until the cold city wind blows it all in our face

Jiiiiha. Ik heb alweer overleefd. Langs drukke banen sjezen als zwakke weggebruiker, het heeft mij nooit echt kunnen bekoren. En zo'n houten kruis omringd met verdorde bloemen langs de weg, dat is ook niet het meest appetijtelijke als je voelt dat ze je elk moment van de weg kunnen maaien.

Maar ja, de nieuwe avondcursus is de moeite, en twintig minuten stevige tred met een Cross Bone Style repeatje in m'n oren, dat is best nog wel geestig. Dat diezelfde avondcursus er misschien gaat voor zorgen dat ik datzelfde Cat Power ga missen in mei, is minder grappig.

Bon. Ik had 210 minuten les, en mijn concentratievermogen ligt tegenwoordig ergens op 20 procent daarvan. Maakt dat ik tot twee maal toe opeens uit de verte mijn naam hoorde klinken, en daar telkens moest op antwoorden met een wel zeer elegant 'Eèèh?'

Yes yes, very smooth.

Volgende week komt hier trouwens een Brit logeren, en aangezien mijn huisgenote wél nuttige dingen doet overdag, denk ik dat ik ga moeten instaan voor die fijne jongen zijn entertainment. Hmm. Ik word soms nogal week van Engelse accenten, dus met mijn entertainment zit het wel goed, denk ik. Vermoed ik. I wish.

Maar even terug naar de les, want daar heb ik --behalve te zitten dagdromen en mij afvragen of mensen die hier stiekem mijn blog komen lezen, weten dat ik eigenlijk ook stiekem hun blog lees-- ook mijn toekomstig kapsel gevonden! Het zat vast aan een hoofd van iemand die mij met nogal doordringende ogen begluurde. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik redelijk ostentatief telkens mijn blik naar dat kapsel draaide, maar goed. Ik had kunnen repliceren "mens, chill, ik kijk alleen maar naar je haar", maar toen hoorde ik dus mijn naam in de verte, en de rest kent u al.

Ok. Wat een lamlendige blogpost. Maar er is een weerloos slachtoffer dat ik kan beschuldigen voor dit alles: dat pijlenschietend ventje op de kalender misschien?