieken in Zeno: ‘U hebt een nogal hoge, gevoelige stem, ze klinkt een beetje schor’ (Marijke Libert interviewt Eddy De Mey). Het zit in de familie volgens mama De Mey.
2. Kele Okereke (van Bloc Party) die uit de doeken doet wat hem aanspreekt in een zanger: “Ik wil in zijn ogen zien dat hij bang is. Ik wil zien dat hij gedreven wordt door iets wat hem angst inboezemt.” Kele’s ogen zijn anders ook niet mis.
3. Nog iets gelezen met Lilly Allen: “De jongerencultuur wordt beheerst door een intense woede, weet je wel?” En dat ze medelijden heeft met haar generatie. Maar ‘Smile’ zingen voor 10 000 meelippende jongeren was dan toch nog het mooiste moment uit haar leven.

-de keuken induiken en er weer uit komen met verrassend lekkere pannenkoeken. En niet instant!

-Reus. Nog maar eens. Van voor naar achter, van achter naar voor.

onderbreken om te vertellen dat mijn soundtrack bij dit alles –de befaamde luisterpaal- momenteel enkele redelijk fantastische platen achter het virtuele venster heeft liggen, en dat jullie je daar misschien ook maar eens moeten aan warmen.