until the cold city wind blows it all in our face

in je dromen wonen
omdat je zegt
ik weet het 's morgens
toch niet meer

en ik word zo week van dit nummer. tim vanhamel komt met een liefdesplaat. soon.

tien platen van 2007, dat zal er bij mij ongeveer zo uitzien. en dan vooral omdat ik de meerderheid in levenden lijve aan het werk zag en ze me op grote-grotere-groots(t)e wijze konden overtuigen van hun kwaliteiten. je muziek zegt toch ook een beetje hoe je naar de wereld rondom kijkt, en dit zijn volgens mij stuk voor stuk interessante mensen. frohe weihnachten!

in de gentse bibliotheek zit een meneertje op de tweede verdieping. in een kotje achter een glazen raam. te wachten, tot hij dertig eurocenten mag innen van de sporadische boekenwurm met een kleine blaas. hij bewaart de boeken terwijl je je handen staat te wassen. en hij speelt een computerspel om de tijd te doden. bliep bliep, galmt het een beetje. bij 'dankjewel, fijne dag nog' kijkt hij op van zijn schermpje. en hij lacht. althans, zo was het gisteren.

het fijne en verslavende aan het internet is dat je maar één zoekterm hoeft in te geven, en een halfuurtje later weer een handvol nieuwe ontdekkingen hebt gedaan.

ik heb de film snow cake gezien vandaag (aanrader!), door de soundtrack een plaatje van stereophonics (performance and cocktails) van onder het stof gehaald, de fotograaf (julian castaldi) van die mooie hoesjes aan het opsnorren geweest, en uitgekomen bij een reeks dia's (america lost) vanuit het land van uncle sam.

prikkels, veel prikkels.

oranje flirt met rood en dat maakt blauw woest. bart briest. 'dit lijkt het circuit van zolder met leterme als schumacher.' zijn bochtenwerk grondig beu. aan de andere kant stelt didier zijn veto tegen vier franstalige partijen in het bestuur. terwijl hij nog geen honderd uur tevoren de oneliner 'desnoods stappen we met twintig partijen in de regering' ophoestte.

het water is veel te diep. (willy s. soundtrackt de regeringscrisis perfect)

meningsverschillen. mannen kloppen elkaar een bloedneus en gaan daarna een pint drinken. bij vrouwen blijft dat in het koppeke hangen. dat hoorde ik het management gieren door de wandelgangen vandaag. want het was weer vrouwencrisis op onze werkvloer.

als ik de kranten opensla van de laatste 187 dagen, is dat toch wel een zware misvatting.

Ik hou alles nogal op een gezonde afstand. Ik wil aanraken, zonder er helemaal in mee te gaan. Uiteindelijk gaan religie en geloof over hoe je omgaat met het feit dat de dingen anders lopen dan je hoopte, dat zaken vergankelijk zijn of vluchtig, over de vaststelling dat je zelf voorbijgaat en hoe groot de paniek is als je dit beseft.

..(Lotte van den Berg)

tussen de kerstmuzak en de shoppers in het winkelcentrum baande de bebrilde tiener zich een weg naar de tweede verdieping, haalde zijn geweer boven en begon op de massa op de lagere verdiepingen te vuren.

de feiten.. doden en een zelfmoord
de trigger.. gearresteerd voor het bezit van alcohol. gedumpt door het vriendinnetje. ontslagen door Ronald McDonald.
de quote.. hij deed mij denken aan een verloren puppy die niemand wil hebben (Debora Maruca-Kovac)
de kenner.. de VS blijft het mekka van massamoordenaars. dat heeft te maken met de cultuur van winners en losers, competitie, niet met je medemensen maar tegen je 'tegenmensen' (Jef Vermassen)

De wereld draait door. En die staking van Amerika's scenarioschrijvers mag al eens gaan stoppen. Herhalingen..

11 euro: drie muskietennetten
22 euro: schoolmeubilair voor vijf leerlingen
31 euro: geboorteregistratie voor twintig kinderen
49 euro: een rechten-klavertjevier voor kinderen
84 euro: training aan tien jongens en tien meisjes in de strijd tegen geweld
125 euro: bescherming van honderdvijftig jongeren tegen hiv en aids
250 euro: train jongeren om andere jongeren te helpen
1300 euro: een toilet op de school

ofte kerstshoppen met Plan België!

Het begint te korten. Nog even en we worden weer overstelpt met kerstmutsen en gevelklimmers. Er groeien al ijsbanen in de stedelijke straten. Legers van radeloze cadeaushoppers staan klaar. Eindejaarslijstjes worden klaargestoomd. Goede voornemens van onder het stof gehaald, want wie weet recycleerbaar. Daar gaan we dan.. ho ho ho, iedereen klaar?

wegen splitsen. toen we klein waren al. op de hoek van de straat. na een halve woensdag met een kwartiertje chocomelk. veel gefezel op de schoolbanken. en dan nog niet uitgepraat. want we stonden er soms uren. op die hoek.

ik woonde rechts, zij links. nog vijf minuutjes. nog tien auto's. nog tot die wolk boven dat huis daar hangt. tot de mama's in de verte stonden te wapperen.

en jaren later. opnieuw, op diezelfde hoek. gelijktijdig op visite. zij links, ik rechts. maar die praatgrage uren, die zijn weg. dat bleek, na vijf minuten. twee auto's. een dikke wolk en veel adempauzes. wegen splitsen.

In alle verschillende dingen die ik doe: columns schrijven, een reportage regisseren of een nieuw nummer maken, zie ik maar één constante. Ik kijk om me heen en blijk af en toe iets op te merken dat anderen misschien ontgaat. We zitten de helft van ons leven naar schermpjes te staren: naar tv, computer, gsm, games, gps. En hoe meer we kijken hoe minder mensen blijken te zien. Ik ben een waarnemer die met gretigheid en verwondering naar de dingen om zich heen kijkt en roept: 'Shit mannen, heb je dát gezien?'

..(Stijn Meuris)

De zomer lijkt intussen al zo immens lang geleden. November is de somberste maand van het jaar. Januari ook een beetje, maar dan zijn we nog in een roes. Ik sukkel met een maagontsteking. Dubbel plooien van de pijn bestaat echt. Krioelen ook. En ik lijk op mijn ouders. Soms toch. En dat doet raar. Plus, ik prop weken vol om weg te zijn van dit en dat. En daarna moet ik bekopen. En dan is er opeens tijd. Zeeën. En ik wil je iets vragen, maar ik durf niet. We denken te veel. En ik heb zin in pannenkoeken.

voor een perfecte avond ontbrak een mistig rookgordijn en klinkende ijsblokjes in een op de bodem gevuld glas. maar ze raakten er dichtbij, The National, in Ancienne Belgique.

een band die ik een paar jaar terug leerde kennen doordat ze in één of ander artikel -verkeerdelijk, toch- gedumpt waren in een rijtje uit de grond schietende paddestoelen, waaronder Franz Ferdinand, The Strokes en Interpol.
nooit echt tot een hype uitgeroepen en stilletjes gegroeid in de schaduw. Subtiel. Niks hoekige ritmes, geen hip verknipte kapsels of owee-onze-generatie-gejammer. Donker, dat wel. Maar tegelijk ook warm.

voorgerecht Hayden vroeg het nog als een gunst aan het publiek. The National deed het gewoon. "Make me feel good. better. nice. warm and fluffy."

met een heel heel mooie versie van mr. november.

we're half awake in a fake empire..

Ik bof met wat ik van het ocmw krijg, zei hij. Want hij hield op goeie dagen al eens iets over. drinkgeld. 3 euro per dag is zijn budget. en dan kies je uiteraard voor een blik cara pils (35 cent) en niet voor een flesje water (45 cent).

Ik las dakloze Gilbert zijn verhaal in de witte letters onderaan het scherm. Geen klank, enkel de pompende beats in de zaal. Twee televisieschermen verder maakte de zangeres met het rode haar wulpse bewegingen. Zoals dat blijkbaar hoort in videoclips.

Ik rook het zweet van hevig sportenden rondom mij. En ik zat daar, op mijn mechanische roeiboot. Te drijven in witte letters.

'Het leven zoals het is: de Marollen' is er weer. En ik heb een fitnessabonnement ter waarde van heel veel cara pils.

hoe de stofzuiger vandaag een onschuldig lieveheersbeestje naar binnen zoog. hoe ik binnensmonds vloekte. en hoe 1 november gewoon de meest doodse dag van het jaar is. hoe ik kortstondig de muren opliep, de lege straten plezierde met een paar van mijn kilometertjes, en na veel warm water horizontaal rust vond. het kan eens deugd doen, zo'n dag van niets.

(via)

Quote van de dag..

Ik wil mijn echt gezicht niet opgeven om mijn tv-gezicht te behouden.
Dit is het eindpunt in een lang verhaal.

Een schminkallergie dan nog wel.

een kleine maand bijna. dat ik hier niets heb neergetikt. ik mis het niet. soms misschien, eventjes. maar het zal nog wel een tijdje blijven kabbelen. als het goed is. ik zat even in de wolken. en toen weer in de mist. en als ik eerlijk ben, past mij dat gewoon beter. en boven de wolken, daar kan je pas ver kijken. alleen valt er bijzonder weinig te zien. soulwax heeft daar een mooi nummer over.

Dit weekend:

• Opstaan met new wave. Was het nu 70, 80 of 90 doet twee ochtenden een beetje anders.
• Als we dan toch bezig zijn, ik moet dringend Control van Anton Corbijn gaan kijken.
• Naar wekelijkse gewoonte, de puinhoop van de voorbije vijf dagen wegwerken. Prioritair: een berg 3 seconden gedragen kleren (waarvan 1 seconde bedenkelijke blik in de spiegel) terug de kast in moffelen. Gelijkaardig scenario in de woonkamer (post, kranten, prints) en de keuken (met dreft).
• Poging tot zoete wraak bij het squashen. De tegenstand heeft zijn allereerste weekje als Gent-student wel zeer feestelijk ingezet, dus het zou mij moeten lukken.
  
• Mijn jaarlijks terugkerend 'waaa-ik-wil-weer-gaan-studeren' fenomeen niet langer de kop indrukken, en eens uitvissen hoe dat kan lukken, zo deeltijds werk deeltijds school.
• Het bovenstaande vraagstuk combineren met de 'wil je niet voor ons blijven werken'-vraag die al een tijdje op mijn baas zijn lippen ligt, maar die ik al een paar keer vakkundig heb ontweken.
  
• Waarschijnlijk geweldig beginnen panikeren bij al die moeilijke denkstof.
  
• Dan maar vriendjes bellen om pintjes te gaan drinken en de magische woorden 'we zien wel' lallen.
  
• Niet vergeten Gent te ontvluchten op zondag, want dit komt eraan.
  
• Een ticketje voor Editors in de Hallen van Schaarbeek opsporen, want 'An End Has a Start' is zeer goed op weg om mijn plaat van het jaar te worden. Iemand?
  

Mijn favoriete je m'en fous-schoenen hebben vandaag hun laatste adem uitgeblazen. Het is nochtans goed geweest, wij samen. Begin juli uit een soldenbak gegrabbeld voor luttele euro's, en vandaag gesneuveld tussen kasseien en regenplassen in de stad.

Maar in de weken ertussen! Wat we niet allemaal meegemaakt hebben..

Er waren de vele Europese kilometers weg van huis, waar mijn nonchalante baskets moesten concurreren met de zorgvuldig uitgekozen wandelschoenen van de reismakker. Ze hielden stand. Er waren veel doelloze stappen hier, daar en overal. Er was geslenter en er was gerush. Een paar dagen geleden nog stonden we bovenop Cap Blanc Nez uit te waaien en een beetje te drogen. Want hoe fijn ook, zanddicht waren ze niet. En waterdicht ook niet. Maar de zon scheen en er was tijd.

Stilaan ontelbaar werden de ochtenden waarin ik mijn je m'en fous schoenen blindelings vond. Met nog slaap in de ogen. Te lange jeans omplooien en schoenen aan. De deur uitstappen en de werkvloer op. Waar we al eens weggelachen werden door kleerkastcorrecte burgertrutten. Zij die vinden dat dat niet past op het werk. (en als we andere schoenen aanhebben, verkopen we weer te veel show. en als ons shirtje te ver open staat, is het ook niet goed. ugh, bitches)

En op de bus was er appreciatie van drie madammetjes op leeftijd. Die tijdens een wilde busrit (als daar is, een rit met bochten) een ware survival beleefden om een zitplaats te bemachtigen. Naast mij. Waarna ik nog met één van hen moest switchen, want tegen de rijrichting zitten, dat was haar net iets té avontuurlijk. Maar toen we anderhalve kilometer verder allemaal gezellig op ons plekje zaten uit te hijgen, giechelde er eentje: "nog goed dat we op sportschoenen zijn vandaag". En ze keken naar elkaars voeten, en naar de mijne. En ik gaf hen een vette knipoog terug. Oma's zijn cool.

Zach Condon van Beirut deze week in een overschat weekblad:

Na al mijn omzwervingen vraag ik me steeds meer af: verándert het je wel, reizen? Op mijn vorige plaat heb ik allemaal plaatsnamen -Brandenburg, Bratislava- als songtitels gebruikt, en dat waren eigenlijk vraagtekens. Want die namen roepen iets op, maar klopt dat beeld met de werkelijkheid? Het is zoals met de rorschachtest bij de psychiater: waar doet deze inktvlek je aan denken? De ene zegt 'mijn moeder', de andere 'mijn vader', nog een andere 'een moord'. Wat betékent het om de wereld te zien? Mij heeft het alleszins nog verwarder gemaakt dan ik al was. Hoe meer ik zie, hoe meer ik mezelf een outsider voel en hoe minder ik mensen begrijp. Hoe minder ik wat dan ook begrijp.

Weer een optie minder om de hardnekkige onrust te versmachten. Genekt door een muziekgod in wording.

wat hij zegt.

Ultima Vez bestaat twintig jaar. Toch, Wim Vandekeybus is meer dan dans. Vlaams-Nederlands Huis deBuren pakt uit met beelden.

U dacht dat Wim Vandekeybus alleen als choreograaf het mooie weer maakte? Dan heeft u het mis. De tentoonstelling 'Gallop' zal u ervan overtuigen dat Wim Vandekeybus ook als fotograaf over een méér dan middelmatig talent beschikt. Op donderdagavond 13 september opent de tentoonstelling 'Gallop' van choreograaf Wim Vandekeybus. Hij maakte de foto's van deze tentoonstelling terwijl hij door Chili en Marokko reisde ter voorbereiding van zijn volgende langspeelfilm, die naar eigen zeggen helemaal niets met dans te maken zal hebben. Het moment om even mee te lopen in zijn ‘Galloping Mind’.

14 september tot 9 november bij deBuren

virtuele versie

9 oktober in de winkel. 14 november in de botanique. Nu al op het internet. En mooi. Check vooral flyingclubcup.com

Thou is terug! Met drie wondermooie songs, die ze exclusief via het internet verpatsen. En in de komende maanden herhalen ze dat trucje nog eens, en nog eens. En dan nog eens. Tegen komende zomer zullen de Gentenaars dan 12 nummers op ons, lustige downloaders, losgelaten hebben. Maar geen ceedeetje. Waarom de keuze voor een exclusieve internetrelease, hoor je hier. Voor tekst en uitleg bij Cold Cold Heart, Leaving This Town, en Cramps klik je hier. En de fijne muziekjes door die boxen laten schallen gebeurt via hun myspace.

September. Met de S van 'shit maatje, morgen moet ik alweer fris en monter op mijn werk zitten'. De tijd vliegt snel, als ik kon, ik bond 'm vast met een touwtje.

Slovenië was meer dan fijn. Een mooi land dat nog niet is platgelopen door toeristen. Al moet je je stilaan gaan reppen als je't nog in de huidige vorm wil zien. Asfalt wordt er naar lieve lust uitgerold tot nieuwe wegen. Idem dito met het neerplanten van luxehotels aan de kust. Allemaal gesponsord door grote reus, de Europese Unie. En ik intussen maar Sloveense euromuntjes verzamelen voor de mama back home. Jaja..

Een weetje over de Sloveense medemens: hij begaapt je op straat eerst van kop tot teen voor er een begroetend knikje van af kan. Best wel geestig, zeker als je met een 'ze-kennen-mij-hier-toch-niet'-mentaliteit op reis bent en 's morgens gewoon in de kleren stapt die als eerste -én verkreukeld- in je rugzak komen bovendrijven. Maar wel sympathiek, die Slovenen, we moesten nog maar in de verte komen aanwaggelen of ze hingen al aan de lijn met de andere kant van het dorp om ons een slaapplaats te fixen.

En voorts..

.. ging ik in een meer ploeteren terwijl het donderde in de omringende bergen en de regen in bakken naar beneden kwam. hoe zalig..
.. zat ik in de stralende zon op wat rotsen langs de Adriatische Zee in de verte te turen terwijl duizend kilometer verderop mijn opa werd begraven, hoe absurd..
.. heb ik kilometers gewandeld tot het eindelijk een beetje stil werd in mijn hoofd. hoe dat ferm deugd deed..
.. was deze mens een heel fijne reisgenoot. merci!

En hupsakee, nog ditjes en datjes regelen en dan ben ik eindelijk naar ergens anders. Voor eventjes.

Weg van een groepje mensen dat in vijftien energievretende werkweken zo dicht is genaderd. Dwars door mijn 'ik-ben-geen-sociale-babbelaar'-schild. Zo dicht dat het allemaal een beetje troebel wordt. En botst. Maar toch aan elkaar blijft plakken. Voorlopig. De touwtjes in handen van een chief die zich jolig op de borst klopt als hij hoort dat zijn team lang na de werkuren nog verbroedert.

Eens weg van dat hatelijke ritme dat maar blijft voortdenderen, zelfs als je al helemaal niet meer kan volgen. Weg van een hoofd vol. Weg van immens veel plannen, maar bitter weinig concreets.

Weg van een kwakkelzomer. En weg van een land dat tegenwoordig meer een hobbelig mijnenveld lijkt dan le plat pays.

Salut! Tot in september. Met veel energie, hoop ik.

...is het aftellen naar het weekje Slovenië definitief ingezet. Nog 5 werkdagen en wij zijn ribbedebie.
...is mijn reisgezel zijn wandelschoenen al aan het warmlopen. Die shoes gecombineerd met de temperaturen in Ljubljana, Piran en Maribor.. ik ben blij dat we niet in tenten gaan slapen.
...vraag ik mij af of iemand deze prettig gestoorde Brazilianen zag op Pukkelpop en met ons thuisblijvers wil delen hoe dat dan wel was? Hetzelfde voor deze excentriekeling.
...heb ik eigenlijk niks zinnigs te vertellen. Deadlock!

+ net ontdekt dat Blonde Redhead in het voorprogramma van Interpol speelt dit najaar in Vorst! Sweet.

Hij wil het hoekje om. De arts krijgt het niet over haar hart. Een land vol progressieve wetten. Maar dan nog. Legaal doodgaan is niet zo simpel. Zelfs na 84 jaren. Domme kanker vreet aan alles.

Ze sussen de pijn met morfine. 'Het kwaadste dat er is', zegt iemand. Hij dommelt een beetje in. Hij mompelt, hij raaskalt. En plots, heel helder, debiteert hij telefoonnummer en geboortedatum.

Dit is triest. Dit is niet wat ik in mijn herinnering wil.

Ik wil weer op je schoot als kleine deugeniet. Hoe je hield van mijn pretoogjes telkens je het krijtbord bevolkte met kleine vogeltjes en konijntjes. (ik liet ze staan tot de volgende regenbui)

En nu kwijn je zomaar weg, in je ziekenbed.

Hoe voel je je? Wat gaat er door je hoofd? En zie ik u nog eens?

Ik ben op de vlucht voor de sleur. Hij zit mij achterna en wie weet heeft hij mij zelfs al te pakken. Maar ik spartel nog. Elke dag dezelfde mensen op dezelfde stoelen met een gedateerde familiefoto voor hun neus, ik kan daar niet goed tegen. Ik ben geen gewoontedier, denk ik. Ik heb al ontsnappingsdrang als de bakker mij begroet met 'en voor u een klein bruin gesneden en een chocoladekoek?' Je zou voor minder thuiskomen met een samsonbrood en een boule de berlin. Uh uh uh.

Nuja, de parachutesprong is in zicht. Andere decadente tips om deze tijdelijke hel te overleven zijn meer dan welkom. Waarvoor dank.

Er komt binnenkort een tourfilm aanwaaien uit het Hoge Noorden. Eentje van de mannen van Sigur Rós. Heima heet hij, en voor wie de trailer nog niet gezien heeft:



Wegdromen mag!

Zelfs spiritisten Els Van Weert en Geert Lambert zijn verheugd over de nieuwe lay-out van mijn blog. Vooral dan omdat ze nu wél naast elkaar in het beeldkader passen.

We zitten een beetje in het nieuw!
Het is nogal raar, en er moet nog veel geprutst.
Maar een begin is een begin, dacht ik zo.

Zoek ik naar goedkope vluchten richting Ljubljana, kom ik toch wel op deze amusante website terecht. Alweer een halfuur zoet op het fijne internet.

Soit. Ik ga op reis, met de rugzak!! Binnenkort.

Als de dag gaat eindigen op het noordzeestrand, met de haren in de wind en een fles wijn die van hand tot hand gaat, dan is het allemaal een beetje te veel geweest. Van het goeie of van het slechte, dat kan al eens verkeren. Maar vandaag zitten we toch fameus in het kritieke rood. Ik zou hier sappige kantoorverhalen vol venijn kunnen vertellen waar een Frankie Loosveld, Hanz Rimmer of Lydia Protut bleek bij zouden uitslaan. Maar goed. We zullen dat maar niet doen. Later, als ik groot ben, wil ik een job zonder collega's. Serieus. Maar nu moet ik dringend richting bries. A-a-aaaaah.

Tupac leeft! Ik zag hem vanmorgen op de biceps van een ingeweken Gentse rapper. Terwijl ik mij na een wilde (vijf beaufort) voettocht naar de bushalte wilde fatsoeneren, stond hij plots voor mij. Kuda was zijn naam, Tupac zijn held en laaghangend zijn broek. Op zijn andere arm stond ook iets getatoeërd, iets met god. Of ik ook in god geloof, vroeg hij. Ik zei dat ik het nog niet wist. Die 'nog' heeft mij gered -of genekt, wie zal het zeggen- want twee gemiste bussen later stonden we daar nog te kletsen. Waar hij vandaan kwam, mocht ik niet vragen ("don't you feel alienated when people ask that?"), waar hij geboren was wel.

Zijn schoenmaat wou ik niet weten, hij mijn leeftijd wel. Toen ik zei dat ik 24 was, ontsnapte hem een enthousiast "that's a good age". Waarop ik smalend antwoordde: "a good age for what?" Als hij niet zo'n donkere kleur had, was hij vast gaan blozen. Maar rappers laten zich niet onder de voet lopen, en toen gooide hij er maar een compliment tegen aan. Dat ik een slimme was.- Dat ik dat niet over mezelf kon zeggen. - Dat ik plots besefte dat ik aan het flirten was. - En dat mijn laatste kans op een-bus-waarmee-ik-tijdig-op-het-werk-zou-zijn net uit de bocht kwam gevlogen. En toen heb ik beloofd om te bellen. Omdat "I know girls usually don't call, but can you promise me you will" er zo koddig uitkwam. Ow shit!

'OVERLOAD' moeten wij bij de opmerkingen neerkrabbelen in de grote blauwe map. Elke vrijdagavond als we er onze gepresteerde overuren in schrijven. Uitsmijtermoment van de week. Overload doet mij elke keer weer denken aan een logge, metershoge machine die op ontploffen staat. Die piept, kraakt en rammelt. Een oorverdovende sirene produceert en ook nog eens een flikkerlicht on top heeft. Maar dat geheel terzijde. Het is gewoon dat

- het woord 'moe' sterkste stijger is in mijn persoonlijke ultratop van gebruikte vocabulaire.
- komende werkweken redelijk hels gaan verlopen.
- de gentse feesten beginnen.
- ik tegenwoordig liever mijn woorden aan pen en papier toevertrouw.
- er zoveel andere fijne blogs zijn.

wat maakt dat dit blogje even in zomerregime gaat.
even maar.

tot vlug!

Are You The Favorite Person of Anybody? (kortfilm M. July)

Miranda July knutselt met dromen. Deed dat laatst in Me and You and Everyone We Know. Heeft nu een boek uit met kortverhalen. Waarvoor de promo gebeurt via deze leuke website. Ik ga naar de Fnac en ik neem mee…

Miranda July doet haar moves in een clip van Blonde Redhead. Groepje dat zaterdag de marquee omzette in een donkere club. Een luchtbel vol dromerige elektronica. De laatste keer dat ik speciaal naar een grasweide trok voor een (half)-Aziatische frontvrouw, viel dat dik tegen. Nu niet. 75 euro is zot. Maar ik kreeg er de blote bast van Johnny Borrell (Iggy Pop heeft een zoon!), de meligheid van Tom Chaplin (help!) en de eeuwige tweestrijd Bravery - Killers (0-1) gratis bij. Olee!

Er liep vanmorgen een schooljongetje op het voetpad langs de drukste rotonde van de stad. Ik schatte hem zeven. Hij droeg een te grote bril op zijn neus, alsof vader zíjn glazen kijkers daar nog snel had neergezet voor hij de deur dichttrok. Gekleed in stappers met velcro, een bermudabroekje en een volledig dichtgeritst regenjasje. Een kap die wat tegenspartelde door de wind in zijn rug, met een boekentas die hem breder maakte dan nodig.

Minuten voor acht. Auto’s snelden naast hem voorbij, maar hij liep onbekommerd verder. Verkeersknooppunt of Melipark, wat zou het ook. In zijn linkerhand een mooie zonnebloem. Einde schooljaar is tijd voor bedankjes. Aan zijn rechterhand, zijn jonger zusje. Met twee staartjes, een kinderdeuntje in haar hoofd en nu en dan een trotse blik richting broer. Een paar huppelpasjes als ze zijn tempo niet meer kon bijbenen. En een verschrikt kneepje in zijn hand telkens één van de grote mensen weer achteloos aan hen voorbij flitste.

de ochtendspits.
mensen in hun blikken dozen. voor het stoplicht. gas bij groen. opspattende waterplassen. vrouwen met kinderwagens. buszittende mensen. vale blik naar buiten. zo weinig te lezen in het wit van hun ogen. er staat gabanna op haar t-shirt. toch kijkt ze sip. vier buszetels. drie mensen. twee mobiele telefoons. één iPod.

de collega's.
vrouwen. roddelende vrouwen. drie zwangere vrouwen. ze waggelen van desk naar desk. ze zijn humeurig. ze brengen nieuw leven op de planeet. terwijl anderen er zomaar afrollen. koffietafels en babyborrels. coca-colaman brengt cafeïne naar binnen. ze drinken suikervrij. én ze plunderen de snoepautomaat. hoge werkdruk. en ze willen staken. maar ze doen het (nog) niet. ze tellen liever de dagen af naar vakantie.

de werkvrienden.
wij zijn vakantieloos. we lossen de uitgeblusten af. aanhoren hun wilde reisplannen vooraf. ondergaan de vakantiekiekjes achteraf. wij zijn jong. wij willen geen babyverhalen aan tafel. en wij willen vooruit. eigenlijk.

De jongens van The Bravery zijn een schim van zichzelf op hun nieuwe ‘The Sun and The Moon’. Hun titelloos debuut uit 2005 was een verrassend energieke plaat die kiemde tijdens de new wave revival. Maar vandaag kiest de band van zanger Sam Endicott voor een geluid dat meer aanschurkt tegen de catchy gitaarrock van, zeg maar, The Strokes. Niet dat die nieuwe koers ‘The Sun and The Moon’ een mindere plaat maakt, maar het blijft afwachten of de schare fans die de New Yorkers opbouwden met hun dansbare synthesizergeluid de ommekeer wel goed zal verteren.

Oordeel zelf ..

Ik liep vandaag een marathon op mijn numeriek toetsenbord.
Werken kan soms zo ongelooflijk monotoon zijn.
Het computersysteem liep zelfs niet meer in real time mee.
Ik was het te snel af.
Ik was een beetje een machine.
Een beetje Björk in Dancer in the Dark.
En ook een beetje ongelukkig.
Eigenlijk,
wil ik marathons lopen op het lettergedeelte.


Een kaartenhuisje
en de wind
in een innige omhelzing

Die Vlaamse vlaggetjes. De verrechtsing. De premier die verdoken geëmotioneerd zijn handdoek gooit. Een rode voorzitter die wankelt. Een kartelpartner die practisch verdampt. Een ondemocratische voorzitter die plots mini-De Crem-krulletjes op zijn hoofd heeft. Een gevaarlijke populist die aantoont dat het ook zonder mediacircus kan. Een eenzaam klein groentje in de Senaat. Een overwinnaar die er met het venijn in z'n ogen een pintje op gaat pakken. Ongeloof dat we naar la Une moeten zappen om percentjes van de PVDA+, CAP, Stijn en andere kleintjes te kennen. Trage tellers in Henegouwen. Elio die zelfs al het Vlaamse stopwoordje 'allé' heeft opgepikt. Ulla heeft een grote mond. Phara genoot er weer van. Wie weet een kanjer van een staatshervorming in't verschiet. Misschien dan maar eens een sterke oppositie opbouwen. Hm. Met welk gevoel ga je slapen en hoe word je wakker? Bleh.

Dit weekend, tussen het stemplicht vervullen en het vaderdagsgewijs een fles sterke drank binnengooien bij de oudertjes, waag ik nog eens een poging om één en ander aan mijn cultuurproeverij-lijstje toe te voegen. Staan in de wachtrij en wil ik graaggraag aanvinken als gezien en gesmaakt:

-Fotografe Rineke Dijkstra en haar typische adolescentenportretten in Galerie Jan Mot in Brussel.

Rineke Dijkstra die pas Rineke Dijkstra werd nadat ze haar heup brak, tijdens de zomer van 1990. En lang moest revalideren, onder andere door baantjes te trekken in een Amsterdams zwembad. Daar zag ze zichzelf op een dag in de spiegel. Met badmuts en roodomrande ogen van de zwembril. En het dramatische van dat spiegelbeeld trok haar aandacht. En de volgende dag zwom ze zich te pletter, haastte zich naar de doucheruimte, en maakte een zelfportret.

En dat, beste lezertjes, was de eerste echte Rineke Dijkstra-foto. En sindsdien staat ze zowat bekend als de fotografe die als geen ander de kwetsbaarheid en onzekerheid van pubers en adolescenten vastlegt op papier.

-Luc Tuymans en zijn I don't Get It in het Antwerps fotomuseum. Al gaat mij dat tegenvallen, vrees ik. Maar ik wil het zien.

-Het nieuwe centrum voor hedendaagse kunst in Vorst: Wiels.

-Pushing the Canvas, in cultuurcentrum Mechelen.

-En als we dan toch van hier naar daar aan het vliegen zijn, mogen ze mij gerust ook in New York aan de ingang van de Anton Kern Gallery droppen, want daar stelt Don Van Vliet zijn creatieve uitspattingen tentoon. Don Van Vliet, ge weet wel, Captain Beefheart hemzelve. Dit bijvoorbeeld, zou zeer schoon op onze lege muren hier passen, vind ik zo. Nu de huisgenote nog overtuigen en dan een geldschieter vinden.

Gisteren gespot tussen de trailers in Studio Skoop: Pingpong, een film van Matthias Luthardt. Als de film even sterk is als deze teaser, ben ik nu al verkocht. Na wat googlen blijkt dat de nationale (Duitse) release al in januari was. En dat Pingpong hoge ogen gooide op Europese filmfestivals in 2006, waaronder Brussel en München. Hmm. Is dit zomaar in stilte voorbij gewaaid, of komt de Belgische release er echt pas binnenkort? Iemand met meer parate filmkennis? Of googlegoesting?

Fijn hoor, avondschool. Kom je aan een verbluffend tempo toegesneld na een alweer spannende werkdag. Eén waarop de kopieermachine tilt sloeg. Er voor koos om het papier dan maar ritmisch in het rond te spuwen. En wij met z'n allen een hysterisch danspasje op de werkvloer waagden.

Blijkt -in de avondles- dat we op een drafje het hele layoutprogramma gaan herhalen. Want dat er volgende week een examen te verwachten valt. Eh? Ik zie wenkbrauwen in alle richtingen manoeuvreren. En mensen die naar hun balpen grabbelen. Want schaars waren de momenten waarop we klassikaal aan de leerkracht z'n lippen hingen.

En in een drie uur durende flits zag ik dialoogvensters open en dicht klappen. Paletten die over het scherm dansten. Sneltoetscombinaties die werden aangeraden. En tientallen previews die voorbij zoefden na aan- of uitgevinkte optievakjes.

Ik hoorde twee bankjes verder iemand in paniek gillen dat haar notitieboekje vol was. En er rinkelde een mobiele telefoon, die pas na zes tellen werd beantwoord. Waarop we in koor 'ssssshhh' sisten, terwijl we in normalere omstandigheden allemaal stiekem meeluisterden. Zelfs al was het gesprek in het Turks.

Het doet rare dingen met een mens, zo'n paar graden examenkoorts... Succes aan de échte studenten hier.

Oeh. Het was zo'n week, deze week. De voormiddagen doorspartelen met koffie, koffie, koffie. De namiddagen kwiek en productief van hier naar daar hossen. De avonden even wegzinken in de huiselijke schoot. En dan 's nachts weinig uren slaap door die koffie, koffie, koffie. Ik heb het woord woelen een nieuwe dimensie gegeven deze week.

Veel uren en overuren kloppen. Zeer vlotjes centen binnenhalen, maar amper tijd om ze kwistig in het rond te strooien. Het is hier 180 graden aan het keren. Maar nu is er weekend, lang weekend.

En Kent ge deze nog? Hmm, heb ik die zotgedraaid indertijd..



Speak. I don't need to speak. You're satisfied with silence.
Scream. I won't speak. I'll scream. My conscience walks behind me.
If you were here.
If you were here.
If I was there.
If you were here today.
This day. Today.

En in Gent staken de postbodes lustig verder. Tien dagen een lege brievenbus, dat is niet goed voor mijn ochtendhumeur. Ik waggel elke morgen slaapdronken de trappen af en kom met een beteuterd gezicht terug het appartement binnen. Ik wil mijn kranten, verdorie. En tijdschriften. En al die andere paperassen. Dikke brieven wil ik. Ik denk dat het sinds pennenvriendinnen X, Y en Z is geleden dat ik nog zo naar post heb gehunkerd. Hunkeren is een veel te straf woord voor opgevouwen vellen A4. Maar toch.

Ik ben uit pure miserie dan maar door een verkiezingsprogramma beginnen te freewheelen. Ik las al over voedselkilometers, klimaatvluchtelingen, overshoot day, slow food en ecologische voetafdrukken. Eigentijdse woorden, soms ook nogal holle woorden.

Het gebeurt al eens dat ik warm word van woorden. Dat is als ze mooi zijn. Mijmeren. Gulzig. Tumult. Zwermen. Turen. Morsig. Schroeien.

Als ik kon kiezen, dan was ik nu in Cannes. Waar op het filmfestival nieuw, hard labeur van Michael Moore, Quentin Tarantino, Wong Kar Wai en Fatih Akin te zien is. Om er maar een paar te noemen.

En voor de mensen die hier graag muzikaal komen ontdekken: Autolux is mijn recentste.

foto- Rob Hornstra

Wie graag naar prentjes tuurt en er al eens minutenlang durft in ronddwalen, moet het werk van fotograaf Rob Hornstra eens proberen. Geboren in 1975, afgestudeerd in 2005 met de fotodocumentaire Communism & Cowgirls. Over de eerste generatie Russische jongeren die opgroeien na de val van het communisme. Puberen terwijl je heen en weer wordt geslingerd tussen de invloed van het Westen en de erfenis van het Oosten. En ook IJsland. Visserij. Industralisering. Georgisch conflict. Klik.

Mijn bloginspiratie wordt onderdrukt door mijn poging om mezelf weer in een werkmensritme te wringen. En het lukt. Maar dit filmpje is ook leuk. Voor mensen met mijn muzieksmaak toch. Canadezen die hun album opnamen in hun eigen kerk. Drie weesgegroetjes dat ze deze keer hun Belgische doortocht niet annuleren. En ze coveren The Clash!
Arcade Fire dus. En ik weet ook wel dat niemand dat filmpje ooit helemaal gaat bekijken. Het is allemaal maar Show, zo'n blog. Wekker loopt af. Spots gaan aan. 3. 2. 1. Go.

En hebben jullie al hippe schoenen met motiefjes gekocht? Ik kwam daarstraks de schoenwinkelstraat uit en het duizelde bijna motiefjes voor mijn ogen. Horizontale streepjes, zwartwitgrijs vierkantjes, sterretjes in alle regenboogkleuren, doodshoofden zelfs. Gestempelde schoenen. Ik deed dat graag in de kleuterschool. Hoor mij. Volgende maand loop ik er ook mee rond.

Maar ik was met mijn mama in een ministad, en ze duikelde al eens een schoenwinkel of twee, drie, vier binnen. Ik had geen zin in winkelen. Ik moest in die ministad zijn om fotovergrotingen op te pikken. Bij een goeie fotograaf. Maar in een menslievende bui had ik haar meegevraagd. Je kent dat wel, moeders en dochters onder elkaar. Een voormiddag in een ministad vol winkelende mensen. Heel af en toe moet dat kunnen.

En het was er evenementendag. Zodat elke zichzelf respecterende winkel ook een tafeltje op de straatstenen had staan. Met koopdingen. Waardoor de straatjes nog smaller werden, en de mensenmassa nog omvangrijker leek. Drukte. Geen zin in.

Ze paste elke schoen die mogelijk om haar voet zou passen. Ik draaide maar wat verveeld in het rond. En iedere spiegel trok mijn aandacht. Want ik heb gisteren de schaar een beetje in mijn kapsel gezet. Het zag er zo goed uit, gisteren. Vandaag zinde het mij niet. 'Straks een bus haarlak kopen', zei ik. 'Ja goed, maar wat vind je van dít?', glunderde mama. Ik gaf haar een 'yeahyeah whatever'-blik.

Iets daarna stonden we in een levensloze discountshop waar de lokale radio veel te luid door boxen knalde. Ze zag iets leuks, wat uiteraard net ónder die boxen stond. Reiskoffers, voor onze langverwachte reis naar de roots. 'De wieltjes moeten stevig zijn..' overstemde ze de radio. Ik hoorde haar nog vanalles mompelen, maar ik was al gevlucht in mijn inner peace wereldje, want die luide Willy Sommers-adepten en fluogele prijskaartjes, dat is toch écht niets voor mij.

Ik moet daar vijf minuten gestaan hebben en toen gilde ze: 'Wil je die koffer nu of niet!?' 'Mama, je roept', zei ik. 'Jamaar, jij hoort mij niet.' Ze haalde horen en luisteren weer door elkaar. 'Ik met zo'n koffer, kent ze mij nu nog niet beter', dacht ik. Ik zei: 'Nee, ik neem wel gewoon mijn trekzak mee, heb ik dat niet gezegd?' Als het kon, ze had mij ter plaatse ingeruild voor een andere dochter.

We kwamen een lang niet geziene vriendin van haar tegen. 'Oh, is dat je jongste zus?' vroeg die, en ze keek in mijn richting. Mama vond het grappig. Ik iets minder. 'Mama, ik moet haarlak, nú.'

Ik sleurde haar nog mee een kledingwinkel binnen. Een fijne, die we niet hebben in Gent. Ze protesteerde even, want de prijsklasse was haar toch een beetje te hoog. Tien minuten later stond ze met 4 stuks in een pashokje naast het mijne. En ze zwaaide mijn deur open toen ze klaar was. 'Dat is mooi', zei ze. 'Ik weet het', zei ik. Ik paste het in twee maten en wist niet goed welke kiezen. 'Ik zou toch die 38 nemen', zei ze. 'Ja, dat weet ik, je past niet in die 36.' Ik wilde haar terugpakken voor dat zussenincident. 'Ook waar', zei ze droog. Pff, moeders.

Ik graaide nog een bus haarlak mee -hoera- en m'n haar lag goed nog voor ik aan de kassa stond. Veel beter. 'Is dat nu zoveel beter?' vroeg ze, 'ik zie amper verschil.' 'Jaja, het ís beter zo, mama.' Ze keek mij niet begrijpend aan. 'Het voelt gewoon beter, okeee?'

Ik heb een rare dochter, zag ik haar denken. En ik wees naar haar navel. 'Ik kom uit díe buik.' Ik probeerde het zo fier mogelijk te zeggen. 'Gaan we een ijsje eten?' glimlachte ik breed. Ze knikte.

Radio 1 deed van muziekmadammen. Ik doe ook al eens graag van muziekmadammen. En van YouTube. De ongeschreven regel 'niet-te-veel-YouTube-op-uw-blog' heb ik tóch al ruimschoots overtreden. En wat dan nog. Ik zeg soms graag eens foert. En soms is soms een understatement.

Laura Veirs en Frida Hyvönen.

Silently is een verdomd sexy nummer. Het is van Blonde Redhead, en als ge geluk hebt, is het hier nog te vinden. Zoniet, elders op het web. Of op 23, het album. Silently is zo sexy dat ge er zwoel zou op staan dansen in het midden van uw woonkamer terwijl het raam wagenwijd open staat en de overburen u moeiteloos kunnen begluren. Maar ik doe dat niet hoor. Nein nein.

Ik vond Yves Desmet bijzonder grappig in zijn opiniestuk op pagina 2 vandaag. Niet dat ik fan ben van Yves Desmet. Wel van grappig. Ik wil linken, maar het is enkel voor abonnees.

Maandag ga ik de koningin vieren! Die van de noorderburen. Paola vieren zou pas echt te zot zijn. Geen idee wat ik moet verwachten, maar Amsterdam is Amsterdam. And i'm going there. Hoera! *zwaait in het rond met een oranje stofdoek*

Lise Sarfati in het Foam binnenkort. Ik ben nog grotere fan sinds Euro Visions.

Antony van Antony and the Johnsons zingt mee op de nieuwe van Björk. Die heet Volta. En ik was mee vanaf luisterbeurt één. Die Antony zingt met alle fijne madammen. Zo unfair. Ik zou hem pesten als hij in mijn klas zat. Maar ik ben dan ook gemeen. En kan totaal niet zingen.

Als ge als kleine snotneus kunt vertellen dat uw oma Marianne Faithfull is, en ze uw leven gered heeft door mannen af te trekken door een gat in de muur, dan bent ge zeer hip, of maakt ge u onsterfelijk belachelijk. Naargelang de tijdsgeest. Maar het is een verhaallijn die de nieuwsgierigheid prikkelt natuurlijk. Irina Palm is daarnaast ook nog een fijne film. Met een zeer eentonige soundtrack, dat wel. Viel mij dat even tegen van de mannen van Ghinzu.

De titel van deze post heeft iets te maken met één van bovenstaande dinkies. En wil ik groot tegen mijn muur.

Edit: deze Volodya dus. van Lise Sarfati.

en ook Alexandra. tweemaal Moskou.

"Hou u in stilte bezig", hoorde ik iemand zeggen.

Die vijf woorden katapulteerden mij in een vingerknip terug naar de schoolbanken. Waar leraars en leraressen dat al eens durfden zeggen als ze hun 50 minuten niet vol kregen. Of als ze geen zin hadden. Of als ze niet aanwezig waren, en wij verbannen werden naar de refter. Dan was er 'studie'. We zaten op drie zwijgzame meters van elkaar en de dames van het secretariaat patrouilleerden als cipiers.

Middelbare school, dat was ook: tijdens de middagpauze rondjes wandelen langs tien bomen, het water en het kasteel. Ja, mijn school was aan een kasteel. Je brooddoos na het eten in een wasmand kegelen en die 's avonds vergeten ophalen, keer op keer. En dan vrijdagavond met 4 brooddozen thuiskomen. Ook: op de speelplaats een obese eend je chocotoff zien inslikken als die net uit je handen is geglipt. Je rugzak binnen de lijnen neerzetten of je liep het risico dat die door de lucht werd geslingerd door de grootste terrorist van de school. We noemden haar The Sheriff. Bijnamen, nog zo iets heerlijks aan schooltijd.

Ook nog: een directeur die zijn troepen soms op maandagochtend begroette met de microfoon vanuit het venster vier hoog. Stoer, nietwaar.

Nog vroeger, op de lagere school. Dan denk ik aan stijle trappen met geelbruine tegels waarvan wij naar beneden stormden met onze boekentassen twee keer zo breed als onze ruggen. In de rij gaan staan als de juf een eerste keer met de bel klingelde. Absolute stilte bij een tweede bel, en voorwaarts mars bij een derde. Die goeie ouwe schoolbel stond bovenaan de trap, naast het kopje koffie dat ze dronk, elk speelkwartiertje. Kopje met blauw bloemetjesmotief, gespaard met zegeltjes van Delhaize. Mijn mama en papa hadden dezelfde.

Ook nog: tikkertje onder de benen en chinees voetbal. Bloederige schaafwonden aan knieën en vingers. En overdragers. En papiertjes rapen. En in de lente op het grasveld baseball spelen tijdens de les LO. We sloegen met een racket op een tennisbal, maar de meester noemde het toch baseball. Want er stonden kegels, en er was zoiets als vangbal. En als we hard hard klopten, vlogen de tennisballen de buurman om de oren. Dat was mijn opa, die buurman. Hij had duiven met een klein, klein hartje. En als ik er in het weekend langsging, kreeg ik tennisballen mee naar huis. En ook wel snoepjes en zo.

Phjew, jeugdsentiment. Nu ik toch bezig ben, nog snel even dit. Boes! Babar! Dommel! En Plons! Aaaaah.

Op weg naar de videoshoot deed Leslie Feist een belletje naar haar vader, dat hij toch maar eens moest binnenspringen in de studio. "I'm going to dance like in 'Fame'. I'm going to be carried around on the shoulders of 50 people, like Madonna in 'Material Girl', only minus the pearls and the back muscles."

Eh voilà. 'The Reminder' ligt zaterdag bij de plaatjesboer. Doen!



Producer Gonzales: “Feist comes from an indie-rock world, where it’s sacrilege to admit any kind of ambition. But I had 100 percent in my mind the idea that we should have as much material as possible that could be played on the radio or resonate with a huge bunch of people. We already have the built-in reflex not to get behind anything that’s going to be hollow. And when you have an artist with this kind of credibility, the idea is to communicate to as many people as possible without doing something ridiculous.”

Dadde!

(Quotes recht uit The New York Times geplukt.)

• Ik mis Frieda al. Niet dat het altijd zo geweldig interessant was, maar dat gegiechel dat we nu iedere avond van Ben krijgen.. uh! Soms heb ik zin om het op een audiospoor te zetten en als lachband naar de productieploeg van FC De Kampioenen te sturen. Voor seizoenen achttien, negentien én twintig. En de restjes kunnen ze misschien onder Emma draaien. Stel u voor, Ben en Andrea herenigd! Mijn zapdoos was even spoorloos vanavond.
• Nu er weer namen beginnen doorsijpelen van BV's die in juni op een verkiezingslijst zullen staan pronken, flitst er af en toe een bekende kop door mijn hoofd waarvan ik mij afvraag welke lijst hij/zij zou kiezen moest het ooit zover komen. Ben Crabbé is er daar één van. En Hans Otten. Heidi Lenaerts. En Tia Hellebaut. Eddy Wally!
• Een quote in de krant van vandaag: "Het is een goede familie, altijd op CD&V gestemd. Ze verdienen het niet om met kinderporno te worden geassocieerd, laat staan met een kinderontvoering." Eh?
• Op 27 april is Bert Anciaux de centrale gast in Lux. Het rijtje gaat als volgt: Tom Van Dijck, Jan Hoet, Saskia De Coster, Stijn Meuris, Wim Vandekeybus. En dan volgt Bert Anciaux. Uhm. Ik wil een woord plakken op wat ik denk, maar ik vind er geen. Bij de naam Bert Anciaux denk ik tegenwoordig trouwens maar aan één woord. Twee maal 3,14159265.
• En als er iemand weet wie die foto heeft gemaakt voor de hoes van de laatste Star Club West, zeg het mij eens. Zo mooi dat ik die vind.

donderdagavondlaat: terrasjes met een vriendin die de voorbije weken heeft uit elkaar zien spatten wat ze de voorbije 10 jaar heeft opgebouwd. Ik ben nog zo slecht niet in peptalk, blijkbaar. In combinatie met wijntjes. 's Morgens 'toch-wel-een-beetje-hoofdpijn'-smsjes uitgewisseld.

vrijdagavond: zware kost in de theaterzaal van Vooruit, en achteraf evenwicht herstellen in Polé Polé. We waanden ons even in het Studio 100 universum met Waka Waka en Yéké Yéké. Eens van de cocktails slurpend was het gelukkig over.

zaterdag: slenteren door de binnenstad met een veel te lang niet geziene vriend. Dat we alletwee veranderd zijn, maar eigenlijk nog geweldig hetzelfde zijn. En das goed.

zaterdagnacht: halsoverkop op een fijn feestje beland. Beetje decadent. De prijs voor een biertje, om één voorbeeld te geven. Won't say more.

zondagtegendemiddag: slaperig op een tram huiswaarts. Met raampjes open en toch sauna. Met naast kwieke medepassagiers, ook twee blaffende honden en een konijntje in een plastic hok met stro. En twee jeugdige ventjes met zakjes veel te geurige paprika chips.

zondagnamiddag: languit in het zonnetje in een parkje. Tot er grassprietjes in onze kaken getekend stonden. En dan terrasjes, tot de zon weg was. En het weekend ook.

Ik droomde vannacht dat ik Pacman was. Het was gruwel. In mijn onderbewustzijn woont vast iemand die mij haat. En mij daarom dropte in een doolhof. Brrr.

Ik ben niet claustrofobisch. Maar tussen die twee bakstenen muren, dat was beklemmend. Ik wist niet wie, wat of waar ik was. Achter mij was alles zwart. Vóór mij een oneindige gang vol met zwevende stippen. Op ooghoogte. Ik weet niet wat jullie zouden kiezen, maar ik ging overtuigd voor het zwarte. Maar dat lukte dus niet. Een onzichtbare wand versperde de weg en ik kon er alleen maar mijn neus tegen drukken en wanhopig in het zwarte niets turen. Ik besefte dat ik mij wel móest omkeren, in de richting van die witte stippen.

En toen!

Ik had amper vijf stappen gezet of er begon een irritant riedeltje te spelen. Boven mijn hoofd. Zo eentje dat je associeert met lunaparken en roetsjbanen. Niet met nachtrust en pasgewassen lakens. Hoe sneller ik stapte, hoe dreigender dat muziekje. En voor ik het wist, liep ik al joggend tussen twee muren zwevende stippen te happen. Ik had dat niet onder controle. Mijn mond ging open en dicht van zodra ik er één zag drijven in de lucht. Gruwel was het.

Na een tijdje kwamen er drie venijnige spoken achter mij aan lopen. Een rood spook met maar één wenkbrauw, een lichtblauw papperig spook en een groen spook. Dat groene was redelijk normaal, ja. En hoe dichter ze mij op de hielen zaten, hoe sneller ik ging rennen, uiteraard. Intussen bleef ik stippen happen, en af en toe ook een stuk fruit, want dat hing daar ook in de lucht. Een banaan of een kers naar binnen spelen ging gepaard met een bling-bling-bling geluidje. En dat bling-bling-bling klonk mij gezien de omstandigheden bijzonder goed in de oren. Ik haalde er kracht uit en liep nog een beetje sneller.

En toen!

Ik zag in de verte een geweldig dikke stip hangen. ‘god, dat haal ik nooit,’ flitste het door mijn hoofd. Ik forceerde mijn kaakspieren al een beetje, want het gevaarte zag er groot en onhapbaar uit. Maar het lukte! Ik at die dikke stip en er volgde boven mijn hoofd een loeiharde sirene. Alsof er iets levensbedreigends op til was. Ik gooide een blik over mijn schouder en zag de spoken de andere richting uit gaan. Ze kleurden wit, zagen er belabberd uit en waren op de vlucht. De omgekeerde wereld, zeg maar.

Het voorbije weekend op een podium:

Joan As Police Woman: was vooral een moeizame evenwichtsoefening. Tussen haar intimistisch songmateriaal en haar uitbundig vertelde anekdotes. Joan Wasser staat bekend als een spraakwaterval op het podium, maar deze keer leek het de vaart een beetje uit het optreden te halen. Onderwerp van haar bizarre praatjes: American Airlines, Joans schoenen, hartaanvallen, het kapsel van Condoleezza Rice, moederliefde.

Dat het de eerste keer sinds lang was dat ze weer met bassiste Rainy Orteca en drummer Ben Perowsky speelde, liet ze ook vallen. En dat was voelbaar. Ik zag Joan As Police Woman vorig jaar in Gent, zonder band, en het klonk toen allemaal veel zuiverder, geconcentreerder en minder rommelig.

Wat niet betekent dat het geen gesmaakt optreden was zondag. Joan Wasser heeft een stem die je bij je nekvel pakt van bijna onhoorbaar gefluister, tot het moment dat ze krachtig maar beheerst uithaalt. Een aantal nieuwe nummers ook, en die durven al eens over het politieke klimaat in haar thuisland te gaan. Een kwade plaat, verwacht ik. Snel, hoop ik.

Tilly and The Wall: als opwarmer voor Cansei de ser Sexy. De drie meiden Jamie, Neely en Kianna uitgedost in pakjes met glitters. De twee jongens Derek en Nick huppend met gitaar en keyboard. Ze leken mij over dat podium te zweven op een wolk van optimisme, levensvreugde en heppie heppie heppie. En het lukte aanvankelijk nog aardig om dat naar het publiek over te brengen. Maar na een kwartier zijn ze toch fameus door hun wolk gezakt, vind ik zo. Mijn god, was dat slecht.

Cansei de Ser Sexy: komen uit Brazilië, maar hadden een Jamaïcaanse vlag achter het drumstel gehangen. Omdat ze een nieuwe song hebben over Jamaïca, verklaarde frontvrouw Lovefoxxx, midden in de set. "But we won't play that song tonight" .. (teleurstelling bij het publiek) "Oh, don't be sad, we won't play it in other shows either. So don't feel like you missed it".

Uhm ja. Een beetje een geflipt gezelschap, dat wel, maar geweldig efficiënt om de nacht in te gaan in een waas van euforie. CSS was goed voor een uur kwalitatieve elektropop, met wat ze noemden een hate song (This Month, Day 10), een love song (Alcohol), een heavy metal song (Artbitch), een summer jam (Meeting Paris Hilton), ...

Als een dartel konijn over het podium dansend, en perfect het publiek bespelend, waagde Lovefoxxx zich nog aan een paar decimeters crowdsurf, om daarna voor een bis te worden teruggeroepen door een 'Let's Make Love'-roepend publiek. Sinds de Yeah Yeah Yeah's deze zomer geleden dat ik mij nog zo uitzinnig heb gedragen tijdens een concert, ahahah.

Vanavond staat Cansei de Ser Sexy in Paradiso, en dat wordt live gebroadcast en al.

-Hoeveel surfende medemensen de voorbije week niet op mijn blog zijn beland door "paaskonijn" in te tikken in Google! Dat wil je niet weten. Paaskonijnen zijn hip, en dan zeker bij Nederlanders.

-"Zoekt ge iets, juffrouw?" vroeg de treinconducteur gisteren. Ik was aan het graven in mijn tas en was met een beetje geluk al op een balpen gestoten. "Mijn Go Pass", mompelde ik. En toen viel hij (de Go Pass) recht in mijn schoot, bleek dat die de hele tijd tussen mijn lippen geperst zat. De conducteur vond het hilarisch. Is met de slappe lach doorgelopen naar een volgende coupé. Ik moest 'm niet eens meer invullen.

Er lag vanavond een verdwaald, plastic draadje in mijn pan. Tussen de rijst. Wel ja, de zak Aldi-paella die ik er luttele seconden tevoren in had gekieperd. En dat draadje, dat hoorde daar niet thuis. Want het zag er verdacht kunstmatig uit en het stak enorm af tegen dat saffraangeel. Het blonk zelfs een beetje in het licht. Ik dacht nog: ‘ehm, wat is dat met die Aldi-Duitsers, gaan we na onsmakelijke salamischijven nog meer couleur locale uit ons eten moeten vissen, oder wass?’, maar na verdere inspectie van de paninhoud bleek het slechts om een enkel exemplaar te gaan. Een zucht van opluchting galmde door het appartement natuurlijk, want stel u voor dat we onze paella in een winkel met kortingsbonnen, klantenkaarten, spaarpunten, zeer uitgebreide assortimenten en bijgevolg peperdure rekeningen moeten gaan kopen. Of nog erger, zélf moeten maken. Help, nee.

Maar ik vroeg mij toch wel af waar ergens in het productieproces dat ministukje plastic zijn weg had gevonden naar mijn zak Aldi-paella. In de netten van een eenzame garnalenvisser ergens op een roestige boot. Of van de messen van een trio paprika snijdende oversized vrouwen op een bankje langs weet ik veel welke wilde waterstroom. Of ergens in verre rijstvelden waar een ijverige mevrouw bij het droogvegen van haar bezwete voorhoofd onbedoeld een tik gaf tegen haar strooien hoed, waarop er een plastic draadje zomaar naar beneden dwarrelde, en pardoes in de mand met geoogste rijst viel, seg! Of ergens in een Duitse fabriek waar een nooit afgestudeerde twintiger stilletjes rebelleert door souveniertjes in de zakken Aldi-paella te deponeren voor hij ze machinaal dichtritst.

Mijn naïeve fantasiewereld en mijn enorme goesting om op reis te vertrekken haalden de bovenhand vanavond bij het fornuis, dat is zeker. Gelukkig ontsnapte er een sissend geluid aan de pan, wat mij snel weer uit mijn dagdroom deed vluchten. En ik knipperde eens met mijn ogen, want het lichtje van de dampkamp ging even uit en dan weer aan. Ik keek een beetje omhoog, want er hing iets vreemds aan die luchtzuigende kap te bengelen. Een plastic draadje of zoiets, geamputeerd, want het zag eruit alsof het ooit langer was geweest.

Soms communiceerden wij via muren. Mijn buurmeisje en ik. Tijdens schoolvakanties hadden we ons eigen alfabet bij elkaar geklopt. Waar de muren van het huis het dunst waren, hielden we urenlange dialogen. We tikten letters, trommelden woorden en bonkten al eens een vloek. Als er zon was, maakten we vroeg in de morgen afspraken voor de dag. Onze klokken hadden we gelijk gezet. Om drie uur in de tuin was geen minuut later.

En dan zaten we elk aan onze eigen kant van het tuinhek. Waar ik mij tussen sparren moest wringen, elk jaar een beetje moeizamer. Waar spinnen sneller webben maakten dan wij boterhammen aten. Waar we de meest bizarre prullen uitwisselden, en de meest absurde verhalen fantaseerden.

Maar de zaterdagen en zondagen waren het leukst. Dagen zonder muren, zonder tuinhek. Dan was er burenbezoek. We spitten putjes in het gazon omdat we wilden golfen. Onze moeders keken paniekerig in het rond, onze vaders nipten geamuseerd van hun pint.

We schommelden hoog, en schopten gaten in de lucht met onze nieuwe sportschoenen. En we joegen sprinkhanen na tot de avond viel. En als de zon onderging, kwam de ijskar onze straat ingereden. Stond zij aan haar brievenbus te wachten op pistache. En ik aan mijn brievenbus op chocola. En een halfuur later tikten we door de muur hoe het ons weer gesmaakt had die dag.

Drie platen die hier licht maniakaal worden beluisterd:

-The Bird of Music van Au Revoir Simone:
Drie keyboards bespelende dames uit Brooklyn, bejubeld door David Lynch, tourend met Frida Hyvönen en Under Byen, en gelabeld als dromerige electropop. Denk ook aan blote voeten op onbewandeld gras, en een blozend rode ballon aan een touwtje omdat die anders wegvliegt. Ik las ‘escapisme’ en ‘luchtigheid’. Maar er zit een donker verhaaltje in. Dat je alleen maar hoort op dagen wanneer je het wil horen. En dat is redelijk fantastisch, vind ik.

-Ghost is not Real van Husky Rescue:
Een plaatje met hetzelfde drijvend-op-lucht gevoel, maar dan een paar honderd meter lager, ergens tussen dikkere wolken waar de zon er nog amper bij kan. Meer melancholie en killere electronica. Dat komt uit Finland en waait binnenkort het Kafee met gratis concerten en (h)eerlijke ciabatta’s binnen. Jeej!

-Drums and Guns van Low:
Album nummer acht, als ik op anderen hun research mag vertrouwen. Hapklare brokken zijn nooit het recept van Low geweest, gelukkig, maar dodelijk verslavend is hun trage weemoed dan weer wel. Gelukkig hebben wij grenzen. Nog even op de luisterpaal, voor wie wil.

En dan wil ik nog kwijt dat:

-één van de meest onderschatte groepen, The National, iets wondermoois deed tijdens hun Concert à Emporter. Nieuwe nummers en zo. In diezelfde Blogotheque ook Arcade Fire in een lift, toen Win Butler nog wél kon zingen. Hmmz. En een heel archief aan unieke concerten om in te grasduinen eigenlijk.

-Zach Condon in een embryonale Beirut fase toch wel mijn speciale ontdekking van de dag is.