until the cold city wind blows it all in our face

September. Met de S van 'shit maatje, morgen moet ik alweer fris en monter op mijn werk zitten'. De tijd vliegt snel, als ik kon, ik bond 'm vast met een touwtje.

Slovenië was meer dan fijn. Een mooi land dat nog niet is platgelopen door toeristen. Al moet je je stilaan gaan reppen als je't nog in de huidige vorm wil zien. Asfalt wordt er naar lieve lust uitgerold tot nieuwe wegen. Idem dito met het neerplanten van luxehotels aan de kust. Allemaal gesponsord door grote reus, de Europese Unie. En ik intussen maar Sloveense euromuntjes verzamelen voor de mama back home. Jaja..

Een weetje over de Sloveense medemens: hij begaapt je op straat eerst van kop tot teen voor er een begroetend knikje van af kan. Best wel geestig, zeker als je met een 'ze-kennen-mij-hier-toch-niet'-mentaliteit op reis bent en 's morgens gewoon in de kleren stapt die als eerste -én verkreukeld- in je rugzak komen bovendrijven. Maar wel sympathiek, die Slovenen, we moesten nog maar in de verte komen aanwaggelen of ze hingen al aan de lijn met de andere kant van het dorp om ons een slaapplaats te fixen.

En voorts..

.. ging ik in een meer ploeteren terwijl het donderde in de omringende bergen en de regen in bakken naar beneden kwam. hoe zalig..
.. zat ik in de stralende zon op wat rotsen langs de Adriatische Zee in de verte te turen terwijl duizend kilometer verderop mijn opa werd begraven, hoe absurd..
.. heb ik kilometers gewandeld tot het eindelijk een beetje stil werd in mijn hoofd. hoe dat ferm deugd deed..
.. was deze mens een heel fijne reisgenoot. merci!