until the cold city wind blows it all in our face

Jah. Ik had hier en daar laten vallen dat ik wel iets op mijn blog zou zetten over Explosions In The Sky. Dat was dus niet mijn sterkste zet, want uh .. wat schrijf je over een instrumentale, hypnotiserende postrockgroep, en vooral: hoe? Ik zou me er graag van onderuit muizen met 'woorden schieten te kort', maar dat is misschien net iets te goedkoop en respectloos. Een poging.
Het was:

° donkere, opeengepakte wolken die met veel kabaal openscheuren
° verloren, onschuldige sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelen
° een hoofd dat wordt volgepompt met donkere gedachten en dan genadeloos leeggeblazen
° de tien minuten sluimeren tussen wakker en slaap, maar dan een uur lang
° dwalen over een oneindige ijsvlakte met een snijdende wind in je gezicht, terwijl je het immens warm hebt vanbinnen
° even geloven dat de wereld een mooie plek is, en dan een onverbiddelijk einde van een sterk concert

En de grote meerderheid was daar mannelijk, wat mij verbaasde voor een groep met 'Your hand in Mine', 'It's Natural to be Afraid' en 'The Only Moment We Were Alone' als songtitels. Wat een sissy's, dacht ik, maar toen er bij elke uitbarsting hier en daar eentje wild met zijn verwaaide haren in het rond begon te schudden, snapte ik het weer wel.

't Was schoon, ge hebt allemaal iets gemist, ja.

Ik word niet graag gered. Ik doe dat liever zelf. Maar als er toevallig iets voorbij drijft dat als boei kan dienen, dan zal ik dat dankbaar vastgrijpen. Het was hier niet mijn beste week, nee. Vriendjes hebben het gemerkt.

Raar genoeg was het een total stranger die mij heeft wakker geschud. Onze Britse logé was de eerste dag een moeilijk, onuitstaanbare gast die mij bij elk woord dat hij brabbelde mateloos irriteerde. En hij had het over zijn vrij bizarre hobby's waar ik totaal geen binding mee had, en probeer dan maar es een deftige conversatie op te bouwen. En ik had er al zo geen zin in. De silent treatment, dus. Een halve avond. Poor guy.

De tweede dag ontpopte hij zich tot een warme, charmante lad die nog wel best te pruimen viel, en zoals de meeste sympathicos hier gewoon op zoek is naar een beetje love and understanding. Not that he's going to get any here, maar goed! (dat Engels ertussendoor is zo irritant, kweetet.) Nee, hij was wel ok. We noemden hem in koor "unique" en hij was er precies nog blij mee ook.

Wat een metamorfose op twee dagen. Goh nee. Eigenlijk was hij de twee dagen gewoon dezelfde rare David. En was het ik, die ergens onderweg heb uitgemaakt dat ik mij misschien maar eens moest herpakken. Dat liggen weken in zelfmedelijden toch niet zo bijster cool is. En dat ik, maybe, should look at it all from a different view.

En dat lijkt wonderwel te lukken, nog steeds. Duhuus, het is weer kalm hierboven.

Wat maakt dat ik mij stilaan kan gaan klaarstomen voor Explosions in the Sky, maandag in de Ancienne Belgique! Ik was er niet echt gerust in, met al die.. ehm.. emoties van de laatste dagen. Want ik had weinig zin om mijn hart te laten openscheuren (dramatiek!) door een bende postrockers uit Texas, maar ik denk dat ik dat nu weer allemaal de baas kan.

Voilà.

En dan was dit mijn laatste bericht in meligheidsmodus, want geef toe, die openhartigheid, dat is toch redelijk spooky allemaal. En wij kennen elkaar helemaal niet. En laten we dat dan toch maar zo houden, right?

Een paar maand geleden is er blijkbaar een mensje geboren met een geboortegewicht van 284 gram. Dat is minder dan de doos ontbijtgranen die ik vannacht in al mijn slapeloosheid naar binnen heb gelepeld. Fijne gedachte om de dag mee te starten.

Vandaag ga ik mij eens concentreren op simpele dingen: supermarktfolders, het weerbericht, en fotohoekjes. Nuttige dingen, dat is voor morgen.

-en hoe ist?
-mwa, niet zo goed
en met u?
-ehm.. slecht eigenlijk
-oei.

boe·me·rang (de ~ (m.), ~s)
1 gebogen werphout dat, als het geen doel getroffen heeft, weer terugkeert naar de werper

En als het even tegenvalt, recht in je gezicht.
Uhu.
Zwaar weekend.
En vrienden die je onvoorwaardelijk steunen,
ook al wéten ze dat je totaal de verkeerde kant uitgaat.
Is dat goed?

We’re the survivors
We are the real stay alivers
We’re the survivors
And we are the will be alright-ers

The Sounds - Bombs Bombs Away (Teenage Battlefield)

Wat een leutige laatste vraag vanmorgen, tijdens de schriftelijke sollicitatieproef.

Eerst was er het verplichte ‘maak eens een bondig persbericht op basis van deze fijne bundel paperassen’. En dan: pen eens iets neer over uw interpretatie van persvrijheid. De cases prins Filip en cartoonprofeet Mohammed kregen we er gratis bij als inspiratiebron.

En dan dus die bewuste laatste vraag. 'Hypothese: Morgen krijg je een tattoo. Waar laat je hem plaatsen en wat laat je plaatsen?'

Hmm. Strange. ‘Hem’. Mijn tatoeage, dat wordt toch definitely een ‘zij’. Maar dat heb ik toch maar niet geschreven.

Dient zoiets nu als uitsmijter? Als ‘doorgrond eens een potentiële werknemer met een hippe vraag’? Of als ‘we moeten hier straks 25 doodsaaie testen verbeteren, ik kan maar beter iets leutigs vragen, dan hebben we er zelf ook iets aan’?

En dan nog iets totaal anders. Zo’n dramatisch-romantische krantenkop vandaag op de voorpagina van Metro! ‘Jongeren ruilen joint voor pijnstiller’ Zeitgeist-gewijs vond ik dat wel iets hebben.

Romantisch-dramatisch, zoals het beeld dat al een paar uur in mijn hoofd ronddwaalt, dat van een kantorenstofzuigende werkster met de walkman op de oren. Als iemand weet waar ik dát nu weer vandaan heb, zeg het mij eens. Ik vermoed uit een film, en ik denk misschien Bread and Roses, maar ik ben totaal niet zeker.

Ik wou hier vandaag eigenlijk gewoon iets luchtigs en geinigs vertellen. (Geinig is een lelijk woord). En dan zit ik opeens bij dead-end jobs en pijnstillers enzo. Afdwalen is zó mijn ding tegenwoordig.

Trouwens, die pijnstillers als drug, dat is gewoon omdat die makkelijker verkrijgbaar zijn, en nog volledig legaal ook. En ’t was in Amerika. Pff, de jeugd.

Jiiiiha. Ik heb alweer overleefd. Langs drukke banen sjezen als zwakke weggebruiker, het heeft mij nooit echt kunnen bekoren. En zo'n houten kruis omringd met verdorde bloemen langs de weg, dat is ook niet het meest appetijtelijke als je voelt dat ze je elk moment van de weg kunnen maaien.

Maar ja, de nieuwe avondcursus is de moeite, en twintig minuten stevige tred met een Cross Bone Style repeatje in m'n oren, dat is best nog wel geestig. Dat diezelfde avondcursus er misschien gaat voor zorgen dat ik datzelfde Cat Power ga missen in mei, is minder grappig.

Bon. Ik had 210 minuten les, en mijn concentratievermogen ligt tegenwoordig ergens op 20 procent daarvan. Maakt dat ik tot twee maal toe opeens uit de verte mijn naam hoorde klinken, en daar telkens moest op antwoorden met een wel zeer elegant 'Eèèh?'

Yes yes, very smooth.

Volgende week komt hier trouwens een Brit logeren, en aangezien mijn huisgenote wél nuttige dingen doet overdag, denk ik dat ik ga moeten instaan voor die fijne jongen zijn entertainment. Hmm. Ik word soms nogal week van Engelse accenten, dus met mijn entertainment zit het wel goed, denk ik. Vermoed ik. I wish.

Maar even terug naar de les, want daar heb ik --behalve te zitten dagdromen en mij afvragen of mensen die hier stiekem mijn blog komen lezen, weten dat ik eigenlijk ook stiekem hun blog lees-- ook mijn toekomstig kapsel gevonden! Het zat vast aan een hoofd van iemand die mij met nogal doordringende ogen begluurde. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik redelijk ostentatief telkens mijn blik naar dat kapsel draaide, maar goed. Ik had kunnen repliceren "mens, chill, ik kijk alleen maar naar je haar", maar toen hoorde ik dus mijn naam in de verte, en de rest kent u al.

Ok. Wat een lamlendige blogpost. Maar er is een weerloos slachtoffer dat ik kan beschuldigen voor dit alles: dat pijlenschietend ventje op de kalender misschien?

Om die zware en blijkbaar deprimerende (-ieder z'n interpretatie-) regel van hieronder een beetje naar beneden te moven. Om nog maar eens uit gemakzucht een You Tube filmpje in mijn blog te pleuren. Omdat er alweer een verdomd goeie plaat in de winkels ligt!

Brazilian Girls

En 15 jaar later betrap ik mijzelf erop dat ik naar 'Happy Hippos', 'Leo Venturas' en 'Crazy Crocos' zit te googlen. Maar mijn all time favorites waren de 'Mini Torturas'. Ik heb die eens weggegeven, verdorie. En ik durf ze niet terugvragen.

Voor meer melkchocolade-nostalgie, hierheen.

Een sterke film, dat is er één die je doet schuifelen op je stoel, pulken aan je vingernagels en naar adem doet happen. En liefst nog tegelijkertijd. 't Is omdat ik vandaag Crash nog eens heb gezien, anders had ik hier wel een andere definitie neergetikt. Want Elephant is ook één van mijn favorieten, en daar zit ik meestal gewoon verdwaasd naar te staren.

Tijdens Nue Propriété zat ik ook ongemakkelijk in mijn stoel. Ik werd daar ongelooflijk zenuwachtig en ongedurig van. Een onderkoelde film met een krijsende moeder en snauwende broertjes die veel te dicht op elkaars lip leven, brrr. Van die films waarvan ik weet waarom mensen ze geweldig vinden, maar zelf vond ik er geen bal aan. Behalve dan de laatste scène (die met de scherven).

Enfin ja. Stress dat hier hangt! Of die hier hangt. Weet ik veel. Dat er iets in de lucht hangt. Waar zijn de taalpuristen?

Het ziet er naar uit dat ik binnenkort weer opinies in het rond mag spuien. Recensies, met een vies woord. Nu dan al maar een beetje warm lopen met een plaatje dat niet van plan is om snel uit mijn muziekspelers weg te glippen..

Het is toch echt wel eróver, die site van De Morgen.

‘E. van het secretariaat hier. Geen les vanavond. Leraar ziek.’

Ik was al onderweg toen ik zijn bericht kreeg. Rechtsomkeer maken was een optie. Maar ik ben blijven zitten. Uitgestapt in station Aalst. In het rond gekeken, op zoek naar collega-student B. Niet gevonden, want B. is er zo eentje die haar gsm wél opneemt als die rinkelt.

Uit pure nostalgie de bib binnengedoken. (Ik ben 4 maanden het ouderlijk huis uit. Ik mis de bibliotheken in de buurt, en frituur Michaël.) Als kind kon ik uren ronddolen op de jeugdafdeling. Daar stonden niet meer dan vijftien rekken, maar dan nog. Als puber kwam daar de muziekafdeling bij. Bakken vol cd’s. Vooraan begon dat met de A. Aan het einde van de ruimte de Z. En in het midden zeker 4 rijen onder de H van Hits. Gisteren begon het met de A en hield het achteraan op bij P. Er zijn veel hits bijgekomen, zo bleek. Q tot en met Z stond tegen de muren gedrapeerd.

Beetje gulzig geweest. Een toren van mijn navel tot onder mijn kin. Trine Sondergaard Heleen van Royen Janet Fitch Véronique Vial Feist Mercury Rev Alan Ball Thomas Vinterberg Goose … Bibliotheken zijn gevaarlijk. Gelukkig hebben ze ook sluitingsuren. Iemand verzocht mij vriendelijk om af te ronden. Ik wou knikken, maar dat was niet meer zo evident.

Dan toch naar buiten gestrompeld. Met een zware schoudertas, beetje uit proportie. Terug in Gent het fietsendoolhof te lijf gegaan. (Ik vergeet altijd waar ik ‘m zet.) Nog relatief snel gevonden, alleen spijtig dat de lucht uit de achterband ontsnapt was. Punaises, soms zijn ze de hel.

Enfin. Mijn moment suprême om in de praktijk te brengen wat ik bij een vorige pneu crevé had verkondigd. (“Volgende keer doe ik het zelf”) Dat was drie weken geleden. En nu al bittere realiteit. Maar taratata, ik ben er zowaar in geslaagd! Mits iet of wat verbale hulp.

-Vriendin J. die mij telefonisch stoorde toen ik druk aan het klungelen was. Kortaf gesalueerd, en achteraf met hangende pootjes teruggebeld. “En hoe doet gij dat dan juist met die lepels?”
-Huisgenootje S. deelgemaakt van mijn grootste twijfel van de avond. “Wat denkt gij dat de bovenkant van dat plakkerke is?”

Ik heb uiteindelijk drie gaatjes gevonden op een oppervlak van misschien 5 vierkante centimeter. Sterk. En dat ik er misschien goed aan had gedaan om die punaise eruit te trekken vóór ik mijn fiets naar huis wandelde. Sja.