until the cold city wind blows it all in our face

Ik droomde vannacht dat ik Pacman was. Het was gruwel. In mijn onderbewustzijn woont vast iemand die mij haat. En mij daarom dropte in een doolhof. Brrr.

Ik ben niet claustrofobisch. Maar tussen die twee bakstenen muren, dat was beklemmend. Ik wist niet wie, wat of waar ik was. Achter mij was alles zwart. Vóór mij een oneindige gang vol met zwevende stippen. Op ooghoogte. Ik weet niet wat jullie zouden kiezen, maar ik ging overtuigd voor het zwarte. Maar dat lukte dus niet. Een onzichtbare wand versperde de weg en ik kon er alleen maar mijn neus tegen drukken en wanhopig in het zwarte niets turen. Ik besefte dat ik mij wel móest omkeren, in de richting van die witte stippen.

En toen!

Ik had amper vijf stappen gezet of er begon een irritant riedeltje te spelen. Boven mijn hoofd. Zo eentje dat je associeert met lunaparken en roetsjbanen. Niet met nachtrust en pasgewassen lakens. Hoe sneller ik stapte, hoe dreigender dat muziekje. En voor ik het wist, liep ik al joggend tussen twee muren zwevende stippen te happen. Ik had dat niet onder controle. Mijn mond ging open en dicht van zodra ik er één zag drijven in de lucht. Gruwel was het.

Na een tijdje kwamen er drie venijnige spoken achter mij aan lopen. Een rood spook met maar één wenkbrauw, een lichtblauw papperig spook en een groen spook. Dat groene was redelijk normaal, ja. En hoe dichter ze mij op de hielen zaten, hoe sneller ik ging rennen, uiteraard. Intussen bleef ik stippen happen, en af en toe ook een stuk fruit, want dat hing daar ook in de lucht. Een banaan of een kers naar binnen spelen ging gepaard met een bling-bling-bling geluidje. En dat bling-bling-bling klonk mij gezien de omstandigheden bijzonder goed in de oren. Ik haalde er kracht uit en liep nog een beetje sneller.

En toen!

Ik zag in de verte een geweldig dikke stip hangen. ‘god, dat haal ik nooit,’ flitste het door mijn hoofd. Ik forceerde mijn kaakspieren al een beetje, want het gevaarte zag er groot en onhapbaar uit. Maar het lukte! Ik at die dikke stip en er volgde boven mijn hoofd een loeiharde sirene. Alsof er iets levensbedreigends op til was. Ik gooide een blik over mijn schouder en zag de spoken de andere richting uit gaan. Ze kleurden wit, zagen er belabberd uit en waren op de vlucht. De omgekeerde wereld, zeg maar.