until the cold city wind blows it all in our face

Als er een controversiële film in de zalen draait, eentje die op het festival van Cannes het label 'schandaalfilm' kreeg opgeplakt, én ook nog eens voor een hevige polemiek zorgt, dan wil ik die zien. Simpeler is het niet. Als ik de recensies in pakweg De Morgen of op Cuttinge Edge lees, dan ben ik zéker benieuwd. Dus ik ben gaan kijken, daarstraks, in cinema Arenberg naar 'The great Ecstasy of Robert Carmichael'. Debuutfilm van de Brit Thomas Clay (26 jaar jong) over enkele jongeren die zich zo rot vervelen dat ze met drugs gaan experimenteren. Of dat de trigger is, laat de filmmaker in het midden, maar wel zeker is dat het gedrag van de jongeren ontaardt in extreem geweld. En dat uit zich in enkele gorte scènes, niet voor gevoelige ogen bestemd.

Sterke film. Niet dankzij die veelbesproken scène(s), ook niet ondanks. Typisch ook dat mensen zich daarop gaan blindstaren, terwijl je tijdens het verhaal continu voelt dat dat geweld onderhuids broeit en hier en daar al aan de oppervlakte komt. Filmpje dat blijft nazinderen als je de zaal uitkomt, en zo heb ik ze graag. Al is het wel bijzonder ontnuchterend als je na zo'n film meteen in de shoppende toeristenmassa wordt gedropt.