until the cold city wind blows it all in our face

Mijn favoriete je m'en fous-schoenen hebben vandaag hun laatste adem uitgeblazen. Het is nochtans goed geweest, wij samen. Begin juli uit een soldenbak gegrabbeld voor luttele euro's, en vandaag gesneuveld tussen kasseien en regenplassen in de stad.

Maar in de weken ertussen! Wat we niet allemaal meegemaakt hebben..

Er waren de vele Europese kilometers weg van huis, waar mijn nonchalante baskets moesten concurreren met de zorgvuldig uitgekozen wandelschoenen van de reismakker. Ze hielden stand. Er waren veel doelloze stappen hier, daar en overal. Er was geslenter en er was gerush. Een paar dagen geleden nog stonden we bovenop Cap Blanc Nez uit te waaien en een beetje te drogen. Want hoe fijn ook, zanddicht waren ze niet. En waterdicht ook niet. Maar de zon scheen en er was tijd.

Stilaan ontelbaar werden de ochtenden waarin ik mijn je m'en fous schoenen blindelings vond. Met nog slaap in de ogen. Te lange jeans omplooien en schoenen aan. De deur uitstappen en de werkvloer op. Waar we al eens weggelachen werden door kleerkastcorrecte burgertrutten. Zij die vinden dat dat niet past op het werk. (en als we andere schoenen aanhebben, verkopen we weer te veel show. en als ons shirtje te ver open staat, is het ook niet goed. ugh, bitches)

En op de bus was er appreciatie van drie madammetjes op leeftijd. Die tijdens een wilde busrit (als daar is, een rit met bochten) een ware survival beleefden om een zitplaats te bemachtigen. Naast mij. Waarna ik nog met één van hen moest switchen, want tegen de rijrichting zitten, dat was haar net iets té avontuurlijk. Maar toen we anderhalve kilometer verder allemaal gezellig op ons plekje zaten uit te hijgen, giechelde er eentje: "nog goed dat we op sportschoenen zijn vandaag". En ze keken naar elkaars voeten, en naar de mijne. En ik gaf hen een vette knipoog terug. Oma's zijn cool.