until the cold city wind blows it all in our face

Nogal met de deur in huis gevallen de vorige (mijn allereerste!) post. Zonder het gebruikelijke welkom. Hoe onbeleefd toch weer. Foei mezelf! Nuja, van mij moet je sowieso geen "mijn kat heeft vannacht 3 kleine katjes op de wereld gezet"-posts verwachten. Omdat ik geen kat heb. En omdat er genoeg andere blogs, sites, zenders,... zijn waar we onze voyeuristische neigingen kunnen botvieren. Everybody famous? Sure, maar mag ik toch even zeggen dat ik bijzonder fier was toen ik geen enkele winnaar van welke realityreeks ook kon herkennen vorige week in de meest gelezen gazet van Vlaanderen. Primeur oh primeur: dat was meteen ook de allereerste keer dat er zoveel -voor mij onbekende- gezichten op een krantencover stonden. Nuja, live and let live. En welkom!

Deze blog is trouwens ontstaan door een zee aan tijd (het is eens iets anders) en de onvermijdelijke drang om net zo hip en mee te zijn als de rest van de kudde. Hoe lang we't zullen rekken, is tasten in het duister. De blogtitel komt dan weer uit een song van dEUS, nationaal exportproduct bij uitstek. Oh jee, en terwijl ik dit neertik, stoot ik op volgend nieuwtje. Misschien een idee voor het centrum 127 bis? De tofste asielzoeker wint een nieuw land? Iemand interesse? Kijkcijfers gegarandeerd.