until the cold city wind blows it all in our face

Er liep vanmorgen een schooljongetje op het voetpad langs de drukste rotonde van de stad. Ik schatte hem zeven. Hij droeg een te grote bril op zijn neus, alsof vader zíjn glazen kijkers daar nog snel had neergezet voor hij de deur dichttrok. Gekleed in stappers met velcro, een bermudabroekje en een volledig dichtgeritst regenjasje. Een kap die wat tegenspartelde door de wind in zijn rug, met een boekentas die hem breder maakte dan nodig.

Minuten voor acht. Auto’s snelden naast hem voorbij, maar hij liep onbekommerd verder. Verkeersknooppunt of Melipark, wat zou het ook. In zijn linkerhand een mooie zonnebloem. Einde schooljaar is tijd voor bedankjes. Aan zijn rechterhand, zijn jonger zusje. Met twee staartjes, een kinderdeuntje in haar hoofd en nu en dan een trotse blik richting broer. Een paar huppelpasjes als ze zijn tempo niet meer kon bijbenen. En een verschrikt kneepje in zijn hand telkens één van de grote mensen weer achteloos aan hen voorbij flitste.