until the cold city wind blows it all in our face

Een afsluitertje voor dit (blog)jaar. Explosions in the Sky. Als dat niet toepasselijk is. Ook omdat het gewoon immens mooi is. En omdat ik dan toch mijn ticketje heb geshopt voor hun optreden in februari. *maakt vreugdedansje*

Wel, de komende dagen ben ik in Amsterdam en omstreken, jullie lezen mij terug ergens in 2007.

1. The Great XTC of Robert Carmichael
2. Crash
3. Babel
4. Me and You and Everyone We Know
5. Little Miss Sunshine

En ook nog: Don't Come Knocking, Ice Age 2, Wassup Rockers, Meurtrières, The Science of Sleep, The Woodsman, Brokeback Mountain, The Girl in the Cafe.

Er zitten 2005'ers tussen, i know, maar ik heb ze pas dit jaar gezien.

Meer visueels: fotoboeken, nog eens fotoboeken, expo's, gallerijen.. onder de indruk van fotografen Ed Templeton, Carel Van Hees, Corinne Day, William Klein, Diane Arbus, Freya Maes, Jeff Wall.

Maar behalve al dat moois, was 2006 eigenlijk ongemeen hard en ontnuchterend. Dat vind ik.

"Ik drink te veel koffie. Ik ben internetverslaafd. En ik heb nog nooit zoveel tijd gehad."

Dat is wat ik vannacht in mijn pocket boekje heb gekribbeld voor ik rond 4u uiteindelijk in slaap ben gesukkeld. Geen paniek, want ik kon uitslapen. Echt, dat is een aanrader: geen job hebben, schandalig veel dopgeld krijgen en verder zeeën van tijd. En dan maar proberen om die dan ook nog eens te vullen. Nee, niet persé met iets nuttigs nee. Maar goed, terwijl het gros van de mensen rond mij in een rat race zit, zit ik op mijn gemak. Voorlopig toch.

Er is Music for Life op tv in de voormiddag, en die gasten doen dat geweldig goed. Als ik met twee oren en een half oog Peter Van de Veire en Christophe Lambrecht volg, en met mijn ander oog de kranten lees, dan heb ik nog een half oog over waarmee ik elke morgen mijn overbuur zie zitten studeren onder zo'n knalrode bureaulamp. Alweer, denk ik dan. Gisteren zat jij daar ook. En eergisteren.

En waarschijnlijk denkt zij hetzelfde. 'Daar zit ze weer, in de zetel met de laptop op schoot, koffie binnen handbereik en de tv aan.' Mja. Eddy zegt nochtans dat ik goed bezig ben. Eddy, dat is mijn VDAB consulent. Goed bezig, dan bedoelt hij mijn sollicitatiegedrag enzo. Dus ja, zolang Eddy achter mij staat, zal het wel ok zijn. Ik vind Eddy's over het algemeen altijd heel sympathiek, maar dat is een ander verhaal.

Maar het gaat veranderen! Ik heb enorme ambities voor 2007. Echt. Maar ik ga daar niks over zeggen.

En om eens volledig van onderwerp te veranderen: deze is leuk.

Nog 11 dagen resten er van 2006. En dat is blijkbaar de ideale periode om elkaar om de oren te slaan met eindejaarslijstjes. Eh voilà, onhebbelijke gewoontes kruipen overal, ik ga ook es terugblikken. Vandaag: muziekskes!

Het zwakke geslacht, het zal wel zijn! Zeer de moeite cd'tjes het voorbije jaar van deze ladies: Joan As Police Woman (Real Life), Charlotte Gainsbourg (5:55), PJ Harvey (The Peel Sessions) en Karen O met haar Yeah Yeah Yeahs (Show Your Bones).

Het zal wel cliché zijn, maar mijn concert van het jaar was dEUS in Vorst. Festivaloptreden van het jaar dEUS op Werchter. Het was toch echt wel een beetje het jaar van Tom Barman, n'est-ce pas? Ook enorm genoten van Cat Power in de AB, Phoenix in diezelfde AB en Zita Swoon op Pukkelpop.

Redelijk wat cd'tjes gekocht dit jaar, waarvan ik er enkele eens wat meer moet gaan luisteren, als ik op andere eindejaarslijstjes mag afgaan. Als daar zijn: TV On the Radio (Return to Cookie Mountain), Archie Bronson Outfit (Derdang Derdang), Flaming Lips (At War with the Mystics) en Midlake (The Trials of Van Occupanther).

Reken ik ten slotte tot mijn lovely newbies van 2006: The Long Blondes, Tomàn, Thom Yorke (solo), Cansei de Ser Sexy, Mono en Tunng.

Ik ben de helft vergeten, denk ik. Maar goed. Om de links en myspaces bij al die groepkes te plakken heb ik weinig zin, dus googlen hé mannen. En wie durft toegeven dat hij geen enkele naam uit bovenstaand lijstje kent, die mag naar ons oudejaarsfeestje komen, ist goed?

De kerstperiode komt gevaarlijk dichtbij. En dan mag ik nog heel 0110, tolerant en ruimdenkend (proberen te) zijn, die opgeknoopte kerstmannen aan gevels en ramen zijn er toch telkens weer een tikkeltje teveel aan. Die zijn nu toch echt lelijk, of wat? Soit, er is een petitie. (via)

Is hier dan ook hoog in rotatie momenteel: 'Christmas is Cancelled' van The Long Blondes. Fijn, fijn groepje!

Een amusant jaaroverzicht zat vanmorgen in het Reyerscomplex. Of 2006 bekeken door Focus Knack's man van het jaar is ook de moeite. Verder zeg ik daar niks over, kill your darlings en over-exposure enzo. Maar Faithless is écht crimineel slecht. Eindelijk, iemand.

Morgen is het sportgala op Eén. *oefent alvast een boze blik*. Ah, en voor muzikaal gelijkgestemden (knoert van een woord), morgen niet te missen: Het Uur van de Wolf, met Anthony & The Johnsons, CocoRosie en Devendra Banhart!

Knallhart: net als de titel doet vermoeden. Miriam -een spermaspons (zoals de cool kids zouden zeggen)- en haar puberende zoon verhuizen naar een troosteloze Berlijnse wijk. Michael (de zoon) leert de regels van de straat kennen, en dat is geen lachertje. Film doet thematisch een beetje denken aan Maria Full of Grace, en heeft dezelfde vuistkracht als Lilja 4-ever. Aanrader voor wie gelooft in de maakbaarheid van de samenleving, en in Supernanny en zo.

Brick: misdaadfilm slash tienerdrama slash film noir, en dat met Tarantino trekjes. Brick begint met het lijk van een tienermeisje, Emily, dat ligt te ontbinden langs een verlaten beekje. Ex-vriendje Brendan vindt haar en start met een partner-in-crime een hoogstpersoonlijk detectiveonderzoek. Film van een debutant dan nog wel, Rian Johnson.

The Secret Life of Words: wie My Life Without Me gezien heeft, gaat deze ook kunnen smaken. Ahja, zelfde regisseur (Isabel Coixet), zelfde sterke actrice (Sarah Polley), zelfde thematiek (de liefde tussen twee onbekenden) en dezelfde ‘waauw’. Maar toch een andere film, dus kijken!

Borat: Tja. Marginaal. Soms ontnuchterend pijnlijk. Denigrerend vanuit alle hoeken. Soms nogal gevaarlijk laag bij de grond. Maar Oh Zo Grappig. Soms toch.

Babel: het script door Guillermo Arriaga en de regie door Alejandro Gonzáles Iñárritu. Ik verafgood dat duo zo ongeveer, zegt dat genoeg? Net als in hun vorige, Amores Perros en 21 Grams, zijn de verhaallijnen gekruist en volgt een niet zo happy botsing. Verbitterd koppel in de woestijn, pijnlijk eenzaam tienermeisje in een wereld vol hi-tech communicatie, machtsgeile politiemannen versus ontredderde, doodeerlijke immigrante,…

Ik heb er nog gezien, maar die waren zo goed dat ik ze al vergeten ben!

-Dictafoons zijn voor watjes, straks oldskool interviewen.

-En een witte rand rond een foto is bourgeois, says Richard Billingham. Onthouden.

-Zou Yves een goeie nachtrust gehad hebben? Update: niet dus.

-De komende dagen werk ik mijn filmlijstje af. Als iemand mij zoekt: Sphinx, Studio Skoop, Actor's Studio, of languit in de zetel. Cheers!

... en toen wou Grace nog eens aan het template prutsen, en was alles weer weg. *zucht*

Er staat nieuw werk op de Banksy website. Dat perfectie niet bestaat, ja. Het is waar. En alles is zo dubbel tegenwoordig. Hoe gaat het met mijn zwijgzame bloglezertjes? Ik ben enorm in de war. Maar dat is daarom niet slecht.

Het is seniorenweek. Bij deze een warme oproep om ze allemaal eens flink in de bloemetjes te zetten. Als ze dat garderobe-gewijs al niet zelf doen. Zou dat in 2050 nog bestaan, die geweldige bomma-bloemetjesjurken?

Ik heb mijn bijdrage al geleverd door gisteren ostentatief te blijven zitten toen er zo'n wankel vrouwtje de tram binnensukkelde. Oh, so evil.

De foto is van Charlotte Lybeer, een jonge fotografe. In CC Hasselt te zien, wanna go!

Deze foto, is het iets? Of lijkt het er echt niet op? Wat denken jullie? Feedback needed!

Phoenix is een Franse band, maar de Fransen zijn er niet wild van. Wij Belgen lusten ze wél, bij het ontbijt (opstaan met softpop) , als vieruurtje (die zoete melodieën) , of als een pittige hoofdschotel (ritme! beats! feest!). Phoenix was in Brussel gisteren, en dat we daar veel te lang hebben op moeten wachten, maakte een lichtjes uitzinnig publiek al snel duidelijk.

De boodschap is overgekomen. Amper een kwartier moet het geduurd hebben voor de zaal ontplofte. In I’m an actor bouwde Phoenix tot tweemaal toe een minuut stilte in, die moeiteloos werd gevuld door een enthousiast schreeuwend publiek. Frontman Thomas Mars was toen al onder de indruk. Hitje Everything is everything volgde en daarmee was de toon gezet. Eén groot feest daar in de Ancienne Belgique.

Geen overuren op het podium, de Franse jongens tekenden voor 80 intense minuten aanstekelijke pop. Een strakke set -vooral geput uit hun laatste album It’s never been like that - waaruit de aandacht geen moment verslapte. Tijdens het instrumentale North ging Mars languit op het podium liggen genieten en in de bisronde (met een akoestisch Playground Love) doorkruiste hij de helft van de zaal en bracht slotnummer Napoleon Says tussen de springende mensenmassa door.

Phoenix’ plaatjes zijn ideaal voor lome (zomer)avonden. Frisse sound, licht verteerbaar en je wordt er bijzonder goedgemutst van. Maar als het plaatje over is, lijkt een dikke waas van melancholie je in zijn greep te krijgen. Gisteren een zwoele maandagavond. Vandaag een druilerige dinsdagmorgen. Mmm :-)

En daar ben ik weer... Mijn blogfrequentie is hevig aan het schommelen, en toch komen hier nog dagelijks bezoekertjes over de vloer. Fijn! Ik doe mijn best om regelmatig iets neer te tikken, al hangt dat vooral af van a) de goesting om voor de pc te hangen -dat valt nogal mee- , b) de vraag: heb ik eigenlijk wel iets interessants te vertellen? -als ik de posts van andere bloggers bekijk, ligt de lat niet al te hoog, dus ook daar no worries - , en c) de gedachte: zou ik niet beter iets nuttigs doen -strijken ofzo, hoewel het nut daarvan mij wel eens durft te ontsnappen..

Voorbije week stond ik mij op de bovenste verdieping van een shoppingcenter in Frankrijk enorm te ergeren aan het vrouwelijk gegil van een groep overgevlogen Britse Kooks-fans die tijdens een mini-festivalletje al 3 bands van tevoren leken te gaan flauwvallen bij elke kwartdraai van een mannelijke figuur op het podium. Ugh.

Nog geen halfuur later stond ik tussen diezelfde individuen aan te schuiven voor een toiletbreak, en hmmm... heb ik mezelf al vervloekt omdat ik toen geen fototoestel bij de hand had. De perfect foto voor mijn neus, en ik stond daar gewoon met een volle blaas. Setting: een paar felle tl-lampen, grijze muren vol concertposters, een lavabo gevuld met (half)lege drankbekertjes en nog nasmeulende sigaretten, en 6 tienermeisjes in hun hipste outfit, een breezer in de ene hand en een gsm in de andere. Verdomme toch.

Oh en de concerten: Mumm-Ra: redelijk wisselvallig en zeer verleidelijk om op een hoop te smijten met bandjes als Futureheads, Hard-Fi, Kaiser Chiefs, The Bravery,... Dan Boy Kill Boy, nog zo eentje, al had deze wel een sound .. niet meteen een eigen sound (Maxïmo Park, nee?), maar toch een sound. Spinto Band kwam ongelooflijk rommelig over, al blijft 'Oh Mandy' een super song. En The Kooks zijn al een eeuwigheid op tour, de routine spatte eraf.

Maar het was leuk en we hebben ons goed geamuseerd! En daar draait het toch om tegenwoordig? Geen realityreeks of afvalrace op de televisie waar diegene die de wedstrijd moet verlaten uitbarst in een scheldtirade of bekent dat hij toch zo graag had willen winnen. Nee, ze vinden het allemaal goed zo en ze hebben zich toch geweldig geamuseerd. Nog iemand die dat zo irritant vindt?

Ik hoor het Justine Henin nog niet zeggen.. "Ik zie hier een titel aan mijn neus voorbij gaan, maar het was toch plezant." En Sportweekend slaagde er weer eens in om eerst iets over het veldrijden te lullen en pas dan naar die gewonnen Masters te switchen. De dag ervoor kreeg Clijsters' verschijning op het spelersfeestje ook al voorrang op Henins doorstoot naar de finale. Argh ja, ik kan er niet tegen!! Gelukkig is er nog Hugo Camps "Niet Eddy Merckx, maar Justine Henin is de echte kannibaal". Eat that!

For all those feeling a bit blue today!

Ik heb mijn soundtrack voor de komende winter beet! Of althans een dikke kanshebber. Tunng is de naam en ze doen iets wondermoois met gitaren, samples en stemmetjes. Net op tijd. 1 november vandaag en ik merkte zowaar een mini-winterprikje! Vorige week zat ik nog op een terrasje. Kl*te winteruur ook.

Last.fm heeft nog maar eens een stevige opknapbeurt gekregen, I like! Nieuw snufje: een concertkalender op basis van je muziekkeuze, en die is ongelooflijk.. moordend. But I like! Voor last.fm'ers, ik heb een Add-button .. you know what to do ;)

En de boekenbeurs is een wellnessboetiek, kookcursus en kinderleespark geworden. Maar ik heb toch maar mooi een boek van Jeff Wall gekocht! Yeah!

In de never ending soap "Ik zoek een job en ik vind er geen": de FAQ's!

-En heb je al een job? -Nope
-En ben je wel intensief op zoek? -Ehm jaja
-Toch raar dat het niet lukt. Misschien ben je te kieskeurig? -Mmm..
-En heb je die ene vacature gezien, is dat niks voor jou? -Sure, heb ik op gereageerd.
-Oh, en die andere waar ik sms'je heb over gestuurd? -Ja, die had ik zelf ook al gezien hoor.
-'t Is nu toch wel al een tijdje dat je werk zoekt he? -Das waar, ja.
-Heb je dan geen spijt dat je gestopt bent met die andere job? -Nee, ik zou die beslissing opnieuw maken.
-En lukt dat dan met de huishuur? - Ja, dat lukt. En als het niet meer lukt, dan ben jij de eerste bij wie ik kom bedelen. Goed?

Aaaaaaaaaaaah, kookpunt bijna bereikt.

Balthazar. Kortrijk. Westtalent. Rock Rally. EP'tje. Uitchecken!!

Zyed (17) en Bouna (15), de Franse jongens die een jaar geleden in een elektriciteitsgenerator vluchtten toen de politie hen achtervolgde. Om niks. Geëlektrocuteerd en verkoold. Iets later stonden de Parijse buitenwijken in brand. En in de dagen erna waren er fikse rellen verspreid over La Douce France.

Ze zeggen dat er veel verandert in een jaar tijd...

24.10. Sparklehorse, AB Brussel
02.11. Tomàn, Vooruit Gent
04.11. Cat Power, AB Brussel
05.11. Sufjan Stevens, Vooruit Gent
09.11. Under Byen, AB Brussel
10.11. Guillemots, Inrock festival Lille
12.11. TV on the Radio, AB Brussel
13.11. Phoenix, AB Brussel
18.11. Midlake - Yo la Tengo, AB Brussel
22.11. The Spinto Band, Vooruit Gent
22.11. Joan as Police Woman, Botanique Brussel
23.11. Stuart A. Staples, Vooruit Gent
30.11. Kaizers Orchestra, Handelsbeurs Gent
10.12. Sophia, Vooruit Gent

Tonight I'll show you how dreams are prepared.
Love, friendships, relationships ... and all those ships.

Dreams. In de mailbox vandaag: een oud-klasgenoot die "met heimwee terugdenkt aan onze tijd op Artevelde, en aan de dromen die we allemaal hadden". En of we het ook zo hard vonden om aan de bak te komen in de journalistieke wereld. De mail liep binnen op het moment dat ik mezelf weer eens aan het verdrinken was in oeverloos gezwets over mezelf. Druk sollicitatiebrieven en bijpassende artikels aan het neertikken dus. Wat een timing, Pieter, dankjewel.

Nog fijner is het om op oude artikels van mezelf te botsen. Ik was toen nóg jonger en onervarener. Stel je voor. En dat het allemaal nogal vlotjes geschreven was. En dat ik dat nu precies niet meer zou kunnen. Tiens. Ben ik het dan kwijt of zijn ze mij klein aan het krijgen?

De quote bovenaan komt uit Science of Sleep, de nieuwe van regisseur Michel Gondry. Met Gael García Bernal en Charlotte Gainsbourg. Die is 100 keer beter dan die overrated Thank you for smoking. Eh voilà, ik heb gezegd voor vandaag.

Tom Barman is geen "politoloog", zoals hij het zelf zegt in het interview. Nog één keertje en dan terug naar de muziek. Het Nederlandse programma Who's Next nam maandag de krantenkoppen door met de initiatiefnemer van 0110. Hier klikken!

(link via pocket revolution)

De lagere school: nieuwjaarsbrieven schrijven. Zorgvuldig en in het mooiste handschrift een prefab brief overpennen. Opgelucht aan de laatste regel beginnen en je dan vergissen van jaartal. Uw liefste kapoen. 1 januari 1989. Oei nee, 1990 moest dat zijn. Boze blik van de juf en herbeginnen. Tipp-Ex of de blauwe balpengommen waren verbannen, een nieuwjaarsbrief moest netjes zijn. Ai ai ai.

Meer dan tien jaar later en ik heb flashbacks. Een formuliertje invullen, een envelop schrijven, een klantendienst opbellen,... echt élke keer slaag ik erin om het foute (mijn oude) adres in te vullen. Om gek van te worden. Gelukkig geen boze juf deze keer, maar veel roller correcters én de backspace-toets natuurlijk.

Evolution, baby!

Ik klets hier een paar foto's neer uit de oogst van de dag. De wannabe-chefs hiernaast staan wekelijks een potje bijeen te koken terwijl wij een verdieping hoger de chemische producten in de donkere kamer te lijf gaan. De geur van fixeer vermengd met tongfilets, niet te onderschatten. Trouwens, het stinkt in Aalst: + 9 %

De sympathieke kids hieronder komen uit het Gentse, my new hometown. Daar was het feest: - 1,5 %

En Patrick Janssens, geef die mens een standbeeld. Heel de rit uitgekeken zonder zakdoek deze keer.

Morgen verkiezingen. Ik stem in een gemeente waar ik net uit ben verhuisd, waar al meer dan 30 jaar dezelfde burgemeester de plak zwaait, waar er uit 3 lijsten te kiezen valt. Een slaapgemeente waar de inwoners ontevreden zijn over het beleid. Althans, dat zegt het buurtonderzoek. En iedereen die ik hier ken eigenlijk ook. Benieuwd hoe dat gaat uitdraaien.

De rest van Vlaanderen kiest ook natuurlijk. Ik hou m'n hart vast. Ik wil er vandaag iets over bloggen, omdat ik er morgen of maandag geen zin ga in hebben. Meer dan een 'godverdomme' of een 'oef' zal er ook niet uitkomen. Ik hang nu al laag bij de grond, valt het op? Ik heb geen zin om morgen verdwaasd naar die tv te zitten kijken, ik heb geen zin om de komende dagen koppen tellend over straat te lopen (1, 2, 3, VB'er), ik wil er niet over nadenken waarom.

Rewind naar vorig weekend? 0110 in het stemhokje, pretty please?

Gisteren met een meisje gesproken die wel graag naar 0110 was geweest, maar dat kon niet door haar geloof. De Ramadan valt niet te verzoenen met muziek, zei ze. Stof om over na te denken.

Beetje raar om dit in dezelfde post te gooien, maar goed: alles loopt redelijk op wieltjes in ons nieuw appartement! Al de administratieve rotzooi is stilaan geregeld. Nog wat handtekeningen hier en daar, en als niemand ons in 't zak zet, ben ik in no time weer deel van de tv-kijkende, surfende massa met elektriciteit, water, gas enzo. Komende dagen gooien we er een laag verf tegenaan. Nog een meubeltje hier en daar en dan zijn we stilaan settled. Ongeveer toch.

Binnenkort allemaal welkom in 9000.

De verhuis is officieel gestart! Het wordt hier de komende tijd dan ook een beetje stiller. Maar ik kom terug, in full force, vanuit een nieuwe uitvalsbasis, sooner or later!

Nog even dit: "Perhaps we should have smoked the salmon first" vind ik nu eens een onwaarschijnlijk fijne titel. Heeft iemand het album al in de oren? Is-ie goed?

Die truc met het televisiestiftje doe ik eigenlijk al langer dan ik mij kan herinneren, maar echt doeltreffend werkt dat aan deze kant toch niet. Ik mag al tevreden zijn als ik 5 procent gezien heb van wat ik de week tevoren heb aangeduid. En videocassettes, dat is zeker hopeloos. Goed mogelijk dat ik nog tapes heb liggen van een Terzake met Walter Zinzen of een Frank Focketeyn als de pappie. 'Nog kijken' plakt daar dan een verrimpeld post-itje op.

Maar we blijven proberen, en daarom voor komende week dit:

• Onder het motto "een goeie film is de tweede (derde, vierde) keer nóg beter" kijk ik uit naar: The Straight Story(Canvas, vrijdag), Historias minimas (Nederland 2, zaterdag), Goodbye, Lenin (Duitsland 1, dinsdag) en Lost in Translation (Canvas, woensdag)
• Friday Night with Jonathan Ross (BBC, vrijdag), Born in the USSR: 21 Up (Canvas, dinsdag)
• Tragger Hippy (Kanaal Twee, woensdag), Jiskefet -de afgelopen jaren (Nederland 3, woensdag) en The IT-Crowd (Canvas, dinsdag)
• En buiten categorie: Stanley's Route (VT4, maandag) -want echt énorm curieus naar ons Damienne- en uiteraard Wittekerke (VTM, dinsdag en donderdag) -reddingsboei in hectische weken.

Als ik iets vergeet?

Vanavond nog eens naar de les geslenterd. Met deze foto als matig resultaat. De goesting is er momenteel een beetje af hier. Elke week een opdracht en de onmogelijke taak om rolletjes vol te schieten met fijn materiaal... het begint een beetje te vervelen. Gericht zoeken naar een target, moi je n'aime pas. Ik loop echt gewoon liefst door onbekende straten in de stad, om dan toevallig iets of iemand tegen het lijf te lopen, de moeite waard om een paar snapshots te nemen. Of helemaal niet te fotograferen, en gewoon een beetje ronddwalen.

Als ik geen tijd of zin heb om foto's zelf af te drukken, als ik te lui ben om naar de fotograaf te lopen en uit te leggen wat ik juist verwacht, of als ik toevallig in de buurt ben en geen al te belangrijke fotorolletjes op zak heb, spring ik al eens binnen bij Kruidvat, Hema of andere ketens die er prat op gaan óók perfecte prints te kunnen maken.

Altijd met een bang hartje dus, en al voorbereid op pure ontgoocheling bij het resultaat. Al durft er soms een onverwacht fijn fotootje uit te komen. Zoals deze. Fletse kleuren en toch sfeervol.

Europäischer Monat der Fotografie 2006. Mijn tong plooit al dubbel als ik er nog maar aan denk het te moeten uitspreken. Gelukkig staat fotografie los van taal. Iemand zin in een citytrip Berlijn?

Vanochtend tijdens de ochtendfile weer iets bijgeleerd via de grote Peter van de Radio: mensen die in een vliegtuig tégen de richting in zitten, verkleinen het risico om gehavend uit een onstuimige vlucht of noodlanding te komen. En nog iets: als er tijdens een naderende vliegtuigcrash wordt aangeraden om het hoofd tussen de benen te steken, heeft dat niks te maken met overlevingskansen. Maar het maakt het wel makkelijker om je achteraf te identificeren aan de hand van je gebit!

Zalig toch. Wat zou een mens zijn zonder ochtendradio?

Geweldig weekend tot nu toe. Een muisstille handelsbeurs voor een impressionante Joan. En een hyperenthousiaste Spiroudome voor 2 kleine vechtjassen. Maandag start mijn laatste interimweek tussen de plaatjes en dvd'tjes. Voorbije week ontdekt dat ik een instant collega ben van Sutrastore's drummer. Binnenkort opklimmen van webredacteur naar eindredacteur reportages. Spijtig genoeg enkel buiten de werkuren. Och ja, we'll be fine. Voor nu: happy happy happy!

Nog even en mijn mp3-speler vertoont roestplekken. Ergens ter hoogte van Midlake; een groepje uit Denton, Texas. Zwerft dan ook al dágen door mijn hoofd, de lyric "whenever I was a child I wondered what if my name had changed into something more productive like Roscoe". Deze zomer nog op Pukkelpop gespot, midden november in de AB, maaaar enkele dagen ervoor ook op het onweerstaanbare Festival des Inrocks in L'aéronef. Samen met o.a. The Kooks, The Spinto Band en The Guillemots. (Max, j'arrive!)

Op zondag onderneem ik meestal een poging om in te halen wat ik in de loop van de week door tijdsgebrek van mijn "to do-lijstjes" heb geschrapt. Daar durven wel eens dingen tussen zitten à la:

• dat opiniestuk in de krant van dinsdag beetje grondiger doornemen
• die 12 weblinks die ik bijeen heb gescharreld eens een beurt geven
• boekskes die ik heb gekocht bij de krantenboer ook eens effectief openslaan
• post sorteren in 3 stapeltjes: "brol", "tiens, heb ik daar nu nog altijd een abonnement op" en "aha, eindelijk!"

Veel lettertjes dus. Allemaal om snelsnel te screenen, diagonaal door te nemen, of beginnen te lezen en daarna weer opzij leggen omdat het volgende in de rij toch wat interessanter lijkt. En omdat het vooruit moet gaan. We zijn de zap-generatie for a reason.

Maar er is er eentje waarin ik ben blijven plakken, dat ik in één ruk heb gelezen, en dan nog eens opnieuw: het voorwoord dat Phara de Aguirre schreef voor het boek van Frieda Joris. Ze gaat van start met: "Er zijn twee soorten dagen. Dagen die ik wil onthouden en dagen die ik niet zal vergeten." Over de borstkanker die bij haar werd vastgesteld.

Ik ben geen fan van bekende koppen die vertellen over hun kanker, hun scheiding, hun villa, hun bastaardzoon of weet ik veel wat. Maar ik ben wel fan van een sterke, vlotte tekst. En dat was er zo één. Volgende keer een volledig boek, Phara?

In de aanloop naar 0110 haalt Artsen Zonder Grenzen een affiche uit 1991 van onder het stof.

Minder dan een maand, people! Begin almaar eens grondig na te denken. Of waag jullie ook eventjes aan "puberaal gedrag" à la Kristien Hemmerechts! Daarvan kruipt mijn sympathie voor mevrouw de schrijfster weer een tikkeltje uit het dal.

• Er krijgt er eentje billenkoek vanavond. De betere thrillers blinken uit zonder belabberde soundtracks. Too much is too much, Van Gils.
• In het nieuws getuigt een bendelid van de neonazigroep. Faroek Özgünes nam het interview af. Respect.
• Nog 7 dagen en een merkverslaafde Brit houdt vuurtje stook. Al zijn merkproducten, van Adidas over l'Oréal tot Apple, ze gaan allemaal de brandstapel op. Engeland is lichtjes in de ban van deze prettig gestoorde man, wij volgen op zijn blog.

Over the Hedge. Nederlandstalige versie met de stemmen van Stany Crets, Tom Van Dijck, Sven De Ridder, Els De Schepper, Katerine. Version francophone avec les voix de Clovis Cornillac, Laurent Gerra, Jérôme Pauwels, Michel Vigne, Jenifer. Er groeit een dikke, hoge haag dwars door ons land, me dunkt. En waarom is Selon Charlie (nieuwe film met o.a. Benoît Poelvoorde) in geen enkele Vlaamse bioscoop te bespeuren? Ook snel voorbij geraasd deze week: het nieuws dat filmmaker Rémy Belvaux onverwacht is overleden.

"20 years asleep before we sleep forever" (Stars)

Sprak Dietmar Ecker van het pr-bureau:
"We begrijpen dat het verhaal van Natascha mensen wereldwijd interesseert. Natascha is een fenomeen. Daarom hebben we voor haar eerste interview een medium gekozen dat mensen overal in de wereld kan bereiken. Maar de topprioriteit blijft Natascha zelf. We moeten haar beschermen."

Zeer originele opvatting van 'beschermen' heeft die mens.
Morgen het eerste interview voor televisie. De Oostenrijke openbare omroep krijgt het gratis. Ze heeft intussen de rechten wel al verkocht aan RTL voor een slordige 200.000 euro. Daarna volgt een tabloid, een tijdschrift, ... De plannen voor een film en een boek zijn ook volop aan het rijpen.

Topprioriteit blijft Natascha zelf...
Tuurlijk.

Net gehoord op de radio: er komt prettig najaarsweer aan komende week. Tiens, als iemand sneeuwbuien had aangekondigd, ik zou het óók geloven. Wat krijgen we nog vanaf morgen: een nieuw televisieseizoen! Al ben ik nog hard op zoek wat er precies zo 'nieuw' aan is. Man bijt hond en Tragger Hippy hou ik zeker in de gaten, en intussen blijven hopen dat die herhalingen van Kijk eens op de Doos er effectief doorkomen.

"Nothing on the tv, nothing on the radio that means that much to me ... nothing on the tv, nothing on the radio that i can believe in" (America, Razorlight)

Nu wil ik gerust een halfuur aanschuiven voor een abonnement - ik doe soms niks liever dan uren nutteloos doorbrengen, rondturen, mensen observeren die mensen observeren (vooral dat!) - maar als er iemand in de rij staat die er niets beters op weet te vinden dan haar wachttijd te vullen met oeverloos gemekker, en dat dan nog binnen mijn gehoorsafstand .. dan krimpt mijn geduld ineen. Arff!

Dan maar gecrasht in een bioscoopzetel om een kleine twee uur later United 93 hetzelfde te zien doen ergens in het groen van Pennsylvania. Nu sta ik waarschijnlijk redelijk geïsoleerd met die mening, maar die telefoontjes naar het thuisfront door paniekerige passagiers die hun einde zien naderen.. ik snap dat echt niet. Genre "Zeg mama dat ik van haar hou" en "mijn testament zit in de kluis, de code is xxxx" (humor van de scenaristen?), het zijn weinig flatterende momenten in de film. Geen idee hoe ik zelf zou reageren op zo'n moment, maar een belletje plegen lijkt mij echt wel het laatste. Raar?

Als iemand deze Canadezen voor een concert naar Belgenland kan halen.. ik ben u nu al enorm dankbaar!

Hét moment van de dag was toen de leverancier zijn Pink Playstations aan ons probeerde te verpatsen. "Iedere hippe jongere wil toch zo'n roos exemplaar in huis!" Verdachte blikken in mijn richting... Ofwel ben ik niet hip, ofwel was die man enorm fout bezig. Het enthousiasme van mijn collega's kelderde mee. Oef. We bestellen een minimum van die nieuwe prulletjes en daarmee basta. Op naar het volgend item.

Wie zich zou afvragen of ik intussen in de sales ben gestapt, geen paniek. Het is maar een interimjobje.

Morgen komen de mannen van de record labels. Benieuwd of de releases daar ook zo lachwekkend zullen zijn.

Enfin ja, als er toch iemand interesse zou hebben, Pink Playstations liggen binnen een dikke maand in de shops. Wel opgepast voor de exclusieve extra's van zangeres -just like a pill, you keep making me ill- Pink! Ha!

Jippie, haasje over. Vanaf morgen weer wat minder nachtrust. En als het goed afloopt, binnenkort cheeren in Charleroi. Fingers crossed, want ik heb geen 53 euro betaald om een B-ploeg te zien .. ehm .. winnen?

Ting ting ting ting. Er komt in de verte zo'n wagentje aanrijden. Het heeft een bord met letters op zijn dak staan, en het rijdt enorm traag. Rara, wat is het? Ik dacht eerst aan de rijschool, omdat ik hier een dik jaar geleden ook nog rondjes ben komen rijden. Maar dat klopt niet met dat ge-ting-ting-ting. Ik probeer te focussen op die letters. Ah! Er stond dus "Consumptieijs". Wat had ik gelezen? "Champignonsoep". Nu zijn er een paar mogelijkheden...

a) Er is iets fout met mijn ogen, of mijn hersenen. Hoogstwaarschijnlijk ligt er gewoon een dikke, foute kronkel tussen ogen én hersenen. Die heeft mij nog al parten gespeeld, vrees ik.
b) Frank Deboosere, doe iets!! Voor ik ook nog begin te smachten naar hutsepot, witloof met kaassaus en andere winterpret.
c) Mijn groeiende verslaving aan champignons loopt een beetje uit de hand.
d) 't Is een vermoeiende week geweest voor iedereen?

Het is vrijdagavond. Eén been in het weekend. De grote mensen liggen met de voeten omhoog in de zetel. En het jonge grut leeft zich uit in discotheken of op verzopen festivalweides (dag broertje!). Een doodgewoon weekend waarschijnlijk. Maar goed, hier lijkt er toch vanalles te bewegen dat tot voor kort nog stevig vastzat.

Mijn vriendjes en vriendinnetjes zijn grote stappen aan het zetten en raar genoeg komt het vanavond allemaal samen. Of althans, het komt mij vanavond allemaal ter oren. Eentje gaat zeer binnenkort samenwonen, een ander zit verwikkeld in een relatiecrisis. Eentje heeft eindelijk groen licht gekregen voor een opleiding, en een andere denkt eraan om een droomjob op te geven. Ik heb zelfs de woorden "kindjes" en "trouwen" horen passeren daarstraks. Zelf zit ik ook een beetje te sukkelen tegenwoordig, maar we spartelen ons erdoor.

Strange. We worden groot. En of het allemaal nog een beetje meevalt?

"Een film te mijden door wie een punthoofd krijgt van monotone skapunk." Dat schrijven de critici. Nu behoor ik zonder twijfel tot die categorie, maar voor een Larry Clark film verbijt ik graag de 'pijn'.

Wassup Rockers dropt je in het wereldje van 7 latino jongeren. Ze wonen in South Central, een ghetto nabij Los Angeles, waar ze voor rockers worden uitgemaakt door zwarte hiphoppers. Het gaat er ruig aan toe en als het tegenzit, wordt er wel eens eentje van straat geschoten.

De film gaat bijzonder traag van start, maar grijpt je aandacht beet vanaf het moment dat de rondlummelende jongens beslissen om in het iets verder gelegen en poepsjieke Beverly Hills te gaan skaten. In het hol van de leeuw, zo blijkt, want in de witte buurt zit niemand te wachten op latino's (die er steevast het label 'Mexicans' krijgen opgeplakt).

Nu mag Larry Clark berucht staan om zijn seksueel expliciete scènes, in Wassup Rockers zit de meest eerlijke slaapkamer scène in lange tijd. Dat is vóór Kico door het venster wordt gegooid door de hippe, blanke youngsters uit de villa met de roze fontein.

Larry Clark opeens een sociale filmer noemen, is wat overdreven. Maar wat wel opvalt, is dat hij niet meer enkel registreert, maar onderhuids ook een ferme prik geeft.

Meer achtergrond lees je trouwens hier.

Aha glorious day! Het is pas 9 am en ik heb mijn ergste vijand al uitgeschakeld: de mug die mij 3 nachten mateloos heeft geïrriteerd. Alleen maar fijne post ontvangen (een concertticket, een terugbetaling en een Roma-nieuwsbrief) én mijn bankrekening is weer bij zijn positieven gekomen. Geen verplichtingen vandaag! Als de zon een beetje wou meewerken, zat ik straks met een cocktail in de tuin. Maar het ziet ernaar uit dat een middagje cinema iets waarschijnlijker is. Wassup over there?

Ik mis DENG! Ik wil weer in een lachsalvo uitbarsten op een onverklaarbaar moment. Ik wil die onthullende artikels terug. Ik smacht naar een interview met eens andere koek dan de mannen van Woestijnvis, of de clowns van het TOTZ-circus. Ik wil weten hoe het afloopt met Kim en Dehouslaken (al spreekt dat voor zich), maar ik wil het zien, lezen, ik wil schaterlachen. Ik weiger om die Humo rip-off van Deng Herald grappig te vinden! Na Mao Magazine kwam Deng. Hier mag het niet stoppen, pleaaaaase. Bring it back. Iemand, doe iets.

Schrap dat laatste maar. Ik kom er niet aan toe en het zijn intussen vijgen na Pasen. Maar er komen nog kansen genoeg om eens een stukje opinie neer te schrijven, want mijn concertkalender voor het najaar dikt aan. Joan as Policewoman komt naar de Handelsbeurs, en wel zeer binnenkort! Grijpen die kans.

Dit begint meer en meer op een muziekblog te lijken, hebben stemmen mij ingefluisterd. 't Is nog waar ook. Ik probeer lichtjes van koers te veranderen, maar ik kan niks beloven.

De beloofde woordjes over Pukkelpop...

Geniaal van de NMBS om ook dit jaar weer een koppel nachttreinen in te zetten, die de niet-kamperende festivalgangers en –gangsters in de vroege uurtjes richting comfortabel bedje boemelde. Uiteraard hadden die van de spoorwegen maar half denkwerk verricht en zat de trein zaterdagmorgen (bij het vertrek naar Kiewit) stampvol. Maar dan ook echt stámpvol. Minder dan een vierkante meter per persoon, noem het gerust een generale repetitie voor de rest van de dag.

Maar daarmee hebben we het enige minpuntje gehad, want de rest van de dag viel bijzonder goed te pruimen. Ondanks enkele regenbuien, ondanks in het rond vliegende pintjes bier en mayonaise-frieten die spijtig genoeg ook weer moesten landen. (zeer gezellig, ja)

To the point:

The Roger Sisters trotseerden het vroege uur (12.35u), riepen “Good morning! Let’s have breakfast!” en gooiden er een halfuur de betere punk/new wave/party rock tegenaan. Ow yeah!

Spijtig genoeg maar een halve prachtset kunnen meepikken van Joan as Policewoman. ‘American soul music’ benoemt ze haar muziek zelf, al moet je vooral zélf uitmaken hoe het klinkt. Nieuwsgierigen, surf eens naar Fabchannel, waar je van een snipverkouden Joan inclusief haar geestige bindteksten kan genieten. Maar wie een nummer opdraagt aan wijlen Elliott Smith, kan in mijn ogen al niet veel meer fout doen.

65 days of static wordt door de kenners regelmatig op één hoop gegooid met Mogwai en Explosions in the Sky. Beetje onterecht, vind ik. Maar de postrockers uit Sheffield konden toch boeien, al zinderen de bassen nog steeds na.

Ergens ter hoogte van de eerste regenbui stonden de Eagles of Death Metal op het hoofdpodium te rocken. Te rocken, jawel, want de band rond Jesse Hughes heeft niks met metal. Qua verwarring zaaiende groepsnamen kon de pret gisteren niet op, want Panic! At the Disco maakt hemeltergende punkmuziek en Death before Disco is pure hardcore.

Gelukkig is er dan nog Placebo. Molko, Olsdal en Hewitt kunnen intussen op automatische piloot grote massa’s inpakken, en dat was ook gisteren het geval. Brian Molko heeft onlangs zijn gestyled kapsel weggeschoren, het is eens iets anders. Tijdens de show zag ik opeens een zeer brede glimlach op zijn gezicht, en ik dacht meteen ‘wass ist loss??’ Vanmorgen las ik iets over een gevulde condoom op het podium. Now there’s an explanation.

Daft Punk sloot het festival af met een indrukwekkende lichtshow. Twee eenzame robots op het podium toverden een modderige wei om in een grote, onvermoeibare dansvloer. Sterk.

Zita Swoon en The Yeah Yeah Yeahs houden jullie nog te goed. Als ik de ronddwalende opinies in mijn hoofd wat kan ordenen, worden dat iets uitgebreidere recensies.

Morgen een dagtrip naar Kiewit. Als het even mag, graag een zonnetje! En als de goesting er is, volgt er hier een verslagje in de komende dagen. Waar is de tijd dat ik verwoed recensies schreef van alles wat nog maar in de buurt kwam van een concert?

We testen een nieuwe tactiek uit morgen: mezelf verplichten de marquee eens uit te komen, om te sprinten naar de club, te vertragen ter hoogte van het wablief stage en dan uithijgen voor de main stage. En dan zo snel mogelijk terug naar de marquee. En weer sprinten tot de club, eens loeren op de wablief stage ...

Het parcours loopt langs Fence, Gang Gang Dance, Midlake, The Rogers Sisters, 65 Days of Static, Joan As Police Woman, Yonderboi, !!!, Zita Swoon, Alice Russell, Hitch, Arctic Monkeys, Yeah Yeah Yeahs, Hot Chip, Placebo, Goose, Broken Social Scene, Belle and Sebastian, Think of One en Daft Punk.

Ja, dat is veel hooi op de vork. Maar liever hooi dan modder, want die zou mijn doorkomsttijden nog eens flink in de war kunnen sturen. Ah Chokri, wat doe je ons aan!

Awoert! Hoe lang duurt het nog voor we de nationale voetbalploeg zullen uitjouwen en bekogelen met rotte eieren? 0-0 tegen Kazachstan is weinig flatterend. Wanneer komen de lokale voorzitters à la Balthazar Boma in opstand? Want tennisclubs zien de jonge enthousiastelingen nog steeds toestromen dankzij het fenomeen Henin & Clijsters. En atletiekclubs wrijven wellicht ook al de handen warm na de gouden medailles van Gevaert en Hellebaut.

In het voetbal blijft er weinig nationale trots over, geen helden om naar op te kijken. Bestaan die panini stickers eigenlijk nog? Vroeger op de speelplaats was het uitwisselen van rode duivels dé bezigheid tijdens het speelkwartiertje. Voor één Belg gaven we twee Mexicanen, of als we het aandurfden zelfs drie Zuid-Koreanen. Want die Belgische pagina in het stickerboek wou iedereen zo snel mogelijk gevuld.

Hoe zit dat vandaag, vraag ik mij af.

Maanden geleden, toen de eerste namen voor het pukkelpop festival aan het binnensijpelen waren, stond Phoenix ook in dat (toen nog) beperkte lijstje. Niet lang daarna, bij het loslaten van een resem nieuwe namen, was Phoenix plots verdwenen van de affiche.

Dat is niet echt wereldschokkend, pukkelpop is nu eenmaal een festival van annulaties, last minute wijzigingen en omgegooide timetables. Ik herinner mij de editie in 2000, toen naast mij een jonge, uitbundige Eminem-fan diep ontgoocheld afdroop toen daar plots de familie Bettens op het hoofdpodium verscheen. Oeps.

Nu ja, terwijl de zenuwen bij de pukkelpop crew al door het lijf gieren (morgen aftrap, inderdaad), zie ik dit in mijn mailbox opduiken: Phoenix in de Ancienne Belgique later dit jaar! En ik denk: dan toch! Eindelijk! Binnenkort maar eens tickets gaan shoppen in de Steenstraat!

Vandaag mijn persoonlijk Gainsbourg overgebracht. Dat ik zoiets niet te veel meer moet meemaken. Insiders kennen mijn story intussen wel. Daarom, een welgemeend dankjewel aan S, J, E, K en G voor hun luisterende oren.

En vanaf nu weer posts waar iedereen iets aan heeft. :-p

Uit: Leg - Bettie Serveert

Al jaren mijn favoriete Hollandse band, en dan nu ein-de-lijk eens live aan het werk gezien: Bettie Serveert. Right time, right place. De paraplu's en lallende Leuvenaars konden mij niet bommen, ik was even 'niet aanwezig'.

and i needed that.

Precies een jaar geleden stond ik nu met de voeten in het water langs de Ierse westkust. De nacht ervoor geland op Shannon Airport, véle kilometers verderop vriendelijk gedropt door een bizarre taxi-chauffeur, bij het licht van de maan de tent neergeplant in wat ideaal wildkampeergebied leek, en dan 's morgensvroeg gewekt door een irish lad die er ons kordaat op attent maakte dat we op een golfterrein lagen te slapen. Hét bekende golfterrein van Lahinge dan nog wel. Ook goeiemorgen. Nog waggelend van de slaap zijn we 100 meter verderop gestrand, waar een frisse zeebries ons stilaan wakker heeft geblazen.

Vandaag, een jaar later, zit ik thuis ongewild schijnziek te zijn. Mijn reisgenootje van toen is op vakantie. Naar Ierland!!! Ouch. Ik heb geen vakantieplannen in het vooruitzicht, enkel een paar lastige weken om me doorheen te spartelen.

Maar goed, als ik de geestdrift mag vertrouwen waarmee de Aziatische reisgidsen hier de laatste dagen worden opengeslagen en de vliegtarieven nauwlettend in het oog worden gehouden... Als ik de heimwee juist identificeer en de airmail-bestempelde brieven hier en daar zie opduiken... Dan denk ik dat er in 2007 misschien wel een reis richting moederland zit aan te komen. Back to the roots! En dan maar hopen dat ik meekan, want een zestal weken ontsnappen is nog niet zo evident. Maar het mut! Philippines, here we come!

Behalve de hoofdstad van een land in oorlog, is Beirut ook iets waar muziek uitkomt. Gipsy sounds dan nog. Maar ik was vooral geïntrigeerd door de kracht van de hoesfoto. Al verdient Postcards from Italy zeker een luisterbeurt.

Weet je wat ik nu eens ga doen? Gewoon, zomaar, ongecontroleerd en zonder enig doel, een paar links in het rond spuwen. En dan ziet u maar wat ermee aan te vangen.

• een fijne band met een zeer fijne website: Guillemots
• een straffe madam, wiens gastenboek aangroeit met de minuut na de gouden medaille van vanavond: Kim Gevaert
• een verhaaltje over de man met de helm
• enkele blogs waarvan ik mezelf regelmatige lezer noem: hier, hier, hier en hier
• kunst zonder grote K, en liefst ook buiten de muren van het museum: banksy en misprinted type
• Stephen Gill, een fotograaf met een geniaal thema: trolley portraits!
• Altijd wel iets interessants te vinden op deze luisterpaal
• en tot slot: schop uzelf een geweten en doe iets.

Op non-actief gezet door de huisarts. Sterke prestatie na amper 5 werkdagen. De werkgever zal lachen. Ik voel mij nochtans kiplekker. Maar goed, tot de wolken zijn opgeklaard, zitten we thuis. En tussen de medische testen door zal ik eens proberen wat opgelopen achterstand in te halen.

Vooreerst, musica! Tegenwoordig loop ik rond met muziek tussen de oren waarvan ik behalve de naam van de groep en de looks van het albumhoesje amper iets afweet. En dat knaagt. Je moet op z'n minst al weten waar de dames en heren vandaan komen, vind ik. En belangrijker, waar ze momenteel ergens uithangen. Niks is irritanter dan morgen te weten komen dat groepje x gisteren in het land was terwijl ik mij stierlijk zat te vervelen twee dorpen verder.

Daarom ook moet ik eens knopen gaan doorhakken in Pukkelpopland. Het programma is zo al chaotisch, maar voor een moeilijke beslisser als ik is het een lightversie van de hel. Van die horizontale programmering krijgt een mens grijs haar, i can tell.

Hmm what else. Misschien eens ploeteren in de massa's url's die ik de voorbije tijd vlijtig heb neergepend, maar nooit in de adresbalk heb getikt. En de beruchte 9/11-complottheorie-documentaire maar eens checken. En eens een van de cursussen openslaan die hier liggen te verkommeren.

Puh, genoeg te doen. En wie weet mag ik straks alweer gaan werken. Misschien dan toch beter eerst een beetje luieren. Toch?

Murphy is er mee gemoeid. Ofwel is het self fulfilling prophecy. Maar de wind komt van voren. En ik heb al zo weinig evenwicht. Oee, wat zijn we cryptisch.

...they all run together and never make sense. but that's how we like it, and that's all we want. something to cry for, and something to hunt...

Een nieuwe job gaat gepaard met veel papperassen. En daar durven ook wel eens de nodige pasfoto's bij komen kijken. Ugh.. pasfoto's, ze deugen niet.

1. Ik sta er altijd met een geforceerde, schaapachtige glimlach op.

2. Een witte achtergrond is het saaiste wat iemand ooit heeft bedacht. Het rukt alle context weg en het maakt de print veel te tijdloos. Ok, dat zijn toevallig de vereisten voor een pasfoto. Maar niemand slaagt er nog in om zijn pasfoto's van de laatste 5 jaar in de juiste chronologische volgorde te rangschikken. En wat heb je daar dan aan?

3. Het is big fake. Niet alleen de smile, maar evengoed het opgetutte, de houding, de blik.

4. Pasfoto's zijn immens klein en de kadrage is in geen eeuwen veranderd. Wil het toch wel lukken dat ik van grote prints en een enorme groothoek hou.

5. De foto wordt genomen in een fractie van een seconde en je moet er maanden (treinabonnement), jaren (identiteitskaart) of soms zelfs hoe lang je het kan rekken (rijbewijs) op turen.

Voila. Ik herhaal: pasfoto's deugen niet. Tenzij die van een ander natuurlijk. Die zijn best amusant. Voor 15 seconden.

"They only want you when you're seventeen
When you're twenty-one
You're no fun
They take a polaroid and let you go
Say they'll let you know
So come on"



Goeie muziek kruipt overal. Zoals deze Ladytron. Een band die me werd aangeraden door een Rus en een Filippijnse. Exotisme? In de verste verte niet, Ladytron komt gewoon uit Liverpool.

De nieuwe spelling is er! (zucht) Zou iemand daar echt enthousiast over zijn? En noem mij eens één individu die de vorige aanpassingen al volledig onder de knie heeft. Martine Tanghe en andere taalbobo's tellen deze keer niet mee. Maar ok, vanaf vandaag, 1 augustus, zijn de nieuwe regels van kracht.

"Er verandert eigenlijk niet veel", zeggen ze. Tiens, waar heb ik dat nog gehoord. Niet dat ik echt tégen een nieuwe spelling ben, boycotten enzo -zoals enkele Nederlandse kranten- dat zegt mij niks. Nothing ever stays the same, is het niet?

Dus:

• tevoorschijn - te voorschijn
• paardenbloem - paardebloem
• paddenstoel - paddestoel
• vipruimte - vip-ruimte
• coauteur - co-auteur
• re-integratie - reïntegratie
• Moederdag - moederdag
• Eskimo - eskimo
• middeleeuwen - Middeleeuwen
• bullenpees - bullepees

om maar enkele aangepaste woorden te droppen. Die in het vet zijn juist!

Voilà, en nu maar hopen dat mijn post zelf niet bulkt van de erreurs.

Oh ja en nog heuglijk nieuws: MTV is jarig. De grondlegger van mijn persoonlijke zapcultuur wordt vandaag 25. Hip hip.

Ik vind het flauw. Uitpakken met een grote naam als Erwin Olaf en dan ter plekke amper een paar kruimels van 's mans werk exposeren. Een kortfilm -Rain- en nog geen handvol foto's uit de gelijknamige reeks laten mij met een onverzadigd gevoel zitten. Photo Event is dus geen kandidaat voor de titel van boeiendste expo van deze zomer.

Erwin Olaf is de Nederlandse fotograaf die naam maakte door overdadig geënsceneerde portretten, technische perfectie en personages die niet in de buurt komen van het schoonheidsideaal. Maar ook werkte hij voor commerciële slokoppen als Nokia, BMW, Tampax en Heineken.

Wel een tikkeltje onder de indruk was ik in dezelfde expo van het werk van Kumi Oguro, Japans-Belgische fotografe die in 'Smile and Kill' een obscure, angstige en benauwde sfeer weet te creëren die alleen nog meer tot z'n recht kwam in de ondergrondse ruimte in de Warande.

Foto: Erwin Olaf

Bij gebrek aan bloginspiratie deze zomerse foto. Zoals je kan zien, met een vette geel- en magentazweem, but i like it!

De vis heeft gebeten. Vanaf dinsdag hoor ik weer bij de actieve beroepsbevolking :o)

Weer eentje om aan mijn verlanglijst toe te voegen. Jaja, sommige mensen kopen nog cd's enzo.

• De vis die ik nooit gekocht heb, heet Kamil. In de zee veel Kamillekes, maar deze is toch echt subliem. (realplayer nodig voor het -must see!- filmpje)
  
• “Nu is het toch écht warm hé! Goed om heel de dag in uw bad te liggen.” Man op leeftijd, de George, maar volkse wijsheid heeft hij genoeg. George woont in het eerste huis van onze wijk. Zwaait ieder van ons toe als we de mini-ventoux beklimmen om weer huiswaarts te keren. Sympa!
  
• Vanmorgen gaan solliciteren in Arduinkaai 30, Brussel. Geef toe, veel dichter bij (een carrière bij) Arduinkaai 29 gaan we (voorlopig?) niet geraken. Net op het moment dat ik daar zit te vissen naar de job, krijgt mijn ‘interviewer’ een sms’je dat hij binnenkort op vakantie kan vertrekken. Zou dat helpen? Morgen nog een keer gaan vissen.
  
• Niet dat mijn journalistieke honger helemaal aan het stillen is. Mijn interview van vorige week met deze sympathieke kerel staat intussen online.

Vanavond in de mailbox. Straks in de digitale prullenmand. Soms is het leven toch simpel. 'Te nemen of te laten' gaat Felice's debuutprogramma op Vijftv heten. 't Zal wel zijn! Opeens blijkt kiezen dan toch niet zo moeilijk.

Jongens toch, wat zijn we wispelturig. En onrustig. Wie de rechterkolom van mijn blog de laatste dagen een beetje in de mot heeft gehouden, weet misschien waarover ik het heb. Alhoewel, ik denk niet dat iemand het gemerkt heeft. Pas op, dat ligt niet aan jullie oog voor detail, maar eerder aan de niet zo talrijke bezoeken de voorbije dagen.

Soit, het plan was dus om een paar leuke blogs van nobele onbekenden of www-monumenten aan te prijzen. Maar dat leek bij nader inzien dan toch weer niet zo'n goed idee. Omdat ik dan zou moeten kiezen en dat doen we niet graag. Conclusie: die rechterkolom terug naar basics en voortaan fikken af. Voorlopig toch. En als ik op iets stoot, dan lezen jullie het hier wel. Aan de linkerkant.

EDIT: aan de kleurtjes prutsen, hebben we vandaag ook weer geleerd. Beware!

Your Brain is 53% Female, 47% Male

Your brain is a healthy mix of male and female You are both sensitive and savvy Rational and reasonable, you tend to keep level headed But you also tend to wear your heart on your sleeve

Jan De Campenaere (Venus in Flames) in je living! Vorige newsletter vanuit de VIF catacomben luidde het dat nieuwe single Part of You zijn entree spijtig genoeg nog niet had gemaakt in de Afrekening. We moesten stemmen... stemmen! Het heeft nog niet mogen zijn. Nu haalt de Gentenaar een klein kanon boven:

Kort briefje met de volgende boodschap:

Als we deze zomer met Part Of You een eind in de Afrekening geraken geef ik geheel gratis een concert bij 1 van jullie thuis! Het is natuurlijk wel de bedoeling dat ook enkele andere fans bij u thuis mogen komen meekijken en eventueel ook meeluisteren, tenzij ze doof zijn, maar dat wensen we ze niet toe. Ik vraag me trouwens af hoeveel dove fans ik heb. Waarschijnlijk niet zo heel veel. Al kunnen ze ook fan zijn voor mijn looks, dat is een mogelijkheid. Al acht ik de kans redelijk klein.

Enfin om een kort verhaal nog wat langer te maken :
U weet wat te doen. Als het zover is, volgt er natuurlijk meer info over waar en wie en hoe en hoelang en waarom en bij welke temperaturen enzo. Ik leg alvast nieuwe snaren op mijn gitaar...Ciao!

Jxn

De heilige lijst, dat ding heeft zijn naam niet gestolen. U weet wel waar u moet stemmen, zeker? En laat iets weten he, als het zover is!

Wassup Rockers van fotograaf en filmmaker Larry Clark komt pas op 23 augustus in de Belgische filmzalen. En ik die dacht dat de release voor deze week was gepland. Bummer.

• Laurette Onkelinx versus quasi het hele politieke halfrond. Murat Kaplan, Fehriye Erdal, Abdellah Ait Oud ... toch iets te gulzig om allemaal op je CV te zetten, niet? Schaarbeek lonkt voor Laurette?
• Carlos Rodriguez versus Fed Cup en aanhangers. Eddy Merckx had ongelijk, tennis is echt wel vermoeiend.
• Johnny Voners versus Janine Bischops. Zelfs Nicole & Hugo, goeie vrienden, voelen zich bedrogen. Meer pittige details in Dag Allemaal, uiteraard. Yeah!
• Het VB versus 0110. Ze zijn gaan shoppen in de solden. De Lotti's hebben meteen ook een gespreksonderwerp bij het volgende familiefeest: Helmut op '0110' en Kurt op 'de 24 uren van het VB'. En Frank Galan, ochot, hij weet nog van niks. Wat zou broer Herman Van Molle er eigenlijk allemaal van vinden?

In The Observer stond dit weekend een overzicht van de 50 meest invloedrijke platen ooit. Ik ben eerlijk gezegd geen fan van hitlijsten, maar als Mia eens níet op nummer 1 staat, is het al lang goed.

Ander vrolijk muzieknieuws: Bettie Serveert speelt op de Vismarkt tijdens Marktrock! Gratis pleintje, woehoe. Het geld dat we daarmee sparen, kunnen we dan weer investeren in het concert van Cat Power in de AB begin november. Waar is mijn agenda?

November... dat is rolkraag en dikke winterjas. Wie kan zich daar bij deze tropische temperaturen nog iets bij voorstellen? :) Ice, we need more ice!

Yup, le Zuidfoor est arrivé! Tussen de Anderlechtsepoort en de Hallepoort in Brussel. 15 juli tot 20 augustus. Ik wens bij deze mijn ex-collega's veel sterkte toe. De stakkers hebben hun bureautjes langs het luidruchtige parcours. Lucky me.

Je rêve d'un instant
Un instant de silence

Dis-moi où sur la planète
est-ce qu'on trouve un vide-tête
Un espace vide sonore
Une île bruit mort

Mandarine, banane, choco-coco, marihuana
Pomme, prune, poire, marimba et guitares

Uit: Individu Animal - Zita Swoon

Gisteren was het feest van de Vlaamse Gemeenschap. Niet iedereen weet dat. De mensen die op 11 juli níet moeten werken, die weten dat. En diegenen die graag met een Vlaamse Leeuw wapperen. Wie toevallig langs de Grote Markt moest gisteren, zal het ook geweten hebben. Mensen die denken dat ze alles weten, die weten dat misschien ook. (althans, dat denken ze.)

Voor wie wilde, was er met de Gulden Ontsporing in Brussel een dagje volgestouwd met straattheater, muziek, literatuur en meer van dat. Het slotfeest klonk veelbelovend: “Bart Peeters Ontspoort”. Ik geef het toe, dat had ik graag zien gebeuren. Ik heb een haat-liefdeverhouding met Bart Peeters. Soms denk ik: steek die mens in een doos, prik er tien luchtgaatjes in, maar zorg alsjeblieft dat hij er de eerste 5 jaar niet meer uitkomt. (Andere favoriete doos-slachtoffers: Ben Crabbé, Jan Leyers, Erik Van Looy en Wouter Deprez) En soms dan doét hij het gewoon weer en denk ik: sterk bezig, Bart P. Zoals gisteren.

Ik stond niet tussen die heupwiegende massa gisteren op de Grote Markt. Ik zou niet weten waarom. Maar ook bij de openbare omroep was er geen ontsnappen aan. Normaal zap ik zoiets vingervlug weg (Night of the Proms, Nekka nacht, Clouseau in’t Midden, Lotti in Russia, zap zap zap.) maar deze keer ben ik blijven hangen, omdat ik een flits van Stef Kamil Carlens wou meepikken. Heeft nog iemand die afsluiter gezien trouwens, Stef Kamil die in zijn schoonste Antwerps ‘Ik wil deze nacht in de straten verdwalen’ van Wannes Van De Velde zingt. Waaw.

Maar het ging dus over Bart Peeters. Hoe hij het publiek stilletjes in het vuistje doet lachen als hij zichzelf weer eens grandioos belachelijk maakt door tropisch zijn heupen in het rond te zwieren. Hoe hij zo hyperenergiek over dat podium botst, die gitaar vastpakt en doodleuk een ingetogen streepje kleinkunst brengt. En dan weer lachen en giechelen en samen met Djamel Arabische klanken produceren terwijl de geelzwarte vlaggetjes enthousiast blijven wapperen. Bart Peeters, entertainer met een hoekje af. Ik was onder de indruk.

Maar nu toch maar snel snel terug in de doos, voor de liefde weer omslaat.

Maanden is het intussen al geleden, maar als ik een nokia gsm hoor tekeer gaan op een openbare plaats verwacht ik nog altijd dat er een luid "Hallooo! Nee! Ik zit op de tram! Ciaoooo!" gaat op volgen.

Trigger Happy. Wie de sketch shows gemist heeft: geen nood, er komt een tweede reeks in het najaar! En ook al zijn veel grappen klakkeloos overgenomen van het Britse origineel, Tom Waes en co doen dat geniaal.

Wil je toch al wat schade inhalen, of de nostalgie een pootje lappen; gewoon hier even klikken om de leukere fragmentjes (terug) te zien.

Elke normale mens schakelt dezer dagen over naar zomerregime. Onze goede vriend Mister Radio doet lustig mee. En kijk, de nineties zijn zelfs terug! Wie gisteren al tevreden was met Bel 90 (Stubru), moet zijn grens maar eens verleggen en die tunerknop even forceren naar Lewinsky (FM Brussel). De leukste muziekjes en weetjes uit de jaren '90, zo wordt ons beloofd. Stem van dienst is ene (gd): met scherpe tong en daarna onschuldig in het rond kijkend. En dan te zeggen dat we ooit een jaartje dezelfde schoolbanken hebben mogen slijten, wat een eer.

Nog meer vriendjespolitiek vandaag, want ook (sp) heeft zijn radiodebuut niet gemist vanmorgen. Hij bedrijft pseudowetenschap in Naast de kwestie (Radio 1) en ook dat is een ideale hangmat-soundtrack.

Et oui, pour les Français la même chose: cliquez, écoutez, aimez ou détestez.