until the cold city wind blows it all in our face

Als iemand deze Canadezen voor een concert naar Belgenland kan halen.. ik ben u nu al enorm dankbaar!

Hét moment van de dag was toen de leverancier zijn Pink Playstations aan ons probeerde te verpatsen. "Iedere hippe jongere wil toch zo'n roos exemplaar in huis!" Verdachte blikken in mijn richting... Ofwel ben ik niet hip, ofwel was die man enorm fout bezig. Het enthousiasme van mijn collega's kelderde mee. Oef. We bestellen een minimum van die nieuwe prulletjes en daarmee basta. Op naar het volgend item.

Wie zich zou afvragen of ik intussen in de sales ben gestapt, geen paniek. Het is maar een interimjobje.

Morgen komen de mannen van de record labels. Benieuwd of de releases daar ook zo lachwekkend zullen zijn.

Enfin ja, als er toch iemand interesse zou hebben, Pink Playstations liggen binnen een dikke maand in de shops. Wel opgepast voor de exclusieve extra's van zangeres -just like a pill, you keep making me ill- Pink! Ha!

Jippie, haasje over. Vanaf morgen weer wat minder nachtrust. En als het goed afloopt, binnenkort cheeren in Charleroi. Fingers crossed, want ik heb geen 53 euro betaald om een B-ploeg te zien .. ehm .. winnen?

Ting ting ting ting. Er komt in de verte zo'n wagentje aanrijden. Het heeft een bord met letters op zijn dak staan, en het rijdt enorm traag. Rara, wat is het? Ik dacht eerst aan de rijschool, omdat ik hier een dik jaar geleden ook nog rondjes ben komen rijden. Maar dat klopt niet met dat ge-ting-ting-ting. Ik probeer te focussen op die letters. Ah! Er stond dus "Consumptieijs". Wat had ik gelezen? "Champignonsoep". Nu zijn er een paar mogelijkheden...

a) Er is iets fout met mijn ogen, of mijn hersenen. Hoogstwaarschijnlijk ligt er gewoon een dikke, foute kronkel tussen ogen én hersenen. Die heeft mij nog al parten gespeeld, vrees ik.
b) Frank Deboosere, doe iets!! Voor ik ook nog begin te smachten naar hutsepot, witloof met kaassaus en andere winterpret.
c) Mijn groeiende verslaving aan champignons loopt een beetje uit de hand.
d) 't Is een vermoeiende week geweest voor iedereen?

Het is vrijdagavond. Eén been in het weekend. De grote mensen liggen met de voeten omhoog in de zetel. En het jonge grut leeft zich uit in discotheken of op verzopen festivalweides (dag broertje!). Een doodgewoon weekend waarschijnlijk. Maar goed, hier lijkt er toch vanalles te bewegen dat tot voor kort nog stevig vastzat.

Mijn vriendjes en vriendinnetjes zijn grote stappen aan het zetten en raar genoeg komt het vanavond allemaal samen. Of althans, het komt mij vanavond allemaal ter oren. Eentje gaat zeer binnenkort samenwonen, een ander zit verwikkeld in een relatiecrisis. Eentje heeft eindelijk groen licht gekregen voor een opleiding, en een andere denkt eraan om een droomjob op te geven. Ik heb zelfs de woorden "kindjes" en "trouwen" horen passeren daarstraks. Zelf zit ik ook een beetje te sukkelen tegenwoordig, maar we spartelen ons erdoor.

Strange. We worden groot. En of het allemaal nog een beetje meevalt?

"Een film te mijden door wie een punthoofd krijgt van monotone skapunk." Dat schrijven de critici. Nu behoor ik zonder twijfel tot die categorie, maar voor een Larry Clark film verbijt ik graag de 'pijn'.

Wassup Rockers dropt je in het wereldje van 7 latino jongeren. Ze wonen in South Central, een ghetto nabij Los Angeles, waar ze voor rockers worden uitgemaakt door zwarte hiphoppers. Het gaat er ruig aan toe en als het tegenzit, wordt er wel eens eentje van straat geschoten.

De film gaat bijzonder traag van start, maar grijpt je aandacht beet vanaf het moment dat de rondlummelende jongens beslissen om in het iets verder gelegen en poepsjieke Beverly Hills te gaan skaten. In het hol van de leeuw, zo blijkt, want in de witte buurt zit niemand te wachten op latino's (die er steevast het label 'Mexicans' krijgen opgeplakt).

Nu mag Larry Clark berucht staan om zijn seksueel expliciete scènes, in Wassup Rockers zit de meest eerlijke slaapkamer scène in lange tijd. Dat is vóór Kico door het venster wordt gegooid door de hippe, blanke youngsters uit de villa met de roze fontein.

Larry Clark opeens een sociale filmer noemen, is wat overdreven. Maar wat wel opvalt, is dat hij niet meer enkel registreert, maar onderhuids ook een ferme prik geeft.

Meer achtergrond lees je trouwens hier.

Aha glorious day! Het is pas 9 am en ik heb mijn ergste vijand al uitgeschakeld: de mug die mij 3 nachten mateloos heeft geïrriteerd. Alleen maar fijne post ontvangen (een concertticket, een terugbetaling en een Roma-nieuwsbrief) én mijn bankrekening is weer bij zijn positieven gekomen. Geen verplichtingen vandaag! Als de zon een beetje wou meewerken, zat ik straks met een cocktail in de tuin. Maar het ziet ernaar uit dat een middagje cinema iets waarschijnlijker is. Wassup over there?

Ik mis DENG! Ik wil weer in een lachsalvo uitbarsten op een onverklaarbaar moment. Ik wil die onthullende artikels terug. Ik smacht naar een interview met eens andere koek dan de mannen van Woestijnvis, of de clowns van het TOTZ-circus. Ik wil weten hoe het afloopt met Kim en Dehouslaken (al spreekt dat voor zich), maar ik wil het zien, lezen, ik wil schaterlachen. Ik weiger om die Humo rip-off van Deng Herald grappig te vinden! Na Mao Magazine kwam Deng. Hier mag het niet stoppen, pleaaaaase. Bring it back. Iemand, doe iets.

Schrap dat laatste maar. Ik kom er niet aan toe en het zijn intussen vijgen na Pasen. Maar er komen nog kansen genoeg om eens een stukje opinie neer te schrijven, want mijn concertkalender voor het najaar dikt aan. Joan as Policewoman komt naar de Handelsbeurs, en wel zeer binnenkort! Grijpen die kans.

Dit begint meer en meer op een muziekblog te lijken, hebben stemmen mij ingefluisterd. 't Is nog waar ook. Ik probeer lichtjes van koers te veranderen, maar ik kan niks beloven.

De beloofde woordjes over Pukkelpop...

Geniaal van de NMBS om ook dit jaar weer een koppel nachttreinen in te zetten, die de niet-kamperende festivalgangers en –gangsters in de vroege uurtjes richting comfortabel bedje boemelde. Uiteraard hadden die van de spoorwegen maar half denkwerk verricht en zat de trein zaterdagmorgen (bij het vertrek naar Kiewit) stampvol. Maar dan ook echt stámpvol. Minder dan een vierkante meter per persoon, noem het gerust een generale repetitie voor de rest van de dag.

Maar daarmee hebben we het enige minpuntje gehad, want de rest van de dag viel bijzonder goed te pruimen. Ondanks enkele regenbuien, ondanks in het rond vliegende pintjes bier en mayonaise-frieten die spijtig genoeg ook weer moesten landen. (zeer gezellig, ja)

To the point:

The Roger Sisters trotseerden het vroege uur (12.35u), riepen “Good morning! Let’s have breakfast!” en gooiden er een halfuur de betere punk/new wave/party rock tegenaan. Ow yeah!

Spijtig genoeg maar een halve prachtset kunnen meepikken van Joan as Policewoman. ‘American soul music’ benoemt ze haar muziek zelf, al moet je vooral zélf uitmaken hoe het klinkt. Nieuwsgierigen, surf eens naar Fabchannel, waar je van een snipverkouden Joan inclusief haar geestige bindteksten kan genieten. Maar wie een nummer opdraagt aan wijlen Elliott Smith, kan in mijn ogen al niet veel meer fout doen.

65 days of static wordt door de kenners regelmatig op één hoop gegooid met Mogwai en Explosions in the Sky. Beetje onterecht, vind ik. Maar de postrockers uit Sheffield konden toch boeien, al zinderen de bassen nog steeds na.

Ergens ter hoogte van de eerste regenbui stonden de Eagles of Death Metal op het hoofdpodium te rocken. Te rocken, jawel, want de band rond Jesse Hughes heeft niks met metal. Qua verwarring zaaiende groepsnamen kon de pret gisteren niet op, want Panic! At the Disco maakt hemeltergende punkmuziek en Death before Disco is pure hardcore.

Gelukkig is er dan nog Placebo. Molko, Olsdal en Hewitt kunnen intussen op automatische piloot grote massa’s inpakken, en dat was ook gisteren het geval. Brian Molko heeft onlangs zijn gestyled kapsel weggeschoren, het is eens iets anders. Tijdens de show zag ik opeens een zeer brede glimlach op zijn gezicht, en ik dacht meteen ‘wass ist loss??’ Vanmorgen las ik iets over een gevulde condoom op het podium. Now there’s an explanation.

Daft Punk sloot het festival af met een indrukwekkende lichtshow. Twee eenzame robots op het podium toverden een modderige wei om in een grote, onvermoeibare dansvloer. Sterk.

Zita Swoon en The Yeah Yeah Yeahs houden jullie nog te goed. Als ik de ronddwalende opinies in mijn hoofd wat kan ordenen, worden dat iets uitgebreidere recensies.

Morgen een dagtrip naar Kiewit. Als het even mag, graag een zonnetje! En als de goesting er is, volgt er hier een verslagje in de komende dagen. Waar is de tijd dat ik verwoed recensies schreef van alles wat nog maar in de buurt kwam van een concert?

We testen een nieuwe tactiek uit morgen: mezelf verplichten de marquee eens uit te komen, om te sprinten naar de club, te vertragen ter hoogte van het wablief stage en dan uithijgen voor de main stage. En dan zo snel mogelijk terug naar de marquee. En weer sprinten tot de club, eens loeren op de wablief stage ...

Het parcours loopt langs Fence, Gang Gang Dance, Midlake, The Rogers Sisters, 65 Days of Static, Joan As Police Woman, Yonderboi, !!!, Zita Swoon, Alice Russell, Hitch, Arctic Monkeys, Yeah Yeah Yeahs, Hot Chip, Placebo, Goose, Broken Social Scene, Belle and Sebastian, Think of One en Daft Punk.

Ja, dat is veel hooi op de vork. Maar liever hooi dan modder, want die zou mijn doorkomsttijden nog eens flink in de war kunnen sturen. Ah Chokri, wat doe je ons aan!

Awoert! Hoe lang duurt het nog voor we de nationale voetbalploeg zullen uitjouwen en bekogelen met rotte eieren? 0-0 tegen Kazachstan is weinig flatterend. Wanneer komen de lokale voorzitters à la Balthazar Boma in opstand? Want tennisclubs zien de jonge enthousiastelingen nog steeds toestromen dankzij het fenomeen Henin & Clijsters. En atletiekclubs wrijven wellicht ook al de handen warm na de gouden medailles van Gevaert en Hellebaut.

In het voetbal blijft er weinig nationale trots over, geen helden om naar op te kijken. Bestaan die panini stickers eigenlijk nog? Vroeger op de speelplaats was het uitwisselen van rode duivels dé bezigheid tijdens het speelkwartiertje. Voor één Belg gaven we twee Mexicanen, of als we het aandurfden zelfs drie Zuid-Koreanen. Want die Belgische pagina in het stickerboek wou iedereen zo snel mogelijk gevuld.

Hoe zit dat vandaag, vraag ik mij af.

Maanden geleden, toen de eerste namen voor het pukkelpop festival aan het binnensijpelen waren, stond Phoenix ook in dat (toen nog) beperkte lijstje. Niet lang daarna, bij het loslaten van een resem nieuwe namen, was Phoenix plots verdwenen van de affiche.

Dat is niet echt wereldschokkend, pukkelpop is nu eenmaal een festival van annulaties, last minute wijzigingen en omgegooide timetables. Ik herinner mij de editie in 2000, toen naast mij een jonge, uitbundige Eminem-fan diep ontgoocheld afdroop toen daar plots de familie Bettens op het hoofdpodium verscheen. Oeps.

Nu ja, terwijl de zenuwen bij de pukkelpop crew al door het lijf gieren (morgen aftrap, inderdaad), zie ik dit in mijn mailbox opduiken: Phoenix in de Ancienne Belgique later dit jaar! En ik denk: dan toch! Eindelijk! Binnenkort maar eens tickets gaan shoppen in de Steenstraat!

Vandaag mijn persoonlijk Gainsbourg overgebracht. Dat ik zoiets niet te veel meer moet meemaken. Insiders kennen mijn story intussen wel. Daarom, een welgemeend dankjewel aan S, J, E, K en G voor hun luisterende oren.

En vanaf nu weer posts waar iedereen iets aan heeft. :-p

Uit: Leg - Bettie Serveert

Al jaren mijn favoriete Hollandse band, en dan nu ein-de-lijk eens live aan het werk gezien: Bettie Serveert. Right time, right place. De paraplu's en lallende Leuvenaars konden mij niet bommen, ik was even 'niet aanwezig'.

and i needed that.

Precies een jaar geleden stond ik nu met de voeten in het water langs de Ierse westkust. De nacht ervoor geland op Shannon Airport, véle kilometers verderop vriendelijk gedropt door een bizarre taxi-chauffeur, bij het licht van de maan de tent neergeplant in wat ideaal wildkampeergebied leek, en dan 's morgensvroeg gewekt door een irish lad die er ons kordaat op attent maakte dat we op een golfterrein lagen te slapen. Hét bekende golfterrein van Lahinge dan nog wel. Ook goeiemorgen. Nog waggelend van de slaap zijn we 100 meter verderop gestrand, waar een frisse zeebries ons stilaan wakker heeft geblazen.

Vandaag, een jaar later, zit ik thuis ongewild schijnziek te zijn. Mijn reisgenootje van toen is op vakantie. Naar Ierland!!! Ouch. Ik heb geen vakantieplannen in het vooruitzicht, enkel een paar lastige weken om me doorheen te spartelen.

Maar goed, als ik de geestdrift mag vertrouwen waarmee de Aziatische reisgidsen hier de laatste dagen worden opengeslagen en de vliegtarieven nauwlettend in het oog worden gehouden... Als ik de heimwee juist identificeer en de airmail-bestempelde brieven hier en daar zie opduiken... Dan denk ik dat er in 2007 misschien wel een reis richting moederland zit aan te komen. Back to the roots! En dan maar hopen dat ik meekan, want een zestal weken ontsnappen is nog niet zo evident. Maar het mut! Philippines, here we come!

Behalve de hoofdstad van een land in oorlog, is Beirut ook iets waar muziek uitkomt. Gipsy sounds dan nog. Maar ik was vooral geïntrigeerd door de kracht van de hoesfoto. Al verdient Postcards from Italy zeker een luisterbeurt.

Weet je wat ik nu eens ga doen? Gewoon, zomaar, ongecontroleerd en zonder enig doel, een paar links in het rond spuwen. En dan ziet u maar wat ermee aan te vangen.

• een fijne band met een zeer fijne website: Guillemots
• een straffe madam, wiens gastenboek aangroeit met de minuut na de gouden medaille van vanavond: Kim Gevaert
• een verhaaltje over de man met de helm
• enkele blogs waarvan ik mezelf regelmatige lezer noem: hier, hier, hier en hier
• kunst zonder grote K, en liefst ook buiten de muren van het museum: banksy en misprinted type
• Stephen Gill, een fotograaf met een geniaal thema: trolley portraits!
• Altijd wel iets interessants te vinden op deze luisterpaal
• en tot slot: schop uzelf een geweten en doe iets.

Op non-actief gezet door de huisarts. Sterke prestatie na amper 5 werkdagen. De werkgever zal lachen. Ik voel mij nochtans kiplekker. Maar goed, tot de wolken zijn opgeklaard, zitten we thuis. En tussen de medische testen door zal ik eens proberen wat opgelopen achterstand in te halen.

Vooreerst, musica! Tegenwoordig loop ik rond met muziek tussen de oren waarvan ik behalve de naam van de groep en de looks van het albumhoesje amper iets afweet. En dat knaagt. Je moet op z'n minst al weten waar de dames en heren vandaan komen, vind ik. En belangrijker, waar ze momenteel ergens uithangen. Niks is irritanter dan morgen te weten komen dat groepje x gisteren in het land was terwijl ik mij stierlijk zat te vervelen twee dorpen verder.

Daarom ook moet ik eens knopen gaan doorhakken in Pukkelpopland. Het programma is zo al chaotisch, maar voor een moeilijke beslisser als ik is het een lightversie van de hel. Van die horizontale programmering krijgt een mens grijs haar, i can tell.

Hmm what else. Misschien eens ploeteren in de massa's url's die ik de voorbije tijd vlijtig heb neergepend, maar nooit in de adresbalk heb getikt. En de beruchte 9/11-complottheorie-documentaire maar eens checken. En eens een van de cursussen openslaan die hier liggen te verkommeren.

Puh, genoeg te doen. En wie weet mag ik straks alweer gaan werken. Misschien dan toch beter eerst een beetje luieren. Toch?

Murphy is er mee gemoeid. Ofwel is het self fulfilling prophecy. Maar de wind komt van voren. En ik heb al zo weinig evenwicht. Oee, wat zijn we cryptisch.

...they all run together and never make sense. but that's how we like it, and that's all we want. something to cry for, and something to hunt...

Een nieuwe job gaat gepaard met veel papperassen. En daar durven ook wel eens de nodige pasfoto's bij komen kijken. Ugh.. pasfoto's, ze deugen niet.

1. Ik sta er altijd met een geforceerde, schaapachtige glimlach op.

2. Een witte achtergrond is het saaiste wat iemand ooit heeft bedacht. Het rukt alle context weg en het maakt de print veel te tijdloos. Ok, dat zijn toevallig de vereisten voor een pasfoto. Maar niemand slaagt er nog in om zijn pasfoto's van de laatste 5 jaar in de juiste chronologische volgorde te rangschikken. En wat heb je daar dan aan?

3. Het is big fake. Niet alleen de smile, maar evengoed het opgetutte, de houding, de blik.

4. Pasfoto's zijn immens klein en de kadrage is in geen eeuwen veranderd. Wil het toch wel lukken dat ik van grote prints en een enorme groothoek hou.

5. De foto wordt genomen in een fractie van een seconde en je moet er maanden (treinabonnement), jaren (identiteitskaart) of soms zelfs hoe lang je het kan rekken (rijbewijs) op turen.

Voila. Ik herhaal: pasfoto's deugen niet. Tenzij die van een ander natuurlijk. Die zijn best amusant. Voor 15 seconden.

"They only want you when you're seventeen
When you're twenty-one
You're no fun
They take a polaroid and let you go
Say they'll let you know
So come on"



Goeie muziek kruipt overal. Zoals deze Ladytron. Een band die me werd aangeraden door een Rus en een Filippijnse. Exotisme? In de verste verte niet, Ladytron komt gewoon uit Liverpool.

De nieuwe spelling is er! (zucht) Zou iemand daar echt enthousiast over zijn? En noem mij eens één individu die de vorige aanpassingen al volledig onder de knie heeft. Martine Tanghe en andere taalbobo's tellen deze keer niet mee. Maar ok, vanaf vandaag, 1 augustus, zijn de nieuwe regels van kracht.

"Er verandert eigenlijk niet veel", zeggen ze. Tiens, waar heb ik dat nog gehoord. Niet dat ik echt tégen een nieuwe spelling ben, boycotten enzo -zoals enkele Nederlandse kranten- dat zegt mij niks. Nothing ever stays the same, is het niet?

Dus:

• tevoorschijn - te voorschijn
• paardenbloem - paardebloem
• paddenstoel - paddestoel
• vipruimte - vip-ruimte
• coauteur - co-auteur
• re-integratie - reïntegratie
• Moederdag - moederdag
• Eskimo - eskimo
• middeleeuwen - Middeleeuwen
• bullenpees - bullepees

om maar enkele aangepaste woorden te droppen. Die in het vet zijn juist!

Voilà, en nu maar hopen dat mijn post zelf niet bulkt van de erreurs.

Oh ja en nog heuglijk nieuws: MTV is jarig. De grondlegger van mijn persoonlijke zapcultuur wordt vandaag 25. Hip hip.