until the cold city wind blows it all in our face

En hupsakee, nog ditjes en datjes regelen en dan ben ik eindelijk naar ergens anders. Voor eventjes.

Weg van een groepje mensen dat in vijftien energievretende werkweken zo dicht is genaderd. Dwars door mijn 'ik-ben-geen-sociale-babbelaar'-schild. Zo dicht dat het allemaal een beetje troebel wordt. En botst. Maar toch aan elkaar blijft plakken. Voorlopig. De touwtjes in handen van een chief die zich jolig op de borst klopt als hij hoort dat zijn team lang na de werkuren nog verbroedert.

Eens weg van dat hatelijke ritme dat maar blijft voortdenderen, zelfs als je al helemaal niet meer kan volgen. Weg van een hoofd vol. Weg van immens veel plannen, maar bitter weinig concreets.

Weg van een kwakkelzomer. En weg van een land dat tegenwoordig meer een hobbelig mijnenveld lijkt dan le plat pays.

Salut! Tot in september. Met veel energie, hoop ik.