until the cold city wind blows it all in our face

Dit is een rare dag. Het kwam al zover dat ik de patroonheilige voor de zeezieken aan het opzoeken was in Wikipedia. Omdat ik een fictief verhaal aan het bedenken was met veel water. En een verknipte kapitein Haddock figuur. Op een cruiseschip waar 69 procent van de aanwezigen besmet raakten met een eigenaardig virus. En er was Nicole en Hugo entertainment aan boord, maar het waren niet de echte Nicole en Hugo. Meer een Idool versie ervan. Of nee, een Supertalent versie. Met in het rond vliegende armen en benen. En vuurspuwende dwergen. En toen dacht ik dat ik misschien beter kon gaan bloggen, want dat werkt therapeutisch, zeggen ze. Jah ja.

Ik ben hier een beetje afgedwaald toen ik naar een knipperende cursor zat te staren. Want mijn pc staat al een halve dag aan omdat ik een onderbouwd artikel moet schrijven over zelfverminking. Eigenlijk ben ik gewoon ongelooflijk misselijk vandaag. En gisteren was dat ook al. Ik zou in mijn bed moeten liggen. Als ik het mij goed herinner, is dat begonnen toen ik op de kermis uit zo'n wild octopusding gekropen ben. Waar ik nogal hevig door elkaar ben geschud, denk ik. Serieus, ik vraag mij af of alles nog op zijn plaats zit.

En ik kampeer vandaag in de warmte van het ouderlijke huis. Omdat ik dan eens deftig kan doorwerken. Althans, dat dacht ik. Want ik krijg hier om de zoveel klokslagen onweerstaanbare caloriebommen voorgeschoteld. Alsof ik thuis geen koelkast heb. Maar ik eet dat allemaal met graagte op. Misselijk zijn we toch al.

En straks, dan moet ik 'die-met-een-deftig-fototoestel' gaan uithangen in het jeugdhuis. Want dat is daar nog maar eens rockrally met lokaal talent. En ik ben moe. Maar de groepjes spelen voor gratis pintjes, en de websitefotograafmensen ook. En ik hoop dat ik nog een paar mensen kan doen duizelen met mijn flits. Dat ze een beetje solidair zijn met mij. Want echt, fieeuw, die letters dansen hier nogal.