until the cold city wind blows it all in our face

Juffrouw Gainsbourg, ze weet haar mensen wel te kiezen.

er verandert veel op een jaar tijd. en nochtans, ik heb nog steeds dezelfde dromen. het wordt zo ongeveer tijd.

"What you got in your heart is dying every day
You’re scared to let go, though your mind is made
Just pack your soul and don’t stay
You’re feeling down and low

het kwik mag duiken, denk ik dan.

De stad van de lange wachtrijen voor het Salvador Dalí-museum. We passeerden er vluchtig de eerste week, en zouden er later –alweer onverwacht- terugkeren na een drietal lastige dagen van aanhoudende regenbuien op campings. Een verademing in die omstandigheden: familiehotel Europa. Het was er droog, je kon er horizontaal slapen en de host was –laat ons zeggen- bijzonder. (het ogentrekkende no no no wanneer hij hoorde dat we ons enkele minuten op de parking van het tegenoverliggende hotel hadden gewaagd. zijn parkeerkunstjes – achteruit de steile helling van de parkeergarage overwinnen. de grote sneden brood. de suikercroissant. en de pot Nutella die hij naar de ontbijttafel bracht.)

De vulkanische streek La Garrotxa was onze eerste stopplaats in de Catalaanse natuur, en zou de eerste vakantieweek onverwacht een vaste stek blijven. Verblijf achtereenvolgens op de ecologische camping Lava en camping La Fageda, allebei gelegen langs de ietwat bochtige en hellende weg tussen Olot en Santa Pau, die ons fietsend, autorijdend, wandelend en liftend zag voorbijkomen.

We huurden onstabiele fietsen om de streek te verkennen en ons oriëntatievermogen –toen al- de mist te zien ingaan. We volgden een mooi uitgestippeld wandelpad om het Parc Natural de la Zona Volcànica de la Garrotxa ten volle te leren kennen. Het spoor bracht ons door het beukenbos Fageda d’en Jordà en over de vulkanen Margarida en Croscat. Catalonië gaf het woord ‘vulkaan’ toch wel een andere –zeer groene- dimensie.

Olot zelf onthoud ik vooral als een uitvalsbasis: het hypermoderne busstation, de lekkere broodjes op het terrasje. Santa Pau daarentegen heeft karakter, al kan je er maximum een paar uurtjes rondhangen. Een middeleeuws stadje met forse hoogteverschillen en een zeer gezapig tempo, althans bij toen heersende temperaturen.

soms realiseer je je vanaf minuut één dat je op een fantastische plaat gestoten bent. ik ben een late ontdekker van deze intussen al een paar maandjes oude 'keep it hid'. dan auerbach is de zanger en gitarist van the black keys.

a woman a man walked by.
het interview, deel twee.

to lose my life. white lies

"Als kind betekende luxe voor mij bontjassen, lange jurken en buitenhuizen aan zee. Later geloofde ik dat het een luxe was te kunnen leven als een intellectueel. Nu geloof ik dat het ook een luxe is wanneer je een passie kunt beleven voor een man of een vrouw." (De allerlaatste alinea uit 'Alleen maar hartstocht' van Annie Ernaux.)