until the cold city wind blows it all in our face

Dit weekend, tussen het stemplicht vervullen en het vaderdagsgewijs een fles sterke drank binnengooien bij de oudertjes, waag ik nog eens een poging om één en ander aan mijn cultuurproeverij-lijstje toe te voegen. Staan in de wachtrij en wil ik graaggraag aanvinken als gezien en gesmaakt:

-Fotografe Rineke Dijkstra en haar typische adolescentenportretten in Galerie Jan Mot in Brussel.

Rineke Dijkstra die pas Rineke Dijkstra werd nadat ze haar heup brak, tijdens de zomer van 1990. En lang moest revalideren, onder andere door baantjes te trekken in een Amsterdams zwembad. Daar zag ze zichzelf op een dag in de spiegel. Met badmuts en roodomrande ogen van de zwembril. En het dramatische van dat spiegelbeeld trok haar aandacht. En de volgende dag zwom ze zich te pletter, haastte zich naar de doucheruimte, en maakte een zelfportret.

En dat, beste lezertjes, was de eerste echte Rineke Dijkstra-foto. En sindsdien staat ze zowat bekend als de fotografe die als geen ander de kwetsbaarheid en onzekerheid van pubers en adolescenten vastlegt op papier.

-Luc Tuymans en zijn I don't Get It in het Antwerps fotomuseum. Al gaat mij dat tegenvallen, vrees ik. Maar ik wil het zien.

-Het nieuwe centrum voor hedendaagse kunst in Vorst: Wiels.

-Pushing the Canvas, in cultuurcentrum Mechelen.

-En als we dan toch van hier naar daar aan het vliegen zijn, mogen ze mij gerust ook in New York aan de ingang van de Anton Kern Gallery droppen, want daar stelt Don Van Vliet zijn creatieve uitspattingen tentoon. Don Van Vliet, ge weet wel, Captain Beefheart hemzelve. Dit bijvoorbeeld, zou zeer schoon op onze lege muren hier passen, vind ik zo. Nu de huisgenote nog overtuigen en dan een geldschieter vinden.