until the cold city wind blows it all in our face

Drie platen die hier licht maniakaal worden beluisterd:

-The Bird of Music van Au Revoir Simone:
Drie keyboards bespelende dames uit Brooklyn, bejubeld door David Lynch, tourend met Frida Hyvönen en Under Byen, en gelabeld als dromerige electropop. Denk ook aan blote voeten op onbewandeld gras, en een blozend rode ballon aan een touwtje omdat die anders wegvliegt. Ik las ‘escapisme’ en ‘luchtigheid’. Maar er zit een donker verhaaltje in. Dat je alleen maar hoort op dagen wanneer je het wil horen. En dat is redelijk fantastisch, vind ik.

-Ghost is not Real van Husky Rescue:
Een plaatje met hetzelfde drijvend-op-lucht gevoel, maar dan een paar honderd meter lager, ergens tussen dikkere wolken waar de zon er nog amper bij kan. Meer melancholie en killere electronica. Dat komt uit Finland en waait binnenkort het Kafee met gratis concerten en (h)eerlijke ciabatta’s binnen. Jeej!

-Drums and Guns van Low:
Album nummer acht, als ik op anderen hun research mag vertrouwen. Hapklare brokken zijn nooit het recept van Low geweest, gelukkig, maar dodelijk verslavend is hun trage weemoed dan weer wel. Gelukkig hebben wij grenzen. Nog even op de luisterpaal, voor wie wil.

En dan wil ik nog kwijt dat:

-één van de meest onderschatte groepen, The National, iets wondermoois deed tijdens hun Concert à Emporter. Nieuwe nummers en zo. In diezelfde Blogotheque ook Arcade Fire in een lift, toen Win Butler nog wél kon zingen. Hmmz. En een heel archief aan unieke concerten om in te grasduinen eigenlijk.

-Zach Condon in een embryonale Beirut fase toch wel mijn speciale ontdekking van de dag is.