until the cold city wind blows it all in our face

Er lag vanavond een verdwaald, plastic draadje in mijn pan. Tussen de rijst. Wel ja, de zak Aldi-paella die ik er luttele seconden tevoren in had gekieperd. En dat draadje, dat hoorde daar niet thuis. Want het zag er verdacht kunstmatig uit en het stak enorm af tegen dat saffraangeel. Het blonk zelfs een beetje in het licht. Ik dacht nog: ‘ehm, wat is dat met die Aldi-Duitsers, gaan we na onsmakelijke salamischijven nog meer couleur locale uit ons eten moeten vissen, oder wass?’, maar na verdere inspectie van de paninhoud bleek het slechts om een enkel exemplaar te gaan. Een zucht van opluchting galmde door het appartement natuurlijk, want stel u voor dat we onze paella in een winkel met kortingsbonnen, klantenkaarten, spaarpunten, zeer uitgebreide assortimenten en bijgevolg peperdure rekeningen moeten gaan kopen. Of nog erger, zélf moeten maken. Help, nee.

Maar ik vroeg mij toch wel af waar ergens in het productieproces dat ministukje plastic zijn weg had gevonden naar mijn zak Aldi-paella. In de netten van een eenzame garnalenvisser ergens op een roestige boot. Of van de messen van een trio paprika snijdende oversized vrouwen op een bankje langs weet ik veel welke wilde waterstroom. Of ergens in verre rijstvelden waar een ijverige mevrouw bij het droogvegen van haar bezwete voorhoofd onbedoeld een tik gaf tegen haar strooien hoed, waarop er een plastic draadje zomaar naar beneden dwarrelde, en pardoes in de mand met geoogste rijst viel, seg! Of ergens in een Duitse fabriek waar een nooit afgestudeerde twintiger stilletjes rebelleert door souveniertjes in de zakken Aldi-paella te deponeren voor hij ze machinaal dichtritst.

Mijn naïeve fantasiewereld en mijn enorme goesting om op reis te vertrekken haalden de bovenhand vanavond bij het fornuis, dat is zeker. Gelukkig ontsnapte er een sissend geluid aan de pan, wat mij snel weer uit mijn dagdroom deed vluchten. En ik knipperde eens met mijn ogen, want het lichtje van de dampkamp ging even uit en dan weer aan. Ik keek een beetje omhoog, want er hing iets vreemds aan die luchtzuigende kap te bengelen. Een plastic draadje of zoiets, geamputeerd, want het zag eruit alsof het ooit langer was geweest.