until the cold city wind blows it all in our face

Er liep vanmorgen een schooljongetje op het voetpad langs de drukste rotonde van de stad. Ik schatte hem zeven. Hij droeg een te grote bril op zijn neus, alsof vader zíjn glazen kijkers daar nog snel had neergezet voor hij de deur dichttrok. Gekleed in stappers met velcro, een bermudabroekje en een volledig dichtgeritst regenjasje. Een kap die wat tegenspartelde door de wind in zijn rug, met een boekentas die hem breder maakte dan nodig.

Minuten voor acht. Auto’s snelden naast hem voorbij, maar hij liep onbekommerd verder. Verkeersknooppunt of Melipark, wat zou het ook. In zijn linkerhand een mooie zonnebloem. Einde schooljaar is tijd voor bedankjes. Aan zijn rechterhand, zijn jonger zusje. Met twee staartjes, een kinderdeuntje in haar hoofd en nu en dan een trotse blik richting broer. Een paar huppelpasjes als ze zijn tempo niet meer kon bijbenen. En een verschrikt kneepje in zijn hand telkens één van de grote mensen weer achteloos aan hen voorbij flitste.

de ochtendspits.
mensen in hun blikken dozen. voor het stoplicht. gas bij groen. opspattende waterplassen. vrouwen met kinderwagens. buszittende mensen. vale blik naar buiten. zo weinig te lezen in het wit van hun ogen. er staat gabanna op haar t-shirt. toch kijkt ze sip. vier buszetels. drie mensen. twee mobiele telefoons. één iPod.

de collega's.
vrouwen. roddelende vrouwen. drie zwangere vrouwen. ze waggelen van desk naar desk. ze zijn humeurig. ze brengen nieuw leven op de planeet. terwijl anderen er zomaar afrollen. koffietafels en babyborrels. coca-colaman brengt cafeïne naar binnen. ze drinken suikervrij. én ze plunderen de snoepautomaat. hoge werkdruk. en ze willen staken. maar ze doen het (nog) niet. ze tellen liever de dagen af naar vakantie.

de werkvrienden.
wij zijn vakantieloos. we lossen de uitgeblusten af. aanhoren hun wilde reisplannen vooraf. ondergaan de vakantiekiekjes achteraf. wij zijn jong. wij willen geen babyverhalen aan tafel. en wij willen vooruit. eigenlijk.

De jongens van The Bravery zijn een schim van zichzelf op hun nieuwe ‘The Sun and The Moon’. Hun titelloos debuut uit 2005 was een verrassend energieke plaat die kiemde tijdens de new wave revival. Maar vandaag kiest de band van zanger Sam Endicott voor een geluid dat meer aanschurkt tegen de catchy gitaarrock van, zeg maar, The Strokes. Niet dat die nieuwe koers ‘The Sun and The Moon’ een mindere plaat maakt, maar het blijft afwachten of de schare fans die de New Yorkers opbouwden met hun dansbare synthesizergeluid de ommekeer wel goed zal verteren.

Oordeel zelf ..

Ik liep vandaag een marathon op mijn numeriek toetsenbord.
Werken kan soms zo ongelooflijk monotoon zijn.
Het computersysteem liep zelfs niet meer in real time mee.
Ik was het te snel af.
Ik was een beetje een machine.
Een beetje Björk in Dancer in the Dark.
En ook een beetje ongelukkig.
Eigenlijk,
wil ik marathons lopen op het lettergedeelte.


Een kaartenhuisje
en de wind
in een innige omhelzing

Die Vlaamse vlaggetjes. De verrechtsing. De premier die verdoken geëmotioneerd zijn handdoek gooit. Een rode voorzitter die wankelt. Een kartelpartner die practisch verdampt. Een ondemocratische voorzitter die plots mini-De Crem-krulletjes op zijn hoofd heeft. Een gevaarlijke populist die aantoont dat het ook zonder mediacircus kan. Een eenzaam klein groentje in de Senaat. Een overwinnaar die er met het venijn in z'n ogen een pintje op gaat pakken. Ongeloof dat we naar la Une moeten zappen om percentjes van de PVDA+, CAP, Stijn en andere kleintjes te kennen. Trage tellers in Henegouwen. Elio die zelfs al het Vlaamse stopwoordje 'allé' heeft opgepikt. Ulla heeft een grote mond. Phara genoot er weer van. Wie weet een kanjer van een staatshervorming in't verschiet. Misschien dan maar eens een sterke oppositie opbouwen. Hm. Met welk gevoel ga je slapen en hoe word je wakker? Bleh.

Dit weekend, tussen het stemplicht vervullen en het vaderdagsgewijs een fles sterke drank binnengooien bij de oudertjes, waag ik nog eens een poging om één en ander aan mijn cultuurproeverij-lijstje toe te voegen. Staan in de wachtrij en wil ik graaggraag aanvinken als gezien en gesmaakt:

-Fotografe Rineke Dijkstra en haar typische adolescentenportretten in Galerie Jan Mot in Brussel.

Rineke Dijkstra die pas Rineke Dijkstra werd nadat ze haar heup brak, tijdens de zomer van 1990. En lang moest revalideren, onder andere door baantjes te trekken in een Amsterdams zwembad. Daar zag ze zichzelf op een dag in de spiegel. Met badmuts en roodomrande ogen van de zwembril. En het dramatische van dat spiegelbeeld trok haar aandacht. En de volgende dag zwom ze zich te pletter, haastte zich naar de doucheruimte, en maakte een zelfportret.

En dat, beste lezertjes, was de eerste echte Rineke Dijkstra-foto. En sindsdien staat ze zowat bekend als de fotografe die als geen ander de kwetsbaarheid en onzekerheid van pubers en adolescenten vastlegt op papier.

-Luc Tuymans en zijn I don't Get It in het Antwerps fotomuseum. Al gaat mij dat tegenvallen, vrees ik. Maar ik wil het zien.

-Het nieuwe centrum voor hedendaagse kunst in Vorst: Wiels.

-Pushing the Canvas, in cultuurcentrum Mechelen.

-En als we dan toch van hier naar daar aan het vliegen zijn, mogen ze mij gerust ook in New York aan de ingang van de Anton Kern Gallery droppen, want daar stelt Don Van Vliet zijn creatieve uitspattingen tentoon. Don Van Vliet, ge weet wel, Captain Beefheart hemzelve. Dit bijvoorbeeld, zou zeer schoon op onze lege muren hier passen, vind ik zo. Nu de huisgenote nog overtuigen en dan een geldschieter vinden.

Gisteren gespot tussen de trailers in Studio Skoop: Pingpong, een film van Matthias Luthardt. Als de film even sterk is als deze teaser, ben ik nu al verkocht. Na wat googlen blijkt dat de nationale (Duitse) release al in januari was. En dat Pingpong hoge ogen gooide op Europese filmfestivals in 2006, waaronder Brussel en München. Hmm. Is dit zomaar in stilte voorbij gewaaid, of komt de Belgische release er echt pas binnenkort? Iemand met meer parate filmkennis? Of googlegoesting?