until the cold city wind blows it all in our face

foto: Insomnia, Jeff Wall

Vandaag bezocht: Click Doubleclick in Bozar. Buitengekomen: helemaal onder de indruk van wat de hedendaagse fotografie te bieden heeft. Ik wist het wel. Maar de ene ruimte na de andere indrukwekkende werken in billboardformaat, het is nog iets anders dan bladeren in een fotoboekje. Niet dat een grote afdruk de foto maakt. Jeff Wall zou ik al in postzegelformaat tegen mijn muur willen hebben.

Voor de kenners: Juergen Teller, Tina Barney, Luc Delahaye, Rineke Dijkstra, Stephen Gill, Martin Parr, Thomas Struth, Larry Sultan, Wolfgang Tillmans, Jeff Wall, Dirk Braeckman, Alec Soth, Heidi Specker,... Som ik verder op of zijn jullie al op weg?

Click (de ontspanknop en sluiter) Doubleclick (de computermuis) is het startpunt van mijn eigen zomer van de fotografie, met veel expo-bezoeken en misschien ook veel inspiratie. De musea te lande ontvangen ons met open armen, want ook dit jaar telt een werchter polsbandje weer als gratis entree in talrijke musea tot en met september. Meer info bij amuseevous. Staat hoog op mijn verlanglijstje: Freestate in Oostende. Dat belooft als een overzicht van de jonge Belgische kunst, geboren na 1970.

Schoon schoon. Laat Anciaux maar lullen over drempelverlagende kunst.

you must be a real sick fuck
to mess with a girl like that
one outta million
with so many years ahead
you must be really outta your head
to mess with a girl like that

Nog enkele dagen ben ik verwijderd van een nieuwe mijlpaal in mijn nog jonge professionele loopbaan. Want, 30 juni mag ik mijn tweede blauwe controlekaart richting Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen sturen. Olé! Nee, de eerste kaart was geen mijlpaal, toen was het nog leuk en (ont)spannend. Nu is het eerder frustrerend en om de muren van op te lopen. Routine is niks voor mij, en geloof het of niet, niets doen is in zekere zin ook een beetje routine.

Voor ik verkeerd word begrepen, uiteraard doe ik niet 'niets', maar een fijne nieuwe job zou welkom zijn. Dus. Voor ik de moed in de schoenen laat zinken (wat een idioot spreekwoord is dat toch), even een lijstje.

Wat ik niet mis aan mijn vorige job:

• na een lang weekend op kantoor arriveren, je mailbox openen, en zien dat er tientallen berichtjes smeken om gelezen te worden.
• de boel wat ordenen en zien dat er drie mails in het rood staan te flikkeren als zijnde 'DRINGEND'
• terwijl je rustig een yoghurtje naar binnen lepelt, je afdelingshoofd naar binnen zien stormen met een verwachtingsvolle blik (de drie flikkerende mails, that's right)
• de rolluiken handmatig naar omlaag draaien bij het eerste straaltje zon (anders zie je niets op die verdomde laptops) en weer naar omhoog als een vervelende wolk de pret komt bederven (die schermen zijn zo ondraaglijk helder in het donker)
• een rinkelende telefoon opnemen en de stem van je collega horen die 3 meter verder een kantoortje heeft. Of erger, 5 meter verder zit en ostentatief met haar hand wappert.
• Op een zwoele zomerdag in een snikheet kantoor zitten, omdat de ventilator helemaal niets wegheeft van een zacht zeebriesje, en omdat het venster openzetten alleen maar tot meer zweetdruppels zal leiden. (De Brusselse Zuidfoor staat er elk jaar wekenlang, weet u wel)
• Elke morgen op die overbevolkte trein zitten, waar mensen ofwel veel te luid met hun krant ritselen, ofwel op hun eentje een mobiel callcenter lijken te zijn.
• Elke avond diezelfde mensen zien knikkebollen, of nog lustig zien tokkelen op hun draagbare pc.
• Merken dat de saladbar al bijna volledig verslonden is omdat die vergadering alweer langer duurde dan gepland. (Elke week 'Iemand nog opmerkingen?' - 'Ja, de saladbar!!!' gaat ook vervelen)

Iemand nog leuke situaties waar ik me momenteel van gespaard zie? Laat het weten. Nuja, werkloos zijn is allesbehalve een ramp. Dit daarentegen, is een ramp! En dit komt eerlijk gezegd ook gevaarlijk in de buurt.

Mijn nieuwe last fm charts zijn binnen. Wie dit fijne speeltje niet kent: last fm verzamelt statistieken over de muziek waarnaar je op je pc luistert. Op basis daarvan suggereert last.fm je een resem bands die bij je muzieksmaak passen. Een ideale manier dus om nieuwe groepjes te leren kennen. Ook mensen met dezelfde muzikale voorkeur als jij loeren om de hoek. Voorbije week nestelden zich vooral plaatjes van deze mensen tussen mijn oren.

Kijk! We hebben nieuw speelgoed! Blij als een klein kind natuurlijk. En nu maar hopen dat wat voor de lens gaat lopen indrukwekkender is dan het fotografische talent van wat er achter staat.

Vandaag nog maar eens bewezen dat de fiets (mini-explosie ter hoogte van de achterband) veel gevaarlijker is dan het openbaar vervoer (een bende Waalse festivalgangers gewapend met een mini-jukebox).

En ik heb mijn goede vriendin van het Mobistar callcenter nog maar eens aan de lijn gehad. Had ze alweer een voordeligere belformule uitgedokterd voor mij! Sommige mensen lopen over van menslievendheid.

Het is zover. De komende zomermaanden wordt het elk weekend weer ploeteren door dikke festivalgidsen. Want kiezen is ook in deze verliezen. Onder de kerktoren, rond de vijver of in het kniehoge gras, ieder dorpje heeft wel zijn eigen zomerevenement. Volgend weekend staat Werchter in de agenda, wat al meteen betekent dat ik Couleur Café en een veelbelovend Limburgs stadsmuzikantenfestival aan mijn neus zie voorbijgaan.

FM Brussel is er ook klaar voor. Gewapend om zoveel mogelijk extra luisterzieltjes te bereiken, zijn ze erbij deze zomer, op de festivals! Hittegolf in de stad, let's hope so. Morgen het startschot voor fm brussel calor op Plazey festival. En nog altijd elke dag op 98.8. En geen excuus als je niet in het Brusselse woont, want de webradio werkt! (meestal toch)

En ja, er zijn dan toch nog revolutionairen. Jan Bucquoy, man van de week.

Kijkt u nog uit naar het duel Clijsters-Henin? Het is de pollvraag die Sporza ons voorschotelt. Alsof ze er zelf aan beginnen te twijfelen of het nog wel relevant is die Belgische clash telkens opnieuw in de Vlaamse huiskamers te katapulteren. La Deux deed het deze keer niet, de VRT surfte wel nog een keertje mee op de sportieve golven van Justine en Kim. Ook al was het ‘maar’ een Tier II tornooi. Als tegengewicht voor het WK kan dat wel tellen, moeten ze gedacht hebben, en hier spelen tenminste wél Belgen mee.

Wie het toch nog interesseert: Henin-Hardenne (“dit is niks speciaals”) won (6-3, 5-7, 6-1) en Clijsters (“op gras kan ik haar meer pijn doen”) ging ten onder. Al was het maar voor de commentaren van mijn-mond-valt-open-van-bewondering Sabine Appelmans (“waauw”, “knap seg”, “perfect wat ze daar doet”, “jawadde”), wij blijven kijken. Allez!

De reconstructie van de racistische moorden in de Antwerpse binnenstad liep vanmiddag vertraging op omdat bewoners die langs het traject wonen, beeldjes wilden schieten. Een berichtje in de marge. Maar het intrigeert mij. Waarom wil iemand foto's of videobeelden maken van zoiets? Om een glimps van een haatdragende gek vast te leggen, okee. Maar wat dan?

De foto's netjes opbergen in het familiearchief? ("Awel Thomaske, toen ge nog in mama's dikke buik zat, liept er hier ne keer een gastje voorbij met een jachtgeweer... wacht wacht, kheb der zelfs nog een prentje van liggen. Ochot, 't is just, dat heeft den bompa nog zelf getrokken. Ist ni Louis?") Of misschien vallen de shots wel voor veel euro's te verpatsen aan één of ander sensatiebelust gazetje of tv-stationneke? (wie weet was het voorschot zelfs al betaald) Of, veel sympathieker en genereuzer, meneer en mevrouw wilden het filmpje uploaden via youtube en iedereen laten meekijken. Ons venster op de wereld, nietwaar.

Niets van dat alles hoogstwaarschijnlijk. Mijn fantasie slaat op hol. Maar het verbaast mij telkens opnieuw dat mensen zo graag alles vastleggen. Op band, in hun gsm, op geheugenkaartjes. Weirdo's.

De foto's van de reconstructie krijgen we sowieso morgen in de kranten. Van de hand van de persfotografen weliswaar. Met of zonder balkje voor Van Themsche's ogen.

you know this place
you know this gloom
we've been here before
when life is a loop,
you're in a room without a door.

Het is opvallend stil in m'n hoofd. Even in stand-by modus door de heersende graden celcius. En ook, verlamd door de gebeurtenissen in Saint-Léonard. Heeft dan echt niemand iets gezien?

De minimale output voor vandaag beperkt zich tot drie bedenkingen:

• Free Record Shop slaagt er keer op keer in om de plaatjes die ik zoek niet in voorraad te hebben. Ik had mijn kansen zelfs verhoogd door 3 albums op mijn verlanglijstje te zetten. Helaas. Zijn ze slecht bezig, of is de laatste nieuwe van Gomez, The Zutons of Zero 7 alleen maar iets voor rocknerds? Volgende keer maar meteen richting Fnac of Bilbo.
• De Stedelijke Openbare Bibliotheek van Gent verkoopt naar jaarlijkse gewoontje zijn afdankertjes. Als dat geen leuk alternatief is voor de plaatselijke braderie.
• WK Voetbal beu? Surf naar www.ffgeenvoetbal.nl, de VPRO heeft iets veel beters in de etalage liggen.

Goed nieuws in de weekendkranten: de Vlaming wordt socialer en voelt zich goed in zijn vel. Dat blijkt uit het statistisch jaarboek van de Vlaamse Overheid. Applaus voor jezelf! Maar mag ik jullie daar toch een forse korrel zout bij serveren? Want uit diezelfde publicatie komen ook minder oppeppende cijfers. Want als de Vlaming zijn buren zelf zou kunnen kiezen, dan wil hij liefst een jong gehuwd koppel, een bejaard echtpaar of een gezin met veel kinderen. Alleenstaande moeders met kinderen, homo- of lesbische koppels en Marokkaanse of Turkse gezinnen vallen al minder in de smaak. Mentaal gehandicapten en leefloners willen we al helemáál niet in onze buurt. Tja...

Hoe zat dat nu alweer?
"Neighbours, everybody needs good Neighbours.
With a little understanding, you can find the perfect blend
Neighbours, should be there for one another.
That's when good Neighbours become good friends"

Buiten is het intussen weer aan het zomeren. En daar horen zomerse deuntjes bij. I'd say: Tired (Das Pop) en Consolation Prizes (Phoenix). Te beluisteren op hun myspace pages!

Als er een controversiële film in de zalen draait, eentje die op het festival van Cannes het label 'schandaalfilm' kreeg opgeplakt, én ook nog eens voor een hevige polemiek zorgt, dan wil ik die zien. Simpeler is het niet. Als ik de recensies in pakweg De Morgen of op Cuttinge Edge lees, dan ben ik zéker benieuwd. Dus ik ben gaan kijken, daarstraks, in cinema Arenberg naar 'The great Ecstasy of Robert Carmichael'. Debuutfilm van de Brit Thomas Clay (26 jaar jong) over enkele jongeren die zich zo rot vervelen dat ze met drugs gaan experimenteren. Of dat de trigger is, laat de filmmaker in het midden, maar wel zeker is dat het gedrag van de jongeren ontaardt in extreem geweld. En dat uit zich in enkele gorte scènes, niet voor gevoelige ogen bestemd.

Sterke film. Niet dankzij die veelbesproken scène(s), ook niet ondanks. Typisch ook dat mensen zich daarop gaan blindstaren, terwijl je tijdens het verhaal continu voelt dat dat geweld onderhuids broeit en hier en daar al aan de oppervlakte komt. Filmpje dat blijft nazinderen als je de zaal uitkomt, en zo heb ik ze graag. Al is het wel bijzonder ontnuchterend als je na zo'n film meteen in de shoppende toeristenmassa wordt gedropt.

Voor de fotografiebeesten onder ons: vanaf vandaag zijn er nieuwe exposities in het Fotomuseum Antwerpen. Met o.a. werk van Mark Lagrange en Tim Dirven. Niet meteen mijn favorieten, maar een bezoekje aan het fotomuseum werkt altijd wel inspirerend. Trouwens, als het een beetje meezit, zet ik in de toekomst een paar van m'n eigen foto's op deze blog. Verwacht vooral niet te veel, het trekt op geen zak :)

Ander nieuws uit Antwerpen. Het project van Tom Barman tegen het Vlaams Belang breidt zich uit tot Brussel en Gent. 'Artiesten voor verdraagzaamheid', het klinkt als een reïncarnatie van de Levenslijn-elpee's die hier nog ergens onder het stof liggen. Laat ons hopen op ietsje meer rock 'n roll. Maar ok, prioriteit is natuurlijk om te laten zien dat het maar eens moet stoppen, die opmars van extreemrechts. Maar als ik de peilingen mag geloven, wordt het op 8 oktober weer janken voor de tv.

De jongens: een warrige coup en een strak kostuum. De meisjes: een frivool rokje en een stretchy blousje. It's that time of the year again: de schoolgaande jeugd moet punten sprokkelen. En ook op de middelbare school zijn mondelinge examens al volop ingeburgerd. Amusant is het om op het middaguur eender welke schoolpoort voorbij te fietsen. Ze staan er gegarandeerd (ik heb het gezien!), de jongens en meisjes -in normalere onstandigheden steevast in sneakers, jeans en vintage shirts- nu deftig afgeborsteld of opgedirkt, zo je wil. Jullie hebben mij door: ik heb echt niks beters te doen.

Nog een leuke column van een sms'ende uberpuber gelezen op de Spunk site.

De band 'The Raconteurs' doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar bij 'The White Stripes' zou er toch al een fameuze gong tussen uw oren moeten denderen. Wel, Jack White heeft dus een nieuw bandje: The Raconteurs. Check hun website, hij lijkt te dateren van de tijd toen Windows nog gewoon vensters waren, maar ik vind het bijzonder origineel. Ze staan ook op Werchter, gelijktijdig met The Arctic Monkeys dan nog wel. Wie maakt de keuze voor mij? Ook op de festivalwei: Mogwai. En de frontman van die postrockband wil ik hier belonen met de quote van de dag: "Ik hou gewoon niet van zingen, dat is iets voor vogels." (vandaag in De Morgen)

En wie vanavond niet weet waar uit te hangen: De Wereld van Tarantino komt nog eens met de documentaire 'The Children of Leningradsky' op de proppen. Straf spul! Canvas, 22.20u.

Je street credibility staat op een laag pitje? Of je wil je arty imago een niveautje opkrikken? Combineer de twee en ga eens langs in Le Tri Postal in Lille, net over de grens in Frankrijk. Daar loopt nog tot 2 juli een expo met de beeldschone titel Beautiful Losers. Die reizende tentoonstelling was eerder al te gast in San Francisco, Baltimore en Milaan en trekt later dit jaar wellicht richting Azië en Australië. Surf alvast eens naar deze site als voorsmaakje. Wat je te zien krijgt: foto's, video's, paintings, grafitti, skateboards, platenhoezen,... van zogenaamde street artists. Eventjes aan namedropping doen: Larry Clark, Ari Marcopoulos, Spike Jonze, Keith Haring en -het meest van genoten- Ed Templeton!

Street artists zijn 'in' zou ik durven te zeggen. Ook de Londense kunstenaar Adam Neate is er eentje, en hij raakt zijn werkjes wél aan de straatstenen kwijt. De man verzamelt elke ochtend stukken karton in de Londense straten, kladdert ze 's avonds in z'n atelier vol (zie ook foto) en de volgende ochtend laat hij de unieke stukken weer achter op een vensterbank of tegen een verkeerspaal. Er zijn al lustige verzamelaars opgedoken die bij het ochtendgloren de Londense straten afschuimen op zoek naar een stuk beschilderd karton.

En nog een laatste om het af te leren. Een fotograaf die hetzelfde trucje toepast in Parijs. Al zit er bij mister JR wel een lichtjes politieke boodschap achter z'n stunt. Bekijk de reportage van Picabia, dan hoef ik er geen woorden meer aan vuil te maken.

Nogal met de deur in huis gevallen de vorige (mijn allereerste!) post. Zonder het gebruikelijke welkom. Hoe onbeleefd toch weer. Foei mezelf! Nuja, van mij moet je sowieso geen "mijn kat heeft vannacht 3 kleine katjes op de wereld gezet"-posts verwachten. Omdat ik geen kat heb. En omdat er genoeg andere blogs, sites, zenders,... zijn waar we onze voyeuristische neigingen kunnen botvieren. Everybody famous? Sure, maar mag ik toch even zeggen dat ik bijzonder fier was toen ik geen enkele winnaar van welke realityreeks ook kon herkennen vorige week in de meest gelezen gazet van Vlaanderen. Primeur oh primeur: dat was meteen ook de allereerste keer dat er zoveel -voor mij onbekende- gezichten op een krantencover stonden. Nuja, live and let live. En welkom!

Deze blog is trouwens ontstaan door een zee aan tijd (het is eens iets anders) en de onvermijdelijke drang om net zo hip en mee te zijn als de rest van de kudde. Hoe lang we't zullen rekken, is tasten in het duister. De blogtitel komt dan weer uit een song van dEUS, nationaal exportproduct bij uitstek. Oh jee, en terwijl ik dit neertik, stoot ik op volgend nieuwtje. Misschien een idee voor het centrum 127 bis? De tofste asielzoeker wint een nieuw land? Iemand interesse? Kijkcijfers gegarandeerd.

Weet iemand nog wat een eponiem is? Vergeelde schoolboeken zijn boven water gekomen en daarin snuisteren is toch wel het leukste dat er is. Niet? Even stilstaan bij die verworven wijsheid die je 3 dagen na het bewuste examen -opzettelijk of niet, wie zal het zeggen- weer zachtjes uit die hersenpan hebt laten glijden. En dat tikkeltje nostalgie naar de schoolbanken waar, hoe hard zwoegen ook, alles nog mooi was uitgestippeld.

Niet afdwalen.. eponiemen dus. De educatieve noot van de dag:

"soms leent een persoon zijn of haar naam aan een voorwerp of begrip. Dit is een eponiem. Eponiemen schrijft men met een kleine letter omdat men ze beschouwt als een soortnaam. Bijvoorbeeld: adamsappel, brailleschrift, argusogen."

En wist je dat "From Telly" (foto) van Michaël Borremans gebaseerd is op meneer Spaghetti in een tutu? Borremans vond het een interessant beeld, zei hij vorige maand in HUMO. Nooit gedacht dat de termen 'Studio 100' en 'Kunst' elkaar ooit zo diep in de ogen zouden kijken. Diezelfde meneer Spaghetti zal na 15 jaar 'kloppen want de bel doet het niet' zijn vriendjes verlaten. Koen Crucke wil zijn carrière op een andere manier uitbouwen. De schok kwam minder hard aan dan verwacht, want geef toe, de laatste jaren was er al zo'n 30 kilo Albertoooo verdwenen. Als hij zachtjes op dat elan was verdergegaan, we hadden zijn verdwijning niet eens opgemerkt.