until the cold city wind blows it all in our face

"Hou u in stilte bezig", hoorde ik iemand zeggen.

Die vijf woorden katapulteerden mij in een vingerknip terug naar de schoolbanken. Waar leraars en leraressen dat al eens durfden zeggen als ze hun 50 minuten niet vol kregen. Of als ze geen zin hadden. Of als ze niet aanwezig waren, en wij verbannen werden naar de refter. Dan was er 'studie'. We zaten op drie zwijgzame meters van elkaar en de dames van het secretariaat patrouilleerden als cipiers.

Middelbare school, dat was ook: tijdens de middagpauze rondjes wandelen langs tien bomen, het water en het kasteel. Ja, mijn school was aan een kasteel. Je brooddoos na het eten in een wasmand kegelen en die 's avonds vergeten ophalen, keer op keer. En dan vrijdagavond met 4 brooddozen thuiskomen. Ook: op de speelplaats een obese eend je chocotoff zien inslikken als die net uit je handen is geglipt. Je rugzak binnen de lijnen neerzetten of je liep het risico dat die door de lucht werd geslingerd door de grootste terrorist van de school. We noemden haar The Sheriff. Bijnamen, nog zo iets heerlijks aan schooltijd.

Ook nog: een directeur die zijn troepen soms op maandagochtend begroette met de microfoon vanuit het venster vier hoog. Stoer, nietwaar.

Nog vroeger, op de lagere school. Dan denk ik aan stijle trappen met geelbruine tegels waarvan wij naar beneden stormden met onze boekentassen twee keer zo breed als onze ruggen. In de rij gaan staan als de juf een eerste keer met de bel klingelde. Absolute stilte bij een tweede bel, en voorwaarts mars bij een derde. Die goeie ouwe schoolbel stond bovenaan de trap, naast het kopje koffie dat ze dronk, elk speelkwartiertje. Kopje met blauw bloemetjesmotief, gespaard met zegeltjes van Delhaize. Mijn mama en papa hadden dezelfde.

Ook nog: tikkertje onder de benen en chinees voetbal. Bloederige schaafwonden aan knieën en vingers. En overdragers. En papiertjes rapen. En in de lente op het grasveld baseball spelen tijdens de les LO. We sloegen met een racket op een tennisbal, maar de meester noemde het toch baseball. Want er stonden kegels, en er was zoiets als vangbal. En als we hard hard klopten, vlogen de tennisballen de buurman om de oren. Dat was mijn opa, die buurman. Hij had duiven met een klein, klein hartje. En als ik er in het weekend langsging, kreeg ik tennisballen mee naar huis. En ook wel snoepjes en zo.

Phjew, jeugdsentiment. Nu ik toch bezig ben, nog snel even dit. Boes! Babar! Dommel! En Plons! Aaaaah.