until the cold city wind blows it all in our face

De beloofde woordjes over Pukkelpop...

Geniaal van de NMBS om ook dit jaar weer een koppel nachttreinen in te zetten, die de niet-kamperende festivalgangers en –gangsters in de vroege uurtjes richting comfortabel bedje boemelde. Uiteraard hadden die van de spoorwegen maar half denkwerk verricht en zat de trein zaterdagmorgen (bij het vertrek naar Kiewit) stampvol. Maar dan ook echt stámpvol. Minder dan een vierkante meter per persoon, noem het gerust een generale repetitie voor de rest van de dag.

Maar daarmee hebben we het enige minpuntje gehad, want de rest van de dag viel bijzonder goed te pruimen. Ondanks enkele regenbuien, ondanks in het rond vliegende pintjes bier en mayonaise-frieten die spijtig genoeg ook weer moesten landen. (zeer gezellig, ja)

To the point:

The Roger Sisters trotseerden het vroege uur (12.35u), riepen “Good morning! Let’s have breakfast!” en gooiden er een halfuur de betere punk/new wave/party rock tegenaan. Ow yeah!

Spijtig genoeg maar een halve prachtset kunnen meepikken van Joan as Policewoman. ‘American soul music’ benoemt ze haar muziek zelf, al moet je vooral zélf uitmaken hoe het klinkt. Nieuwsgierigen, surf eens naar Fabchannel, waar je van een snipverkouden Joan inclusief haar geestige bindteksten kan genieten. Maar wie een nummer opdraagt aan wijlen Elliott Smith, kan in mijn ogen al niet veel meer fout doen.

65 days of static wordt door de kenners regelmatig op één hoop gegooid met Mogwai en Explosions in the Sky. Beetje onterecht, vind ik. Maar de postrockers uit Sheffield konden toch boeien, al zinderen de bassen nog steeds na.

Ergens ter hoogte van de eerste regenbui stonden de Eagles of Death Metal op het hoofdpodium te rocken. Te rocken, jawel, want de band rond Jesse Hughes heeft niks met metal. Qua verwarring zaaiende groepsnamen kon de pret gisteren niet op, want Panic! At the Disco maakt hemeltergende punkmuziek en Death before Disco is pure hardcore.

Gelukkig is er dan nog Placebo. Molko, Olsdal en Hewitt kunnen intussen op automatische piloot grote massa’s inpakken, en dat was ook gisteren het geval. Brian Molko heeft onlangs zijn gestyled kapsel weggeschoren, het is eens iets anders. Tijdens de show zag ik opeens een zeer brede glimlach op zijn gezicht, en ik dacht meteen ‘wass ist loss??’ Vanmorgen las ik iets over een gevulde condoom op het podium. Now there’s an explanation.

Daft Punk sloot het festival af met een indrukwekkende lichtshow. Twee eenzame robots op het podium toverden een modderige wei om in een grote, onvermoeibare dansvloer. Sterk.

Zita Swoon en The Yeah Yeah Yeahs houden jullie nog te goed. Als ik de ronddwalende opinies in mijn hoofd wat kan ordenen, worden dat iets uitgebreidere recensies.