until the cold city wind blows it all in our face

Ik ben op de vlucht voor de sleur. Hij zit mij achterna en wie weet heeft hij mij zelfs al te pakken. Maar ik spartel nog. Elke dag dezelfde mensen op dezelfde stoelen met een gedateerde familiefoto voor hun neus, ik kan daar niet goed tegen. Ik ben geen gewoontedier, denk ik. Ik heb al ontsnappingsdrang als de bakker mij begroet met 'en voor u een klein bruin gesneden en een chocoladekoek?' Je zou voor minder thuiskomen met een samsonbrood en een boule de berlin. Uh uh uh.

Nuja, de parachutesprong is in zicht. Andere decadente tips om deze tijdelijke hel te overleven zijn meer dan welkom. Waarvoor dank.