until the cold city wind blows it all in our face

Soms communiceerden wij via muren. Mijn buurmeisje en ik. Tijdens schoolvakanties hadden we ons eigen alfabet bij elkaar geklopt. Waar de muren van het huis het dunst waren, hielden we urenlange dialogen. We tikten letters, trommelden woorden en bonkten al eens een vloek. Als er zon was, maakten we vroeg in de morgen afspraken voor de dag. Onze klokken hadden we gelijk gezet. Om drie uur in de tuin was geen minuut later.

En dan zaten we elk aan onze eigen kant van het tuinhek. Waar ik mij tussen sparren moest wringen, elk jaar een beetje moeizamer. Waar spinnen sneller webben maakten dan wij boterhammen aten. Waar we de meest bizarre prullen uitwisselden, en de meest absurde verhalen fantaseerden.

Maar de zaterdagen en zondagen waren het leukst. Dagen zonder muren, zonder tuinhek. Dan was er burenbezoek. We spitten putjes in het gazon omdat we wilden golfen. Onze moeders keken paniekerig in het rond, onze vaders nipten geamuseerd van hun pint.

We schommelden hoog, en schopten gaten in de lucht met onze nieuwe sportschoenen. En we joegen sprinkhanen na tot de avond viel. En als de zon onderging, kwam de ijskar onze straat ingereden. Stond zij aan haar brievenbus te wachten op pistache. En ik aan mijn brievenbus op chocola. En een halfuur later tikten we door de muur hoe het ons weer gesmaakt had die dag.

Drie platen die hier licht maniakaal worden beluisterd:

-The Bird of Music van Au Revoir Simone:
Drie keyboards bespelende dames uit Brooklyn, bejubeld door David Lynch, tourend met Frida Hyvönen en Under Byen, en gelabeld als dromerige electropop. Denk ook aan blote voeten op onbewandeld gras, en een blozend rode ballon aan een touwtje omdat die anders wegvliegt. Ik las ‘escapisme’ en ‘luchtigheid’. Maar er zit een donker verhaaltje in. Dat je alleen maar hoort op dagen wanneer je het wil horen. En dat is redelijk fantastisch, vind ik.

-Ghost is not Real van Husky Rescue:
Een plaatje met hetzelfde drijvend-op-lucht gevoel, maar dan een paar honderd meter lager, ergens tussen dikkere wolken waar de zon er nog amper bij kan. Meer melancholie en killere electronica. Dat komt uit Finland en waait binnenkort het Kafee met gratis concerten en (h)eerlijke ciabatta’s binnen. Jeej!

-Drums and Guns van Low:
Album nummer acht, als ik op anderen hun research mag vertrouwen. Hapklare brokken zijn nooit het recept van Low geweest, gelukkig, maar dodelijk verslavend is hun trage weemoed dan weer wel. Gelukkig hebben wij grenzen. Nog even op de luisterpaal, voor wie wil.

En dan wil ik nog kwijt dat:

-één van de meest onderschatte groepen, The National, iets wondermoois deed tijdens hun Concert à Emporter. Nieuwe nummers en zo. In diezelfde Blogotheque ook Arcade Fire in een lift, toen Win Butler nog wél kon zingen. Hmmz. En een heel archief aan unieke concerten om in te grasduinen eigenlijk.

-Zach Condon in een embryonale Beirut fase toch wel mijn speciale ontdekking van de dag is.

Hier een paar honderd meter verder. En zeggen dat ik een paar maanden geleden op dezelfde plek nog fijne foto's heb gemaakt van de Roma kids. Die mijn hand in hun pollekes namen, mij enthousiast een zijstraat insleurden en in gebrekkig Nederlands zeiden: "kom eens mee naar ons thuis". Wat dan een huis bleek te zijn met half ingevallen dak en geen vensterglazen meer. En binnen, een beetje hetzelfde als op de eerste foto hieronder. Intussen zijn de kindertjes weg, en de huizen zo stilaan ook.

Ik denk dat ik een kleine liefde voor de trompet aan het ontwikkelen ben. De trompet, als in het koperen blaasinstrument. Vanavond een beetje onverwacht in de Handelsbeurs terecht gekomen voor een concert van The Klezmatics, en ik was nogal onder de indruk van wat die trompettist er in één adem wist uit te persen. Kort samengevat en in willekeurige volgorde: speeksel en muziek.

Op de middelbare school hadden wij een leraar muziekgeschiedenis die om de zoveel weken dartel de klas binnenhuppelde met behalve zijn leather briefcase ook een zwart koffertje. Waarin een trompet zat, waarmee hij ons de wereld van de jazz wou inblazen. Die mens was niet geliefd.

Nog langer geleden, op de muziekschool, mochten wij na het doorworstelen van een eerste jaar notenleer eindelijk zelf een instrument kiezen. En toen kwamen de tweede- en derdejaars demonstreren en konden wij, eerstejaars, dat allemaal eens testen. Ik heb die avond op vanalles getokkeld, geslagen en geblazen, maar de trompet, daar kwam ik niet verder dan rood opgelopen kaken, binnenstebuiten geperste longen en vermoeide speekselklieren. En alles dat er uitkwam was: pruiiii. Of iets dat er van ver op leek.

Om maar te zeggen dat ik nogal bewonderend heb staan loeren vanavond.

CocoRosie (11 april) of Bloc Party (25 april). En kiezen moet, ja.

Dit is een rare dag. Het kwam al zover dat ik de patroonheilige voor de zeezieken aan het opzoeken was in Wikipedia. Omdat ik een fictief verhaal aan het bedenken was met veel water. En een verknipte kapitein Haddock figuur. Op een cruiseschip waar 69 procent van de aanwezigen besmet raakten met een eigenaardig virus. En er was Nicole en Hugo entertainment aan boord, maar het waren niet de echte Nicole en Hugo. Meer een Idool versie ervan. Of nee, een Supertalent versie. Met in het rond vliegende armen en benen. En vuurspuwende dwergen. En toen dacht ik dat ik misschien beter kon gaan bloggen, want dat werkt therapeutisch, zeggen ze. Jah ja.

Ik ben hier een beetje afgedwaald toen ik naar een knipperende cursor zat te staren. Want mijn pc staat al een halve dag aan omdat ik een onderbouwd artikel moet schrijven over zelfverminking. Eigenlijk ben ik gewoon ongelooflijk misselijk vandaag. En gisteren was dat ook al. Ik zou in mijn bed moeten liggen. Als ik het mij goed herinner, is dat begonnen toen ik op de kermis uit zo'n wild octopusding gekropen ben. Waar ik nogal hevig door elkaar ben geschud, denk ik. Serieus, ik vraag mij af of alles nog op zijn plaats zit.

En ik kampeer vandaag in de warmte van het ouderlijke huis. Omdat ik dan eens deftig kan doorwerken. Althans, dat dacht ik. Want ik krijg hier om de zoveel klokslagen onweerstaanbare caloriebommen voorgeschoteld. Alsof ik thuis geen koelkast heb. Maar ik eet dat allemaal met graagte op. Misselijk zijn we toch al.

En straks, dan moet ik 'die-met-een-deftig-fototoestel' gaan uithangen in het jeugdhuis. Want dat is daar nog maar eens rockrally met lokaal talent. En ik ben moe. Maar de groepjes spelen voor gratis pintjes, en de websitefotograafmensen ook. En ik hoop dat ik nog een paar mensen kan doen duizelen met mijn flits. Dat ze een beetje solidair zijn met mij. Want echt, fieeuw, die letters dansen hier nogal.

Frank Deboosere noemt dit zonnetje dus fraai. Ik vind dat quite an understatement. Toch voor iemand die met kinderlijk enthousiasme en blinkende oogjes kan zeggen dat hij er weer is, morgen, “voor meer weer”. Hij doet dat wel goed eigenlijk, myspace Frank, maar toch, ik mis Eddy. Snif snotter. Maar hey ho! Wakker worden omdat het zonlicht redelijk fanatiek door het venster boort. Is leuk. Slenteren door het stadscentrum waar mensen onophoudelijk aan het terrassen zijn. Is leuk. Krantje lezen en verhaaltje schrijven op een grasheuveltje langs het water, terwijl er al eens een bootje toeristen passeert. Is leuk. In mijn donkerste ‘moe en slechtgezind’ dagen zou ik ze allemaal stilletjes vervloeken. Maar niet nu. Nu ben ik één van hen.

Want gezelligheid overheerst hier momenteel.
°Met het binnenstormen van de speelgoedwinkel op zoek naar gezelschapsspelletjes. Oooh’s en aaah’s bij het weerzien van de kartonnen Tiny boeken, jeugdsentiment bij het vastgrijpen van een doos dokter Bibber.
°Een beetje grootheidswaanzin tijdens het shoppen voor het verjaardagsfeestje. Want morgen worden wij ouder, roommate en ik. Twee keer vierentwintig.
°En we maakten wilde plannen met de kernwoorden ‘enkel nog gezonde voeding’. Plannen die niet zoveel later al meteen in het water vielen. Gezelschapsspelletjes en gezonde voeding, dat is geen zicht.
°En dan de optie ‘meer bewegen’ maar een forse duw geven door ons al joggend door onbekende Gentse straten te begeven. En na een halfuur puffen te beseffen dat oriëntatie toch niet ons sterkste punt is.
°Thuiskomen zonder sleutel en bij de nieuwe onderbuur aanbellen. Die zijn hoofd door het raam gooide en een uitbundig ‘halloooo?’ naar beneden riep. “Ehm ja, hoi, ik woon boven u, weet u nog wel. Hijg. Zweet. Stretch. En ik kan niet binnen” Smile.
°En na een goeie douche neerploffen in de zetel. Met een goed boek.

En nog een hele resem van die pietluttigheden die ik de laatste dagen gulzig opslorp. En er tonnen energie uithaal. En tijd die maar verder tikt. Terwijl ik deadlines zou moeten bedwingen die gevaarlijk dichtbij sluipen. Maar eerst nog even naar buiten. En straks dit.

Vandaag, ben ik van de bus gestapt op de parking van een supermarkt. Ik ben gaan zitten op een verdwaalde pallet, in het zonnetje, een halfuur lang. Het was kort. Ik wou eerst niet rechtstaan toen m'n vriendin er eindelijk was. We zijn de derde vriendin gaan oppikken, en dan hebben we met open dak op de E17 geraasd. Nog altijd in het zonnetje. Za-lig.

En dan zaten we in Antwerpen op een terras. En nog één. En de mensen waren goedgezind, en ik voelde het een beetje prikken in mijn gezicht. Dat is wanneer ik begin te bruinen. Dat gaat snel bij mij. En we duikelden het fotomuseum nog eens binnen. En we wandelden maar wat. Ik had zelfs kunnen huppelen, eigenlijk.

's Avonds aten we konijn, we dronken wijn. We keken naar een licht verteerbare soap. En we gingen naar buiten voor dessert. Mijn suikerhonger is gestild voor de rest van de week. En daarna een aperitief.

Vandaag was meer dan okee. Er waren geen wolken.

Een beetje vreemd misschien. Dat ik soms zo uitblink in oorverdovend stilzwijgen, dat ik niet wil praten. En dat ik dan toevallig op een lang vergeten vriend van vroeger bots. Dat we een koffie gaan drinken en dat ik er al mijn stories and worries zomaar uitfloep. Om daarna weer elk onze eigen weg te gaan, tot we ooit nog eens kruisen. Bizar.

Maar ik ging hier eens vertellen over de voorbije dagen. Want ik heb mij een beetje ondergedompeld in populair cultureel vertier. Er was een film van Todd Field die hier en daar wordt vergeleken met American Beauty, dat eigenlijk niet verdient, maar toch in het vakje intriest scenario met beklijvende voice-over mag gaan staan. Niet meer, niet minder.

Er was een flamboyante leeftijdsgenoot met viool die op een nieuwe plaat zijn vuurpijlen in alle mogelijke richtingen afschiet. En ze hebben me nog niet allemaal kunnen raken, eigenlijk. Toch nog in mijn Pukkelpop-wishlist beland, die Patrick W. Hoe ziet jullie lijstje eruit trouwens? Ik ben benieuwd.

Ik heb een poging gedaan om mijn Jommekes-achterstand een beetje in te halen. Ik las een strip waarin moeder-gorilla Mataboe levensbedreigend geprikt wordt door een steek-steekvlieg! En toen stuurde zoon-gorilla Mataboe een ooievaar met een geschreven noodkreet richting Zonnedorp. Die ooievaar heette Hieronimus en hij bracht die brief in sneltempo naar een begijntje. Dat begijntje zoeft dan op een brommer richting Jommeke en professor Gobelijn. En dan vertrekken ze allemaal in allerijl met de vliegende bol richting wildernis om een gorilla te gaan redden van de dood. Is dat nu niet schoon?

Er was ook nog de fototentoonstelling 'China, volksrepubliek van verlangen' rond het boek van journaliste Catherine Vuylsteke. Die zichzelf tijdens de opening vanmorgen had verpakt in haar eigen China dresscode, denk ik. Jimmy Kets is meer dan ok.

En ik heb mij vergaapt aan speurtochten op den Vlaamschen Télévies. Speuren naar superhonden, schoondochters, idolen, huizen, dansvloerders. Al wat ge maar wilt. Zelfs de familie Backeljau is terug in de ether! 't Is maar dat u het weet.

Ik ben druk bezig geweest, ik. En dan elke avond voor het slapengaan een schietgebedje gepreveld voor Britney. Ah ja.

'Mijn keel is dik van alle woorden die ik inslik', dat is van Bart Moeyaert, uit 'Het is de liefde die we niet begrijpen'. In de categorie 'mijn helden en heldinnen', bij de M.

You Tube experiment in mijn rechterblogkolom.
Schrijfsels die broeien in mijn linkerhersenhelft.

Dat is alles hier, voorlopig.

Maart! Eindelijk af van Erik Van Looy z'n smoel. Humo-kalendergewijs that is. Een nieuwe maand, nieuwe dingen, nieuwe verwachtingen. En van Belgische bodem is dat onder andere:

° een nieuwe Paul Mennes, Kamermuziek
° een nieuwe Felix Van Groeningen, Dagen Zonder Lief
° nieuwe plaatjes van Zita Swoon, Absynthe Minded, Mintzkov
° in Fnac showcase te checken, Wixel en Pillow
° Jimmy Kets, Dieter Telemans en Tim Dirven in het Chinees Paviljoen
° een wel zeer ferm programma op Cinema Novo

en nog meer waar ik (nog) niks van afweet of compleet ben vergeten. Aanvullen in de comments. Dankuuuu.