until the cold city wind blows it all in our face

Wat een leutige laatste vraag vanmorgen, tijdens de schriftelijke sollicitatieproef.

Eerst was er het verplichte ‘maak eens een bondig persbericht op basis van deze fijne bundel paperassen’. En dan: pen eens iets neer over uw interpretatie van persvrijheid. De cases prins Filip en cartoonprofeet Mohammed kregen we er gratis bij als inspiratiebron.

En dan dus die bewuste laatste vraag. 'Hypothese: Morgen krijg je een tattoo. Waar laat je hem plaatsen en wat laat je plaatsen?'

Hmm. Strange. ‘Hem’. Mijn tatoeage, dat wordt toch definitely een ‘zij’. Maar dat heb ik toch maar niet geschreven.

Dient zoiets nu als uitsmijter? Als ‘doorgrond eens een potentiële werknemer met een hippe vraag’? Of als ‘we moeten hier straks 25 doodsaaie testen verbeteren, ik kan maar beter iets leutigs vragen, dan hebben we er zelf ook iets aan’?

En dan nog iets totaal anders. Zo’n dramatisch-romantische krantenkop vandaag op de voorpagina van Metro! ‘Jongeren ruilen joint voor pijnstiller’ Zeitgeist-gewijs vond ik dat wel iets hebben.

Romantisch-dramatisch, zoals het beeld dat al een paar uur in mijn hoofd ronddwaalt, dat van een kantorenstofzuigende werkster met de walkman op de oren. Als iemand weet waar ik dát nu weer vandaan heb, zeg het mij eens. Ik vermoed uit een film, en ik denk misschien Bread and Roses, maar ik ben totaal niet zeker.

Ik wou hier vandaag eigenlijk gewoon iets luchtigs en geinigs vertellen. (Geinig is een lelijk woord). En dan zit ik opeens bij dead-end jobs en pijnstillers enzo. Afdwalen is zó mijn ding tegenwoordig.

Trouwens, die pijnstillers als drug, dat is gewoon omdat die makkelijker verkrijgbaar zijn, en nog volledig legaal ook. En ’t was in Amerika. Pff, de jeugd.