until the cold city wind blows it all in our face

Nog enkele dagen ben ik verwijderd van een nieuwe mijlpaal in mijn nog jonge professionele loopbaan. Want, 30 juni mag ik mijn tweede blauwe controlekaart richting Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen sturen. Olé! Nee, de eerste kaart was geen mijlpaal, toen was het nog leuk en (ont)spannend. Nu is het eerder frustrerend en om de muren van op te lopen. Routine is niks voor mij, en geloof het of niet, niets doen is in zekere zin ook een beetje routine.

Voor ik verkeerd word begrepen, uiteraard doe ik niet 'niets', maar een fijne nieuwe job zou welkom zijn. Dus. Voor ik de moed in de schoenen laat zinken (wat een idioot spreekwoord is dat toch), even een lijstje.

Wat ik niet mis aan mijn vorige job:

• na een lang weekend op kantoor arriveren, je mailbox openen, en zien dat er tientallen berichtjes smeken om gelezen te worden.
• de boel wat ordenen en zien dat er drie mails in het rood staan te flikkeren als zijnde 'DRINGEND'
• terwijl je rustig een yoghurtje naar binnen lepelt, je afdelingshoofd naar binnen zien stormen met een verwachtingsvolle blik (de drie flikkerende mails, that's right)
• de rolluiken handmatig naar omlaag draaien bij het eerste straaltje zon (anders zie je niets op die verdomde laptops) en weer naar omhoog als een vervelende wolk de pret komt bederven (die schermen zijn zo ondraaglijk helder in het donker)
• een rinkelende telefoon opnemen en de stem van je collega horen die 3 meter verder een kantoortje heeft. Of erger, 5 meter verder zit en ostentatief met haar hand wappert.
• Op een zwoele zomerdag in een snikheet kantoor zitten, omdat de ventilator helemaal niets wegheeft van een zacht zeebriesje, en omdat het venster openzetten alleen maar tot meer zweetdruppels zal leiden. (De Brusselse Zuidfoor staat er elk jaar wekenlang, weet u wel)
• Elke morgen op die overbevolkte trein zitten, waar mensen ofwel veel te luid met hun krant ritselen, ofwel op hun eentje een mobiel callcenter lijken te zijn.
• Elke avond diezelfde mensen zien knikkebollen, of nog lustig zien tokkelen op hun draagbare pc.
• Merken dat de saladbar al bijna volledig verslonden is omdat die vergadering alweer langer duurde dan gepland. (Elke week 'Iemand nog opmerkingen?' - 'Ja, de saladbar!!!' gaat ook vervelen)

Iemand nog leuke situaties waar ik me momenteel van gespaard zie? Laat het weten. Nuja, werkloos zijn is allesbehalve een ramp. Dit daarentegen, is een ramp! En dit komt eerlijk gezegd ook gevaarlijk in de buurt.