until the cold city wind blows it all in our face

Een beetje vreemd misschien. Dat ik soms zo uitblink in oorverdovend stilzwijgen, dat ik niet wil praten. En dat ik dan toevallig op een lang vergeten vriend van vroeger bots. Dat we een koffie gaan drinken en dat ik er al mijn stories and worries zomaar uitfloep. Om daarna weer elk onze eigen weg te gaan, tot we ooit nog eens kruisen. Bizar.

Maar ik ging hier eens vertellen over de voorbije dagen. Want ik heb mij een beetje ondergedompeld in populair cultureel vertier. Er was een film van Todd Field die hier en daar wordt vergeleken met American Beauty, dat eigenlijk niet verdient, maar toch in het vakje intriest scenario met beklijvende voice-over mag gaan staan. Niet meer, niet minder.

Er was een flamboyante leeftijdsgenoot met viool die op een nieuwe plaat zijn vuurpijlen in alle mogelijke richtingen afschiet. En ze hebben me nog niet allemaal kunnen raken, eigenlijk. Toch nog in mijn Pukkelpop-wishlist beland, die Patrick W. Hoe ziet jullie lijstje eruit trouwens? Ik ben benieuwd.

Ik heb een poging gedaan om mijn Jommekes-achterstand een beetje in te halen. Ik las een strip waarin moeder-gorilla Mataboe levensbedreigend geprikt wordt door een steek-steekvlieg! En toen stuurde zoon-gorilla Mataboe een ooievaar met een geschreven noodkreet richting Zonnedorp. Die ooievaar heette Hieronimus en hij bracht die brief in sneltempo naar een begijntje. Dat begijntje zoeft dan op een brommer richting Jommeke en professor Gobelijn. En dan vertrekken ze allemaal in allerijl met de vliegende bol richting wildernis om een gorilla te gaan redden van de dood. Is dat nu niet schoon?

Er was ook nog de fototentoonstelling 'China, volksrepubliek van verlangen' rond het boek van journaliste Catherine Vuylsteke. Die zichzelf tijdens de opening vanmorgen had verpakt in haar eigen China dresscode, denk ik. Jimmy Kets is meer dan ok.

En ik heb mij vergaapt aan speurtochten op den Vlaamschen Télévies. Speuren naar superhonden, schoondochters, idolen, huizen, dansvloerders. Al wat ge maar wilt. Zelfs de familie Backeljau is terug in de ether! 't Is maar dat u het weet.

Ik ben druk bezig geweest, ik. En dan elke avond voor het slapengaan een schietgebedje gepreveld voor Britney. Ah ja.

'Mijn keel is dik van alle woorden die ik inslik', dat is van Bart Moeyaert, uit 'Het is de liefde die we niet begrijpen'. In de categorie 'mijn helden en heldinnen', bij de M.