until the cold city wind blows it all in our face

Ik denk dat ik een kleine liefde voor de trompet aan het ontwikkelen ben. De trompet, als in het koperen blaasinstrument. Vanavond een beetje onverwacht in de Handelsbeurs terecht gekomen voor een concert van The Klezmatics, en ik was nogal onder de indruk van wat die trompettist er in één adem wist uit te persen. Kort samengevat en in willekeurige volgorde: speeksel en muziek.

Op de middelbare school hadden wij een leraar muziekgeschiedenis die om de zoveel weken dartel de klas binnenhuppelde met behalve zijn leather briefcase ook een zwart koffertje. Waarin een trompet zat, waarmee hij ons de wereld van de jazz wou inblazen. Die mens was niet geliefd.

Nog langer geleden, op de muziekschool, mochten wij na het doorworstelen van een eerste jaar notenleer eindelijk zelf een instrument kiezen. En toen kwamen de tweede- en derdejaars demonstreren en konden wij, eerstejaars, dat allemaal eens testen. Ik heb die avond op vanalles getokkeld, geslagen en geblazen, maar de trompet, daar kwam ik niet verder dan rood opgelopen kaken, binnenstebuiten geperste longen en vermoeide speekselklieren. En alles dat er uitkwam was: pruiiii. Of iets dat er van ver op leek.

Om maar te zeggen dat ik nogal bewonderend heb staan loeren vanavond.