until the cold city wind blows it all in our face

Een nieuwe job gaat gepaard met veel papperassen. En daar durven ook wel eens de nodige pasfoto's bij komen kijken. Ugh.. pasfoto's, ze deugen niet.

1. Ik sta er altijd met een geforceerde, schaapachtige glimlach op.

2. Een witte achtergrond is het saaiste wat iemand ooit heeft bedacht. Het rukt alle context weg en het maakt de print veel te tijdloos. Ok, dat zijn toevallig de vereisten voor een pasfoto. Maar niemand slaagt er nog in om zijn pasfoto's van de laatste 5 jaar in de juiste chronologische volgorde te rangschikken. En wat heb je daar dan aan?

3. Het is big fake. Niet alleen de smile, maar evengoed het opgetutte, de houding, de blik.

4. Pasfoto's zijn immens klein en de kadrage is in geen eeuwen veranderd. Wil het toch wel lukken dat ik van grote prints en een enorme groothoek hou.

5. De foto wordt genomen in een fractie van een seconde en je moet er maanden (treinabonnement), jaren (identiteitskaart) of soms zelfs hoe lang je het kan rekken (rijbewijs) op turen.

Voila. Ik herhaal: pasfoto's deugen niet. Tenzij die van een ander natuurlijk. Die zijn best amusant. Voor 15 seconden.