until the cold city wind blows it all in our face

"Een film te mijden door wie een punthoofd krijgt van monotone skapunk." Dat schrijven de critici. Nu behoor ik zonder twijfel tot die categorie, maar voor een Larry Clark film verbijt ik graag de 'pijn'.

Wassup Rockers dropt je in het wereldje van 7 latino jongeren. Ze wonen in South Central, een ghetto nabij Los Angeles, waar ze voor rockers worden uitgemaakt door zwarte hiphoppers. Het gaat er ruig aan toe en als het tegenzit, wordt er wel eens eentje van straat geschoten.

De film gaat bijzonder traag van start, maar grijpt je aandacht beet vanaf het moment dat de rondlummelende jongens beslissen om in het iets verder gelegen en poepsjieke Beverly Hills te gaan skaten. In het hol van de leeuw, zo blijkt, want in de witte buurt zit niemand te wachten op latino's (die er steevast het label 'Mexicans' krijgen opgeplakt).

Nu mag Larry Clark berucht staan om zijn seksueel expliciete scènes, in Wassup Rockers zit de meest eerlijke slaapkamer scène in lange tijd. Dat is vóór Kico door het venster wordt gegooid door de hippe, blanke youngsters uit de villa met de roze fontein.

Larry Clark opeens een sociale filmer noemen, is wat overdreven. Maar wat wel opvalt, is dat hij niet meer enkel registreert, maar onderhuids ook een ferme prik geeft.

Meer achtergrond lees je trouwens hier.