until the cold city wind blows it all in our face

En hupsakee, nog ditjes en datjes regelen en dan ben ik eindelijk naar ergens anders. Voor eventjes.

Weg van een groepje mensen dat in vijftien energievretende werkweken zo dicht is genaderd. Dwars door mijn 'ik-ben-geen-sociale-babbelaar'-schild. Zo dicht dat het allemaal een beetje troebel wordt. En botst. Maar toch aan elkaar blijft plakken. Voorlopig. De touwtjes in handen van een chief die zich jolig op de borst klopt als hij hoort dat zijn team lang na de werkuren nog verbroedert.

Eens weg van dat hatelijke ritme dat maar blijft voortdenderen, zelfs als je al helemaal niet meer kan volgen. Weg van een hoofd vol. Weg van immens veel plannen, maar bitter weinig concreets.

Weg van een kwakkelzomer. En weg van een land dat tegenwoordig meer een hobbelig mijnenveld lijkt dan le plat pays.

Salut! Tot in september. Met veel energie, hoop ik.

...is het aftellen naar het weekje Slovenië definitief ingezet. Nog 5 werkdagen en wij zijn ribbedebie.
...is mijn reisgezel zijn wandelschoenen al aan het warmlopen. Die shoes gecombineerd met de temperaturen in Ljubljana, Piran en Maribor.. ik ben blij dat we niet in tenten gaan slapen.
...vraag ik mij af of iemand deze prettig gestoorde Brazilianen zag op Pukkelpop en met ons thuisblijvers wil delen hoe dat dan wel was? Hetzelfde voor deze excentriekeling.
...heb ik eigenlijk niks zinnigs te vertellen. Deadlock!

+ net ontdekt dat Blonde Redhead in het voorprogramma van Interpol speelt dit najaar in Vorst! Sweet.

Hij wil het hoekje om. De arts krijgt het niet over haar hart. Een land vol progressieve wetten. Maar dan nog. Legaal doodgaan is niet zo simpel. Zelfs na 84 jaren. Domme kanker vreet aan alles.

Ze sussen de pijn met morfine. 'Het kwaadste dat er is', zegt iemand. Hij dommelt een beetje in. Hij mompelt, hij raaskalt. En plots, heel helder, debiteert hij telefoonnummer en geboortedatum.

Dit is triest. Dit is niet wat ik in mijn herinnering wil.

Ik wil weer op je schoot als kleine deugeniet. Hoe je hield van mijn pretoogjes telkens je het krijtbord bevolkte met kleine vogeltjes en konijntjes. (ik liet ze staan tot de volgende regenbui)

En nu kwijn je zomaar weg, in je ziekenbed.

Hoe voel je je? Wat gaat er door je hoofd? En zie ik u nog eens?

Ik ben op de vlucht voor de sleur. Hij zit mij achterna en wie weet heeft hij mij zelfs al te pakken. Maar ik spartel nog. Elke dag dezelfde mensen op dezelfde stoelen met een gedateerde familiefoto voor hun neus, ik kan daar niet goed tegen. Ik ben geen gewoontedier, denk ik. Ik heb al ontsnappingsdrang als de bakker mij begroet met 'en voor u een klein bruin gesneden en een chocoladekoek?' Je zou voor minder thuiskomen met een samsonbrood en een boule de berlin. Uh uh uh.

Nuja, de parachutesprong is in zicht. Andere decadente tips om deze tijdelijke hel te overleven zijn meer dan welkom. Waarvoor dank.

Er komt binnenkort een tourfilm aanwaaien uit het Hoge Noorden. Eentje van de mannen van Sigur Rós. Heima heet hij, en voor wie de trailer nog niet gezien heeft:



Wegdromen mag!

Zelfs spiritisten Els Van Weert en Geert Lambert zijn verheugd over de nieuwe lay-out van mijn blog. Vooral dan omdat ze nu wél naast elkaar in het beeldkader passen.

We zitten een beetje in het nieuw!
Het is nogal raar, en er moet nog veel geprutst.
Maar een begin is een begin, dacht ik zo.

Zoek ik naar goedkope vluchten richting Ljubljana, kom ik toch wel op deze amusante website terecht. Alweer een halfuur zoet op het fijne internet.

Soit. Ik ga op reis, met de rugzak!! Binnenkort.

Als de dag gaat eindigen op het noordzeestrand, met de haren in de wind en een fles wijn die van hand tot hand gaat, dan is het allemaal een beetje te veel geweest. Van het goeie of van het slechte, dat kan al eens verkeren. Maar vandaag zitten we toch fameus in het kritieke rood. Ik zou hier sappige kantoorverhalen vol venijn kunnen vertellen waar een Frankie Loosveld, Hanz Rimmer of Lydia Protut bleek bij zouden uitslaan. Maar goed. We zullen dat maar niet doen. Later, als ik groot ben, wil ik een job zonder collega's. Serieus. Maar nu moet ik dringend richting bries. A-a-aaaaah.